Τρίχες και δη κατσαρές. Κανένα ελληνικό ποδόσφαιρο δεν στηρίζει και δεν συντηρεί στην επιφάνεια ο Ολυμπιακός με την χθεσινή (και όλες τις προηγούμενες) πρόκριση του στις 32 ομάδες του Europa League. Καμία ελληνική εκδοχή αυτού του μοναδικού σε ομορφιά και αξία αθλήματος, που κινητοποιεί λαούς και κοινωνίες, δεν προσβλέπει στην ερυθρόλευκη επιτυχία.
Τον εαυτό του στηρίζει ο Ολυμπιακός και κανένα άλλο. Την ομάδα του υπερασπίζεται, τη στενή διασύνδεση του με το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι επιβεβαιώνει. Για τον Ολυμπιακό και μόνο σχεδιάζει, οργανώνεται, κινείται, πετυχαίνει ή όχι ο Ολυμπιακός. Για κανένα άλλο.
Από τι συγκροτείται αυτή η ελληνική εκδοχή του «ποδοσφαίρου» για να έχει την «απαίτηση» να εισπράξει, έστω λίγες ελπίδες, από την επιτυχία του Ολυμπιακού; Ποια είναι εκείνα τα ορατά στοιχεία που μπορούν, σε μια πορεία, να επιβεβαιώσουν ότι η βαθμολογική αξία της νίκης και της πρόκρισης των ερυθρόλευκων μπορούν, με αυτές τις ομάδες/εταιρείες που συμμετέχουν σε ένα κατ’ ευφημισμόν εθνικό πρωτάθλημα, να αποτελέσουν τη βάση για να προκύψει μια σοβαρή επόμενη μέρα για το άθλημα;
Όσο κι αν ψάξει κανείς… απλώς δεν υπάρχουν. Τίποτε στον σημερινό ποδοσφαιρικό ορίζοντα δεν προοιωνίζεται πως και τη 15η θέση στην κατάταξη της UEFA να «προσφέρει» στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός, θα βρεθούν πρόθυμοι να την εκμεταλλευτούν «και να ξεστραβωθούν», ώστε με επιμέλεια, σχέδιο και οργάνωση να πάρουν μέρος στις εξελίξεις στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και να δηλώσουν το «παρών» για τα χρόνια που έρχονται.
Μεταξύ μας τώρα και πέρα από τις εμετικές ωραιοποιήσεις. Όλοι οι «απέναντι» από τους ερυθρόλευκους αμέσως μετά το τέλος του αγώνα έπεσαν με τα μούτρα να ψάχνουν να βρουν πότε θα διεξαχθούν οι αγώνες της φάσης των 32 τον Φεβρουάριο του 2020, ποιους αγώνες για το πρωτάθλημα θα πρέπει να δώσει πριν, μετά και στο ενδιάμεσο ο Ολυμπιακός, πως μπορεί να φορτωθεί και με κανένα φοβερό και τρομερό αγώνα Κυπέλλου, ποιοι διαιτητές θα είναι εύκαιροι και διαθέσιμοι «για να γίνει η δουλειά» και πως «με κάθε θυσία» ο Ολυμπιακός θα βρεθεί (όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα) εκτός της διεκδίκησης του πρωταθλήματος προς δόξα της εξυγίανσης και των πληρωμένων πιστολιών της.
Τίποτε άλλο δεν ενδιαφέρει κανένα στο αυτοαποκαλούμενο «ελληνικό ποδόσφαιρο», για τίποτε άλλο δεν νοιάζεται, με τίποτε άλλο δεν ασχολείται.
Όλες αυτές οι πομφόλυγες «για την μεγάλη προσφορά του Ολυμπιακού στο ελληνικό ποδόσφαιρο» δεν είναι τίποτε περισσότερο από προφάσεις εν αμαρτίαις και ο πλέον αποδεκτός τρόπος για να καλυφθεί πλήρως η λαϊκή ρήση «θέλει η π…ανα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει».
Η χαρά όλων των υπόλοιπων (οι ανταγωνιστές στις πρώτες θέσεις) για την πρόκριση του Ολυμπιακού αυτή είναι. Να προκύπτουν συνεχώς αγωνιστικές υποχρεώσεις του Ολυμπιακού σε κορυφαίο επίπεδο για να καταναλώνουν αγωνιστικό κεφάλαιο οι Ερυθρόλευκοι σε περισσότερα του ενός μέτωπα και να αδυνατίζουν στη βασική τους επιδίωξη να γίνουν και πάλι πρωταθλητές στο εθνικό πρωτάθλημα.
Αν περάσει ο Ολυμπιακός και στην επόμενη φάση να δείτε πανηγύρια και δεκάρικους «δια την μεγίστην προσφορά της ερυθρόλευκης οικογενείας στην άνοδο και την αναβάθμισιν του ελληνικού ποδοσφαίρου»…
Απλά, καθημερινά, ελληνικά διακυβεύματα που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν όσο το άθλημα στην νεοελληνική μορφή του είναι ένας εσμός από ανύπαρκτους, ανίδεους, ανίκανους, πληρωμένα πιστόλια, δανεικά και δανεικούς και προεδράρες με το χέρι απλωμένο στο τηλεοπτικό κανάλι που καταδέχεται να δείχνει απευθείας αυτή την κακοποίηση του ποδοσφαίρου και να αυτοοικτίρεται για την σίγουρη χρεωκοπία.
Όλα τα υπόλοιπα είναι να ‘χαμε να λέγαμε. Ο Ολυμπιακός μόνος του (και πάλι) θα πορευτεί, μόνος του θα φτάσει όπου φτάσει, μόνος του θα προκριθεί και μόνος του θ’ αποκλειστεί. Τίποτε δεν (πρέπει να) περιμένει από κανένα. Απολύτως τίποτε, πέρα από εμπόδια….
