«Τι κάνεις όταν ένα τεράστιο μπασκετικό κλαμπ βάλει στο μάτι έναν παίκτη σου, προσφέροντας γη και ύδωρ;». Αυτό ήταν το ερώτημα που έθεσα στο προηγούμενο κείμενό μου και που μεταξύ άλλων έγραφα τα εξής:
«Να αρχίσουμε να καταριόμαστε τον Ολυμπιακό που απογειώνει καριέρες παικτών; Να ξεκινήσουμε να βρίζουμε τον Μιλουτίνοφ στην περίπτωση που επιλέξει να πάει σε έναν τεράστιο μπασκετικό σύλλογο με πάρα πολλά χρήματα; Ή μήπως να συγχαρούμε τους Ερυθρόλευκους για τις επιλογές τους, τον Σέρβο για την πρόοδό του και να δούμε πως θα αξιοποιούνταν τα πολλά χρήματα που θα προέκυπταν από ενδεχόμενη παραχώρησή του;».
Διαβάζοντας τα σχόλια στα social media, κάποια εξ αυτών στερούνταν ρεαλισμό, ακριβώς επειδή το συναίσθημα υπερτερούσε. «Δως του τα λεφτά του Σλούκα» έγραφε ο ένας. «Δε γίνεται να γίνουμε το σούπερ μάρκετ της ΤΣΣΚΑ» έλεγε κάποιος άλλος. «Δεν είσαι μεγάλη ομάδα αν δεν μπορείς να κρατήσεις τους καλύτερους παίκτες σου» αντέτεινε ο τρίτος. Και πάει λέγοντας.
Βγάζει μάτι το γεγονός πως η πλειοψηφία του κόσμου αρνείται να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Ή αδυνατεί να την κατανοήσει. Πως ορίζεται καταρχάς η μεγάλη ομάδα, my dear; Τι είναι αυτό που κάνει έναν σύλλογο σημαντικότερο από κάποιον άλλο; Είναι τα χρήματα; Αν ναι, τότε η Φενέρ, η Εφές, ακόμα και η Αρμάνι είναι σαφώς μεγαλύτερα μεγέθη από τον Ολυμπιακό. Υπάρχει νορμάλ άνθρωπος που να αναγνωρίζει κάποια από τις τρεις ως ανώτερη των Πειραιωτών;
Οι υπερβάσεις και ο παραλογισμός
Είναι οι τίτλοι και οι συμμετοχές σε τελικούς; Αν ναι, η (άλλοτε Ίνις) Βαρέζε είναι πιο σπουδαία από τον Ολυμπιακό. Και βέβαια, ούτε λόγος για τη Μακάμπι των έξι τίτλων και των εννιά χαμένων τελικών. Μεταξύ μας, υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι η ιταλική ομάδα μπορεί να σταθεί δίπλα στους Πειραιώτες σε οποιαδήποτε σύγκριση; Ακόμα και τη Μακάμπι, πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού αδυνατούν να την καταχωρίσουν στο μυαλό τους ως ανώτερη. Κυρίως επειδή επηρεάζονται από τις επιδόσεις των τελευταίων ετών.
Ό,τι πέτυχε ο Ολυμπιακός ειδικά από το 2012 κι έπειτα, είναι προϊόν υπερβάσεων. Και παραλογισμού! Δε χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαιτέρως καταρτισμένος για να το διαπιστώσει. Αρκεί να ρίξει μια ματιά στον Παναθηναϊκό: από τη στιγμή που η κρίση χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας (και η εφορία παίρνει περίπου τα μισά από κάθε συμβόλαιο), οι Πράσινοι δεν έχουν περάσει ούτε απέξω από τα φάιναλ φορ. Καναπεδάτοι και δίχως άγχος παρακολουθούν τις προσπάθειες των διεκδικητών για την κούπα. Άγχος έχουν μονάχα όταν συμμετέχει ο Ολυμπιακός, για τους ευνόητους λόγους.
Την τελευταία δεκαετία οι Πειραιώτες είναι η κορυφαία ομάδα της Ευρώπης βάσει τίτλων και συμμετοχών σε τελικούς. Δυο φορές η Euroleague πήγε στα χέρια τους, όσες τα κατάφερε η Ρεάλ και η ΤΣΣΚΑ. Και άλλες τρεις ήταν φιναλίστ, μια παραπάνω από τις προαναφερθείσες. Το συγκεκριμένο επίτευγμα δεν έχει ούτε προηγούμενο, ούτε και λογική. Ειδικά αν προσπαθήσει να το αναλύσει κάποιος με οικονομικούς όρους, βάζοντας κάτω τα μπάτζετ και κυρίως τις καθαρές αμοιβές των αθλητών.
Ξεφύγαμε όμως. Το θέμα μας είναι ο Μιλουτίνοφ. Η πλευρά του παίκτη έκανε μια κίνηση που φανερώνει τις προθέσεις της. Τα χρωστούμενα δεν ήταν ποτέ το διακύβευμα. Και κανείς δεν θα είχε να πει το παραμικρό αν δεν είχαν προηγηθεί οι αρνήσεις του Ολυμπιακού στην ΤΣΣΚΑ. Τώρα όμως, η συγκεκριμένη κίνηση κρύβει δολιότητα, αφού στην πραγματικότητα θέλει να εκθέσει την ΚΑΕ.
Ο Γιώργος Δημητρόπουλος, ατζέντης του Μιλουτίνοφ, έγραψε τα παρακάτω πριν λίγο στα social media, αλλά το πράγμα δε μαζεύεται πλέον:
«Ο Μιλουτίνοφ, όπως κάθε άνθρωπος στον κόσμο, έχει το δικαίωμα να ζητήσει τον μισθό του στην ώρα του. Το γεγονός πως σχεδόν κάθε κλαμπ στην Ελλάδα, όπως και ένα μεγάλο ποσοστό των συλλόγων στην Ευρώπη, αφήνουν απλήρωτους τους παίκτες τους για χρόνια και ότι αυτοί δεν το λένε δημόσια, όπως και το γεγονός πως οι υποθέσεις πηγαίνουν στο BAT, δεν σημαίνει πως η απαίτηση να πληρωθείς στην ώρα σου είναι κάτι παράδοξο. Να περιορίζεις το πρόβλημα σε έναν σύλλογο είναι αστέιο! Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που μας κρατούν πολύ πίσω από το ΝΒΑ.
Ο Νίκολα έχει συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό για ακόμα έναν χρόνο και είναι επιλογή του κλαμπ αν θα παραμείνει ή όχι. Αν μείνει, θα δώσει το 100% όπως πάντα, για την ομάδα που τον εμπιστεύτηκε όταν άλλες τον προσπέρασαν! Ό,τι γινει μετά, όταν θα είναι ελεύθερος, δεν μπορούμε να το ξέρουμε από σήμερα».
Είναι γνωστό και δεδομένο ότι θα εξοφληθεί ο Μιλουτίνοφ, όπως και όλοι οι παίκτες του ρόστερ. Γιατί τώρα λοιπόν; Διότι οι… Αρκουδιάρηδες της Μόσχας παραμονεύουν και θα επιστρατεύσουν κάθε τρόπο προκειμένου να κάνουν δικό τους τον παίκτη. Όσο για τον ίδιο τον Σέρβο, προφανώς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αποκλείεται ο ατζέντης του να έστειλε από μόνος του την επιστολή (και μάλιστα να διέρρευσε την ύπαρξή της σε συγκεκριμένα «κέντρα»), χωρίς την άδειά του. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, ο Νίκολα θα τον είχε ήδη ξαποστείλει.
Το ρεζουμέ της ιστορίας είναι ένα. Ο Μιλουτίνοφ και ο ατζέντης του έχουν θολώσει από τα τρελά λεφτά των Αρκουδιάρηδων. Λογικό και ανθρώπινο είναι αυτό. Ανθρώπινο είναι να θες χρήματα που είναι αδύνατον να πάρεις από την τωρινή ομάδα σου, ακόμα κι αν μπορούσε να διαθέσει το ίδιο ποσό. Είπαμε, αν η ΤΣΣΚΑ διαθέσει π.χ. 3 εκ. το χρόνο, στον Μιλουτινόφ θα φτάσουν περίπου 2,5 καθαρά. Για να ματσάρει το ίδιο καθαρό ποσό ο Ολυμπιακός θα πρέπει να ξοδέψει κάτι παραπάνω από 5 εκ. Γίνεται επιτέλους κατανοητός ο αντίκτυπος της ελληνικής κρίσης; Δεν είναι απλώς ότι τα λεφτά λιγόστεψαν, αλλά και ότι ο φορολογικός συντελεστής εκτοξεύτηκε σε ύψη που καθιστούν τις προσφορές των ελληνικών ομάδων μη ανταγωνιστικές σε σχέση με τη μισή (και βάλε) Ευρωλίγκα. Και τουλάχιστον γι’ αυτό, δε φταίει ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε ο Παναθηναϊκός.
Ανθρώπινα είναι όλα. Και η αχαριστία επίσης…
Ανθρώπινη όμως είναι και η αχαριστία. Δυστυχώς, ένα από τα βασικά γνωρίσματα των ανθρώπων που σπανίως συναντάται στα υπόλοιπα έμβια όντα της φύσης. Ακόμα και ένα άγριο λιοντάρι μπορεί να σε θυμηθεί αν το έχεις φροντίσει σε μικρή ηλικία και να σου δείξει την ευγνωμοσύνη του. Ο άνθρωπος πάλι, δυσκολεύεται.
Το πραγματικά τίμιο από την πλευρά του παίκτη θα ήταν να ξεκαθαρίσει πως θέλει να φύγει (για τα λεφτά, για την προοπτική, για τις… Ρωσίδες, για ό,τι γουστάρει τέλος πάντων), ταυτόχρονα όμως να υποσχεθεί πως θα κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να βγει όσο πιο κερδισμένος γίνεται ο σύλλογος που τον πίστεψε και τον ανέδειξε. Με το ζόρι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε να τον κρατήσει. Από την άλλη όμως, δε γίνεται να ενδώσει – ειδικά στην παρούσα συγκυρία – στις πιέσεις οποιασδήποτε ομάδας. Η ήττα θα ήταν και επικοινωνιακή πέρα από ουσιαστική.
Ο Μιλουτίνοφ θα έχει τον χρόνο μέσα στις επόμενες ημέρες να διορθώσει το λάθος με την επιστολή. Έστω και για λόγους εντυπώσεων, ο ατζέντης του προσπάθησε να κάνει κάτι αντίστοιχο. Εφόσον η ΤΣΣΚΑ ικανοποιήσει τις ερυθρόλευκες απαιτήσεις, θα μπορέσει να πάρει τον Σέρβο στη Μόσχα. Σε αντίθετη περίπτωση, ο Νίκολα θα γίνει ένα παράδειγμα προς αποφυγή: μέσα από το πρόσωπό του, ο Ολυμπιακός θα μπορέσει να στείλει σε όλους – παίκτες και ομάδες – το μήνυμα πως κανείς δεν μπορεί να τον εκβιάσει. Ναι, θα έχαναν υλικά σε μια τέτοια περίπτωση οι Ερυθρόλευκοι, κρατώντας ουσιαστικά με το ζόρι έναν παίκτη που έχει ξεμυαλιστεί προ πολλού, αλλά θα κέρδιζαν άμεσα ηθικά και επικοινωνιακά και μακροπρόθεσμα υλικά.
Το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα είναι στο χέρι του Μιλουτίνοφ. Ή θα βοηθήσει με τη στάση του τον Ολυμπιακό και κατ’ επέκταση τον εαυτό του ή θα παίξει το παιχνίδι των Αρκουδιάρηδων και στο τέλος θα είναι εκείνος που θα χάσει τα περισσότερα. Ιδού η Μόσχα, ιδού και το πήδημα…