Τι είναι, στην πραγματικότητα, ο Λέβι ή Λιβάι Γκαρσία για χάρη του οποίου επί τετραήμερο «κονταροχτυπιούνται» με αλλεπάλληλες προσφορές ΑΕΚ και Ολυμπιακός με την Ένωση να διαφαίνεται ως «μεγάλη νικήτρια;»
Ακραίος επιθετικός «αριστερών τάσεων», κυρίως, από το μαγευτικό Τρίνιταντ και Τομπάγκο, μέλος του ρόστερ μια μεσαίας ομάδας του πρωταθλήματος του Ισραήλ της Μπεϊταρ Ιερουσαλήμ (έξι πρωταθλήματα με τελευταίο το 2007/2008, έξι κύπελλα με τελευταίο το 2009 και έξι φορές δεύτερη με τελευταία το 1984/1985) με συγκεκριμένα αγωνιστικά προσόντα και ελλείψεις και επιδόσεις (γκολ/ασίστ) μετρίως μέτριες για την πολυδιαφημισμένη αξία του.
Στα προσόντα του η πολύ καλή ταχύτητα με ή χωρίς τη μπάλα, η καλή ικανότητα στην ντρίμπλα, η δύναμη, οι μέτριες επιδόσεις στις φάσεις ένας εναντίον ενός και μια αμφιλεγόμενη σχέση με το γκολ ή την τελική πάσα.
Στις ελλείψεις του (δόξα στο yutube) η όχι καλή αίσθηση του χώρου του γηπέδου, η προβληματική σχέση του με την τακτική, ο εύκολος αποπροσανατολισμός και μια εγγενής τάση να «χάνεται» εύκολα είτε ο ίδιος, είτε με τη μπάλα στα πόδια και «να τρακάρει» με τον αντίπαλο ή να τρέχει και να μην φτάνει τη μπάλα στην εξέλιξη της ντρίμπλας…
Από όλα αυτά το πλέον προβληματικό στοιχείο είναι η όχι καλή σχέση του με το τακτικό παιχνίδι, με τη συλλογική αγωνιστική νοοτροπία της ομάδας, με την υπηρέτηση των αγωνιστικών προτεραιοτήτων και του πλάνου του προπονητή. Άναρχο (όχι αναρχικό) το παιχνίδι του, χωρίς τη μπάλα στα πόδια περισσότερο περιδιαβαίνει στο χορτάρι και λιγότερο υπηρετεί τον τακτικό σχεδιασμό της ομάδας εν αναμονή της μπάλας που θα πάρει για να κουβαλήσει κ.λ.π.
Ας όψεται η οικογένεια Ίβιτς
Πως ανακαλύφθηκε από τις ελληνικές ομάδες και καμία αντίστοιχη του εξωτερικού και των μεγάλων πρωταθλημάτων ο ποδοσφαιριστής και περιεβλήθη τον στέφανον του κορυφαίου ταλέντου, η απόκτηση του οποίου μπορεί να αλλάξει τη μοίρα μιας ομάδας;
Δια της οικογενείας Ίβιτς. Ο Βλάνταν Ίβιτς, με την ιδιότητα του προπονητή της Μακάμπι Τελ Αβίβ, μετέφερε στον Ίλια Ίβιτς με την ιδιότητα του τεχνικού διευθυντή της ΑΕΚ την περίπτωση του παίκτη (ο οποίος διέλαθε την προσοχής όλων των ομάδων όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, αλλά και των μεγάλων ομάδων του Ισραήλ), αυτός εκτίμησε την περίπτωση ως πολύ καλή για το επίπεδο της ΑΕΚ και προχώρησε στις απαραίτητες ενέργειες.
Το κύκλωμα των μάνατζερ ήταν εύκολο να ανακαλύψει την προτίμηση του Ίλια Ίβιτς και να μεταφέρει στον Ολυμπιακό την περίπτωση του Λέβι ή Λιβάι Γκαρσία, οι Ερυθρόλευκοι, εκτιμώντας τα δεδομένα, είπαν «γιατί όχι, σε λογικά πλαίσια;» κι έτσι ξεκίνησε μια διελκυστίνδα αλλεπάλληλων προτάσεων, που κατέληξε σε μια κλασσική επικοινωνιακή κόντρα.
Είχε άμεση ανάγκη η ΑΕΚ τον ποδοσφαιριστή; Όπως προκύπτει από την στάση της βεβαίως και είχε. Διαφορετικά δεν θα «ξεβρακώνονταν» οικονομικά για την περίπτωση του. Για τη σημερινή ΑΕΚ ο Γκαρσία είναι μάνα εξ ουρανού σε μια περίοδο ακραίας λειψανδρίας επιθετικών της αξίας του, με την έννοια ότι δεν διαθέτει κανένα απολύτως άλλον ανάλογου, έστω, επιπέδου.
Αν, στην ουσιαστική ανάγκη της να ενισχυθεί αγωνιστικά, έστω και με έναν Γκαρσία από το Ισραήλ, καταβάλλοντας για το 60% των δικαιωμάτων του στην Μπεϊτάρ ένα τεράστιο ποσό και επιπλέον 2.000.000+ στον ίδιο τον ποδοσφαιριστή για πενταετές συμβόλαιο, προσθέσει κανείς τις μεγαλύτερες επικοινωνιακές της ανάγκες μετά το κάζο στον Τελικό του Κυπέλλου από τον μισό Ολυμπιακό και τις συγκρούσεις που εκδηλώθηκαν στο εσωτερικό της, τότε έχει την πλήρη εικόνα μιας ομάδας που χαμένη στο διάστημα έψαξε σε ένα ταλέντο κάτι για να πιαστεί και να μην καταρρεύσει πριν καν ξεκινήσει το πρωτάθλημα.
Αυτά είναι ρόλοι που έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί στο ποδόσφαιρο, ακόμη και στο ελληνικό παλιότερα.
Η ΑΕΚ ξεπέρασε τις αγκυλώσεις στα οικονομικά ανταλλάγματα
Μεγάλο το ρίσκο, βαρύτατο το φορτίο στις πλάτες του ποδοσφαιριστή, τεράστια η πρόκληση για τον προπονητή, αλλά όταν οι ανάγκες είναι τεράστιες δεν είναι εύκολο να βρεις καθαρό μυαλό για να αντιδράσεις ορθά. Πιάνεσαι από τα μαλλιά σου για να μην πνιγείς.
Στα θετικά της ΑΕΚ το γεγονός πως ξεπέρασε (αναγκάστηκε να το κάνει) τις αγκυλώσεις της στο κυρίαρχο ζήτημα των οικονομικών ανταλλαγμάτων και βρέθηκε να διαπραγματεύεται με εκατομμύρια ευρώ, έστω και εξ ανάγκης. Έκανε ένα μεγάλο βήμα προς την κανονικότητα.
Ο Ολυμπιακός λειτούργησε από την αρχή με τη λογική «γιατί όχι;» Μια επένδυση μεσαίου ρίσκου (και οικονομικά) για ένα ποδοσφαιριστή με συγκεκριμένα τυπικά προσόντα, που «θα μπορούσε δίπλα στον Μαρτίνς να μάθει να παίζει ποδόσφαιρο και όχι μπάλα», δεν είναι λάθος. Το κλαμπ έχει την ικανότητα να μετουσιώνει σε κανονικό ποδοσφαιριστή ένα, άναρχο έστω, ταλέντο, συνεπώς η περίπτωση άξιζε τον κόπο.
Οι Ερυθρόλευκοι κινήθηκαν δια της ευθείας οδού προσεγγίζοντας την ομάδα, συμφώνησαν μαζί της, αλλά μόλις κατάλαβαν την ακραία ιδιαιτερότητα που χαρακτήριζε το πεδίο των δικαιωμάτων του Λέβι ή Λιβάι Γκαρσία στην ουσία «την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια». Δεν «καίγονταν» για την απόκτηση του, δεν θα έλεγαν όχι αν τον αποκτούσαν, δεν χάνονται αν δεν τον αποκτήσουν και δεν έχουν κανένα λόγο να κοντράρουν με τον προπονητή τους που, όπως όλα δείχνουν, άλλης ποιότητας ποδοσφαιριστές αναζητεί (Πέπε, Εμβιλά, Ραφίνια κ.λ.π.).
Ότι, εξαιτίας της παρέμβασης τους, η τιμή του παίκτη εκτοξεύθηκε (2,6 εκατομμύρια ευρώ στην Μπεϊτάρ για το 60% των δικαιωμάτων του είναι παρανοϊκό ποσό) δεν είναι δική τους ευθύνη. Η αγορά έτσι λειτουργεί.
Ο ποδοσφαιριστής καταλήγει εκεί που πρέπει και του αναλογεί. Στην ΑΕΚ. Σε μια ομάδα, που θα έχει εξαρχής ρόλο μεγάλο και σημαντικό, στην οποία δεν θα χρειαστεί να καθίσει στον πάγκο και να βογκήξει από τις απαιτήσεις του προπονητή στο τακτικό παιχνίδι και στην οποία ένα μεγάλο μέρος της επικοινωνίας της σε συνθήκες πολύ δύσκολες θα επενδυθεί επάνω του.
Κάτι σαν τον Μεσσία σε μια άνυδρη, ερημωμένη ποδοσφαιρική περιοχή, που αναζητεί μανιωδώς τον σωτήρα της για να βρει και πάλι την πορεία της που έχασε την τελευταία διετία.
Καλώς να ορίσει! Τα υπόλοιπα στο γήπεδο που είναι το μεγάλο χωνευτήρι για όλες τις αξίες, πραγματικές και επικοινωνιακές.