18.1 C
Athens

Ο Στέφανος στα 12 χρόνια του είχε πει: Θέλω να γίνω το Νο 1

«Θα συνεχίσω να δουλεύω σκληρά ώστε να ανταποκριθώ στις προσδοκίες του έθνους». Ο Στέφανος Τσιτσιπάς έκανε την υπόσχεσή του πραγματικότητα. Με τις απανωτές επιτυχίες του δοξάζει την Ελλάδα, δοξάζει το έθνος των Ελλήνων και αποδεικνύει πως ταβάνι του είναι μόνο η κορυφή.

Ο Στέφανος είναι ο αγαπημένος όλων των Ελλήνων. Όχι μόνο για όσα κάνει στα κορτ. Αλλά για την διαδρομή του κι εκτός αυτών.

Έχει δείξει από πολύ νωρίς τις κοινωνικές ανησυχίες του με πιο πρόσφατο παράδειγμα την κινητοποίησή του για τους πυρόπληκτους της φονικής πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική και στο Μάτι. Συγκλονισμένος, έσπευσε αμέσως από τον προσωπικό λογαριασμό του στα social media να περιγράψει την καταστροφή και την ανάγκη που έχουν εκεί οι άνθρωποι, κάλεσε τους ακόλουθούς του να συνδράμουν στην ενίσχυση και ο ίδιος έδωσε πρώτος το παράδειγμα, προσφέροντας 5.000 δολάρια.

Μετά τη σπουδαία νίκη του επί του Τζόκοβιτς, πήγε στην κάμερα που κάλυπτε τον αγώνα και έγραψε στον φακό της «Pray for Greece», θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να δείξει ότι δεν ξεχνά την καταστροφή που βίωσε προ ημερών η χώρα του και να αποτίσει έναν φόρο τιμής στα θύματά της. Με αφορμή τον θρίαμβό του επί του Νόβακ Τζόκοβιτς, στις δηλώσεις του ο Στέφανος Τσιτσιπάς είπε: «Είμαι περήφανος για τον εαυτό μου και τη χώρα μου».

Μιλώντας στο SkySports, ο Βρετανός βετεράνος τενίστας Γκρεγκ Ρουσέτσκι προέβη σε άκρως εγκωμιαστικά σχόλια: «Μέχρι τώρα όλοι μιλούσαν για τον Ζβέρεφ. Τώρα ο Τσιτσιπάς έβαλε το όνομά του στο μείγμα των καλύτερων τενιστών της επόμενης γενιάς. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς έχει την εμφάνιση του Μποργκ, την ανταγωνιστική φύση του Έντι Μάρεϊ και την ηρεμία του Ρότζερ Φέντερερ».

Πολλοί είναι αυτοί που βρίσκουν κοινά στοιχεία στο παιχνίδι του Ελβετού με τον Στέφανο: «Ήταν το είδωλό μου από την ηλικία των 6 χρονών. Τον έβλεπα στην τηλεόραση, τον λάτρευα, ήθελα να γίνω σαν κι αυτόν…» είχε πει για τον Φέντερερ ο Τσιτσιπάς. Και όλα δείχνουν πως ακολουθεί τον δρόμο του, δουλεύοντας σκληρά σε καθημερινή βάση. Η ωριμότητα, το πείσμα, το πάθος, η ηρεμία του Έλληνα από τη Γλυφάδα, δείχνουν πως είναι το… καρμπόν του Φέντερερ.

Σώθηκε από πνιγμό στην Κρήτη

Το 2015 ο Στέφανος σώθηκε στο τσακ από πνιγμό στο νησί της Κρήτης. Η ισπανική εφημερίδα «El Pais» δημοσιοποίησε τη συγκλονιστική του αφήγηση:

«Ποτέ δεν συνειδητοποίησα ότι η θάλασσα ήταν δύσκολη. Πήγαμε στη θάλασσα με φίλους, αλλά οι συνθήκες ήταν δύσκολες για κολύμπι. Ξεκίνησα την κατάποση νερού. Πνιγόμουν. Ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που ένιωσα ότι είχα πεθάνει, ένα φρικτό συναίσθημα ότι όλα τελείωσαν εκεί. Ο πατέρας μου, που μας κοίταξε από την ακτή, κολύμπησε σε μας και με τράβηξε σε ένα βράχο. Εκεί ήμουν σε θέση να αναπνεύσω κανονικά και στη συνέχεια σιγά-σιγά πήγαμε πίσω στην ακτή. Ένιωσα ότι ο Θεός ήθελε να μου δώσει μια δεύτερη ευκαιρία και άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου».

Ένα χρόνο αργότερα, το 2016, ο Τσιτσιπάς έγινε επαγγελματίας τενίστας.

Στις 12 Αυγούστου 1998 ο Στέφανος Τσιτσιπάς ήρθε στον κόσμο, από τον προπονητή του τένις Απόστολο Τσιτσιπά και τη Ρωσίδα πρώην τενίστρια Τζούλια Σαλνίκοβα, η οποία τον Οκτώβριο του 1990 βρισκόταν στο Νο 194 της παγκόσμιας κατάταξης. Κόρη κι αυτή ενός Ολυμπιονίκη, του Σεργκέι Σαλνίκοφ, διεθνή ποδοσφαιριστή της Σπαρτάκ Μόσχας και βασικού στελέχους της Εθνικής ομάδας των θρυλικών Λεβ Γιασίν, Ιγκόρ Νέτο, Νικίτα Σιμονιάν, Ανατόλι Ίλιν, που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης το 1956.

Πριν καν συμπληρώσει τα 18 του χρόνια (μόλις πριν από μια τριετία δηλαδή…) είχε ανέβει στην κορυφή του κόσμου, ως Νο1 της κατηγορίας juniors, και είχε ήδη στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης.

«Ξεκίνησα στα γήπεδα του Αστέρα, στην ηλικία των τριών ετών. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ήμουν σχεδόν όλη μέρα εκεί και καμιά φορά έπαιζα τένις. Όλα άρχισαν στα γήπεδα μιας τουριστικής μονάδας της Βουλιαγμένης, στην οποία οι γονείς μου δούλευαν ως προπονητές τένις», γράφει ο Στέφανος στο βιογραφικό του.

«Εκεί έπιασα την πρώτη μου ρακέτα κι εκεί έμαθα όλα τα μυστικά του σπορ. Ήμουν έξι χρονών όταν άρχισα τα πρώτα μαθήματα στο Τένις Κλαμπ της Γλυφάδας, με πρώτο προπονητή τον Γιώργο Σπηλιόπουλο. Στα οκτώ με ανέλαβε ο Γιώργος Φουντούκος, ο άνθρωπος που ανέπτυξε το παιχνίδι και την τακτική μου…»

Από νωρίς έδειξε τις δυνατότητές του. Ωστόσο λάτρευε το ποδόσφαιρο κι είχε ως πρότυπο τον Ροναλντίνιο. Ο Στέφανος δεν έχει κρύψει την αγάπη του για την ΑΕΚ, αλλά πού… καιρός για να τη δει από κοντά.

«Όταν ήμουν μικρός, λάτρευα το ποδόσφαιρο και τον Ροναλντίνιο. Θυμάμαι ότι μέχρι την ηλικία των 9 ήμουν φανατικός με το ποδόσφαιρο. Την περίοδο αυτή έκανα το πρώτο μου ταξίδι για αγώνες (τένις) στο εξωτερικό, και πιο συγκεκριμένα στη Γαλλία. Στη Νορμανδία κέρδισα το πρώτο μου τουρνουά. Το ίδιο βράδυ είπα στον πατέρα μου να με ξεγράψει από όλα τα άλλα αθλήματα που έκανα (κολύμπι, στίβο, ποδόσφαιρο). Τότε του είπα ότι θέλω να παίξω επαγγελματικά τένις. Ένιωθα ότι κατάφερα κάτι μόνος μου, όχι απλά ως μέλος μιας ομάδας».

Η φύση αυτή του αθλήματος –ο παίκτης ως μονομάχος στην αρένα, χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας με τον προπονητή του κατά τη διάρκεια του αγώνα– είναι μοναχική, όπως αναγνωρίζει ο Τσιτσιπάς: «Ταξιδεύεις κάθε εβδομάδα σε διαφορετική χώρα, είναι πολύ κουραστικό. Αλλά το έχω συνηθίσει, είναι πλέον η ζωή μου. Τα πάντα είναι θέμα συνήθειας. Θα μου είναι δύσκολο, όταν σταματήσω κάποια στιγμή, να μείνω σε ένα μέρος».

Πόσο εύκολο και λογικό είναι όμως για ένα παιδί να φθάσει σε διεθνείς επιτυχίες και να γίνει επαγγελματίας τενίστας; Ο πατέρας του, ο Απόστολος Τσιτσιπάς, δάσκαλος τένις, παραιτήθηκε από τη δουλειά όταν ο Στέφανος ήταν 11 και έγινε προπονητής του, συνοδεύοντάς τον στις διεθνείς του εμφανίσεις. «Το ότι τον είχα μαζί μου με βοήθησε πολύ, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να ταξιδεύω με κάποιον άγνωστο», λέει ο Στέφανος.

Όμως, «δεν έβλεπα την υπόλοιπη οικογένειά μου, και υπήρχαν και οικονομικά προβλήματα. Το κόστος των ταξιδιών είναι πολύ μεγάλο και δεν υπήρχε στήριξη από κάποιον φορέα. Ευτυχώς, η αδελφή της μητέρας μου μπόρεσε να μας βοηθήσει, κάτι για το οποίο είμαι πολύ ευγνώμων».

Μεταξύ των γονιών του, το μεγάλο τενιστικό ταλέντο ήταν η μητέρα του, η Ρωσίδα Τζούλια Σαλνίκοβα. Ως έφηβη, ήταν κι αυτή Νο1 στον κόσμο, ενώ είχε πετύχει νίκες έναντι κορυφαίων παικτριών της εποχής. Η καριέρα της εξετράπη λόγω περιορισμών στην ελευθερία μετακίνησής της (το γεγονός ότι είχε Γιουγκοσλάβο σύντροφο έπαιξε κρίσιμο ρόλο στη δυσμενή μεταχείρισή της). Ο γιος της, όμως, έχει την ευκαιρία να πετύχει αυτά που δεν μπόρεσε εκείνη.

«Η μητέρα μου ήταν αυτή που μου έδωσε τις συμβουλές που χρειαζόμουν σχετικά με το επαγγελματικό τένις, γιατί είχε ζήσει σε αυτόν τον κόσμο, και μου μετέδωσε την απόλυτη αφοσίωση στο άθλημα που έμαθε στη Σοβιετική Ένωση. Νιώθω τυχερός που έχω καταγωγή από δύο διαφορετικά μέρη, την Ελλάδα και τη Ρωσία. Σου ανοίγει τους ορίζοντες αυτό, σε κάνει να έχεις μια πιο σφαιρική άποψη».

«Σιχαίνομαι να χάνω»

Σε ηλικία 12 ετών, ο Στέφανος είχε ρωτηθεί από τον mental trainer του, Κώστα Περγαντή, πού θέλει να φτάσει στο τένις. Είχε απαντήσει ότι ήθελε να γίνει ο No1 στον κόσμο («κανένα άλλο παιδί δεν είχε απαντήσει έτσι, αλλά τον πήρα απόλυτα σοβαρά», λέει ο Κ. Περγαντής). Ερωτάται πώς προέκυψε αυτή η φιλοδοξία.

«Προήλθε από το ότι σιχαινόμουν να χάνω, ήταν το χειρότερό μου, από πολύ μικρός. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου στο τένις, και έχω μόνο μία ζωή. Άρα, θέλω να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα».

ΕΥΘΕΩΣ με τον Γιώργο Χαλά Γιώργος Χαλάς