Ο Ολυμπιακός είναι τεράστιος σύλλογος. Το καταλαβαίνεις από το πόσο τον απεχθάνονται όσοι δεν τον υποστηρίζουν. Το νιώθεις όταν τύχει να ταξιδέψεις σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα και ανοίξεις κουβέντα με κάποιον ποδοσφαιρόφιλο. Ή μπασκετόφιλο. Ή… πολόφιλο. Ή βολεϊκό. Έναν ξένο φίλαθλο τέλος πάντων που έχει δει τους Ερυθρόλευκους να νικούν μεγαθήρια στο Τσάμπιονς Λιγκ, να πανηγυρίζουν Ευρωλίγκες (και αμέτρητες συμμετοχές σε τελικούς), να παίρνουν ευρωπαϊκές κούπες σε πισίνες και τάραφλεξ με ανδρικά και γυναικεία τμήματα.
Μέσα σε έναν τόσο μεγάλο σύλλογο, χωράνε όλοι. Οι πιστοί, οι «υπάλληλοι», τα «πρόβατα», οι «πελάτες», οι διαρκώς γκρινιάρηδες, οι μονίμως ανικανοποίητοι οπαδοί. Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι φαίνεται να πληθαίνουν όσο περνούν τα χρόνια. Στην πραγματικότητα όμως ήταν πάντοτε εκεί. Απλώς δεν υπήρχε το «βήμα» των social media προκειμένου να εκφράζονται, δηλαδή να γκρινιάζουν, ακόμα και δίχως λόγο.
Σα να μην πέρασε μια μέρα
Το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα «γκρινιάρη» ήταν ο άνθρωπος που γαλούχησε γενιές Ολυμπιακών και μέντοράς μου. Ειδικά από ένα σημείο και μετά, ο μακαρίτης ο κυρ Θόδωρος μπορούσε να γκρινιάζει για οτιδήποτε: ως ένα βαθμό πίστευες ότι το έκανε για γούρι. Μέχρι που ανήγαγε την γκρίνια σε δημοσιογραφική επιστήμη. Οι παλιοί θα θυμούνται το ιστορικό πρωτοσέλιδο την επομένη της πρόκρισης κόντρα στη Μονακό που ουσιαστικά έδιωχνε τον Μπλαχίν:
Ο Ολυμπιακός είχε μόλις αποκλείσει την κάτοχο του Κυπελλούχων. Μια ομάδα που είχε στο ρόστερ της τον Κλίνσμαν, τον Τουράμ, τον Τζοργκαέφ, τον Πετί, τον Ετορί, τον Γκριμαντί, τον Ρούι Μπάρος και προπονητή έναν από τους σημαντικότερους τεχνικούς όλων των εποχών. Και όμως, παρά την επική πρόκριση, διάβαζες για τις «παρανοϊκές, κομπλεξικές και ηττοπαθείς επιλογές του Ουκρανού που μίκρυναν τον Ολυμπιακό και μεγάλωσαν πλασματικά τη Μονακό». Άντε να πείσεις τον κυρ Θόδωρο ότι αυτοί ήταν έστω… ισάξιοι του Βαΐτση, του Βλάχου, του Παχατουρίδη και του Μίρτσου και όχι αμελητέες ποσότητες όπως ο ίδιος πίστευε.
Όλες αυτές οι συμπεριφορές συνεχίζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ακόμα και σήμερα. Απόρροια του μεγαλείου και της κυριαρχίας του Ολυμπιακού εντός συνόρων (κάποιες φορές και εκτός αυτών), αλλά και της έμφυτης τάσης/ανάγκης που νιώθουν κάποιοι προκειμένου να εξωτερικεύσουν διάφορα απωθημένα. Όταν π.χ. δεν μπορείς να γκρινιάξεις στη γυναίκα σου ή στο αφεντικό σου, τουλάχιστον μπορείς να το κάνεις με την ομάδα σου. Την οποία ενδεχομένως να αγαπάς παράφορα. Την ομάδα σου, όχι τη γυναίκα σου…
Στο πρώτο ματς της σεζόν οι Πειραιώτες ήταν μετριότατοι ως κακοί μέσα στο Πλζεν. Τότε έγραψα πως θα προκριθούν σίγουρα διότι δε γίνεται να εμφανιστούν το ίδιο κακοί στη ρεβάνς. Αν το σκορ είχε ανοίξει νωρίτερα στο Καραϊσκάκη, τα έξι της Λεβερκούζεν θα έμοιαζαν λίγα. Χθες πάλι, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε μια εντελώς διαφορετική ομάδα. Με πολύ περισσότερα χρήματα και σαφώς μεγαλύτερο ατομικό ταλέντο. Δεν είναι απλή υπόθεση το να βγεις δεύτερος στο τουρκικό πρωτάθλημα, έχοντας μάλιστα χάσει τον τίτλο με αυτοχειρία.
Ο Μπρούνο και η διαιτησία
Ανέβηκαν οι απαιτήσεις του ματς, ανέβηκε και ο Ολυμπιακός. Με εξαίρεση ένα μικρό διάστημα στο πρώτο μέρος – από την γκάφα του Σα και για λίγα λεπτά στη συνέχεια -, η ομάδα του Μαρτίνς έλεγξε τον ρυθμό με θαυμαστό τρόπο. Ακόμα και στο διάστημα που άφησε τους Τούρκους να πάρουν την κατοχή, δηλαδή μετά το υπέροχο 0-1 του Μασούρα, ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει ώστε να διαφυλάξει το προβάδισμα – μισή πρόκριση. Οκ, σχεδόν ακριβώς, μια και κανείς δεν μπορούσε να υπολογίσει τι είχε στο μυαλό του ο Μπρούνο.
Ο Βραζιλιάνος έκανε ένα ανόητο χέρι λίγο έξω από την περιοχή, βλέποντας κάρτα λίγα λεπτά μετά την είσοδό του στο ματς. Και στο 90′ επανέλαβε την ίδια ανοησία με ακόμη χειρότερο τρόπο: μέσα στην περιοχή σήκωσε το χέρι του λες και ήταν ο Βιεϊρίνια. Ίσως σε αγώνα της Σούπερ Λιγκ και με διαφορετική φανέλα, η παράβαση να περνούσε ατιμώρητη όπως εκείνη του Πορτογάλου στη Λαμία. Όχι όμως σε ευρωπαϊκό ματς. Το ότι δεν έφαγε δεύτερη κίτρινη ήταν η δεύτερη… φιλοολυμπιακή συμβολή του Ισραηλινού ρέφερι στο παιχνίδι. Η πρώτη ήταν σε ένα χέρι του Τσιμίκα λίγο πριν τη λήξη του α’ μέρους.
Παρένθεση. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ο Ολυμπιακός είχε τόσο καλή διαιτησία στην Ευρώπη σε ένα κρίσιμο ματς. Νομίζω όμως ότι ο Ισραηλινός γίγαντας – που έδωσε την πρώτη κάρτα στους Τούρκους στο 2′! -, θα σφύριζε με τον ίδιο τρόπο όποιος κι αν ήταν ο αντίπαλος της Μπασακσεχίρ. Η οποία είχε ήδη πάρει κάποια μηνύματα από τα περυσινά ματς με την Μπέρνλι. Αδιάφορο βεβαίως το τι σκέφτονται οι άνθρωποι της ΟΥΕΦΑ. Διαχρονικά, εδώ και δεκαετίες, δεν πρέπει να έχει υπάρξει πιο αδικημένη ομάδα στην Ευρώπη από τους Ερυθρόλευκους. Από τα χρόνια που δεν υπήρχε τηλεόραση (ή έγχρωμη, έστω) μέχρι τη σημερινή εποχή. Μάνι-μάνι, στην ίδια σεζόν η ΟΥΕΦΑ του στέρησε πρώτα την πρόκριση στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ (με τον χασάπη του Μάλμε, Καράσεφ) και στη συνέχεια τον άφησε με το έτσι θέλω εκτός Γιουρόπα. Θυμηθείτε τι είχε κάνει ο Γερμανός Σεργκενχόφερ στο Ντνίπρο – Ολυμπιακός, όπου εκτός από δυο πέναλτι που έπνιξε, ακύρωσε πεντακάθαρο γκολ του Μήτρογλου για επιθετικό φάουλ με την πλάτη!
Στην περίπτωση του Μπρούνο, δεν μπορείς να μιλήσεις για λάθη. Λάθος είναι να δώσεις την μπάλα σε αντίπαλο ή να βρεθείς φάτσα με τον τερματοφύλακα και να σουτάρεις άουτ. Όταν κάνεις δυο φορές το ίδιο ανόητο πράγμα μέσα σε λίγα λεπτά, τότε κάτι άλλο συμβαίνει που χρήζει ψυχολογικής διερεύνησης. Δεν έχουμε να κάνουμε δηλαδή με μια λανθασμένη σκέψη ή ενέργεια, αλλά με κάτι που ανάγεται στον κόσμο του μεταφυσικού. Το να είσαι καλός παίκτης είναι ένα πράγμα. Το να μπορείς να διαχειριστείς την πίεση των συνθηκών και της φανέλας μιας μεγάλης ομάδας είναι κάτι άλλο. Μακάρι να ήταν η κακιά στιγμή – οι κακές στιγμές δηλαδή -, ωστόσο δεν θα είναι εύκολο γι’ αυτόν να επανέλθει. Έστω κι αν ο Σα τον γλίτωσε από τα λαϊκά δικαστήρια και τις αιώνιες κατάρες των γαύρων.
«Ναι αλλά θέλει δουλειά ακόμα…»
Το θέμα μας όμως είναι οι γκρινιάρηδες. Ο Θρύλος πήρε μια σπουδαία νίκη μέσα στην Πόλη, αλλά και πάλι ο Σύνδεσμος Ποδοσφαιρικά Ανικανοποίητων Ολυμπιακών (ΣΠΑΟ) χτύπησε με ένα στόμα, μια φωνή. «Καλή η νίκη αλλά θέλουμε πολλή δουλειά ακόμα» αποφάνθηκε σύσσωμο το Δ.Σ. του συνδέσμου. Καταρχάς, που ακούστηκε να κάνουν επιθέσεις και οι αντίπαλοι. Σύμφωνα με το καταστατικό του ΣΠΑΟ, σε μια ιδανική κατάσταση ο Ολυμπιακός θα πρέπει να έχει την μπάλα στην κατοχή του για 90 λεπτά. Να τελειώνει το ματς με 52-0 τελικές και να σκοράρει μίνιμουμ 7-8 γκολ εντός συνόρων και χαριστικά ένα τρίμπαλο στην Ευρώπη. Όπως προβλέπει η ιδρυτική διακήρυξη, μόλις επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι θα προκύψει και η αυτόματη διάλυση του ΣΠΑΟ αφού ο Σύνδεσμος θα έχει ολοκληρώσει τον σκοπό της ύπαρξής του…
Για τα μη μέλη του πολυπληθούς ΣΠΑΟ πάλι, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Ο Ολυμπιακός ανταποκρίθηκε εξαιρετικά στις συνθήκες της συγκεκριμένης αναμέτρησης, δείχνοντας τεράστια βελτίωση σε σχέση με την προηγούμενη έξοδό του. Τι μας λέει αυτό; Ότι η ομάδα του Μαρτίνς έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται γρήγορα στις εκάστοτε απαιτήσεις και να ανεβάζει την απόδοσή της ανάλογα με τη δυσκολία του αγώνα.
Προφανώς δε λύθηκε ξαφνικά το έλλειμμα στην κορυφή της επίθεσης. Ούτε εμφανίστηκε ως δια μαγείας ο «αντι-Φορτούνης». Ούτε έγινε Ρόμπεν ο Ποντένσε, βάζοντας δύναμη και ποιότητα στα τελειώματα των προσωπικών του ενεργειών. Ή ο Τσιμίκας Ρομπέρτο Κάρλος και ο Μπουχαλάκης γοργοπόδαρος. Όλα αυτά τα παιδιά μαζί όμως, συνθέτουν αυτή τη στιγμή ένα σύνολο που μπορεί να φέρει εις πέρας σχεδόν ό,τι του ζητηθεί από τον προπονητή. Και πάνω απ’ όλα, να κερδίζουν τον σεβασμό όλων των κανονικών φιλάθλων, τουλάχιστον όσων δεν έχουν μητρώο μέλους στον ΣΠΑΟ. Οι τελευταίοι θα πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα τους ως το τέλος, φωνάζοντας όπου σταθούν κι όπου βρεθούν ότι ο Ολυμπιακός έτσι δεν πάει πουθενά, ότι η Πόρτο δεν είναι Μπασακσεχίρ κλπ. Όπως έλεγαν πριν από λίγα 24ωρα ότι η Μπασακσεχίρ δεν είναι Πλζεν και όπως θα λένε για τους επόμενους αντιπάλους, αν γίνει το θαύμα και η ομάδα βρεθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ…
Ο μονίμως ανικανοποίητος οπαδός είναι ευχή και κατάρα για ένα τεράστιο κλαμπ. Ευχή διότι δεν αφήνει ποτέ τους ανθρώπους της ομάδας να πιστέψουν ότι δεν υπάρχει πιο πάνω και κατάρα διότι αυτή η διαρκής μουρμούρα πολλές φορές δημιουργεί μια περιττή πίεση και καταστάσεις που θα μπορούσαν να επιλυθούν ευκολότερα σε συνθήκες ηρεμίας. Συν το ότι οι ίδιοι είναι αιώνια καταδικασμένοι να μην μπορούν να χαρούν οποιαδήποτε επιτυχία, επειδή ο αντίπαλος εκτέλεσε κόρνερ ή έκανε σουτ προς την εστία…
