Ο Θόδωρος Ζαγοράκης είναι «ΠΑΟΚ». Δεν το έκρυψε ποτέ. Έπαιξε χρόνια για τον ΠΑΟΚ, υπηρέτησε (με αρκετή επιτυχία) διοικητικά τον ΠΑΟΚ, «ζει» πάντα για τον ΠΑΟΚ. Το αντίθετο θα ήταν παρανοϊκό! Θα προκαλούσε αμέσως πολλές περισσότερες απορίες και θα οδηγούσε στην κατασκευή ακραίων σεναρίων.
Ο Ζαγοράκης, όμως, είναι αποκλειστικά ΠΑΟΚ και όχι κάτι άλλο, περιστασιακά ελκυστικό από εκείνα που έρχονται από το πουθενά και απαιτούν σε ένα εικοσιτετράωρο πλήρη υποταγή στα ειδικά συμφέροντα τους.
Ο Ζαγοράκης είναι πολυτέλεια για την ΕΠΟ. Είτε αρέσει, είτε όχι «το πακέτο» που κουβαλάει (ποδοσφαιρικά, πολιτικά και ως χαρακτήρας) και μπορεί να ρίξει στο τραπέζι υπερβαίνει κατά πολύ τις εθνικές ποδοσφαιρικές παθογένειες, ακουμπάει στη λογική και τις επιδιώξεις των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών (FIFA/UEFA), υπερασπίζεται τον τύπο του «προέδρου» που αυτές επιθυμούν (δεν έχουν πολύ άδικο μεταξύ μας) και για το λόγο αυτό είναι ιδανικό να οδηγήσει τον κάτοχο του να μετέχει πολύ σύντομα στον σκληρό πυρήνα της διοίκησης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με τις ευλογίες της UEFA. Κρατήστε το αυτό…
Ενστάσεις για το πρόσωπο του μπορούν να διατυπωθούν, αλλά εδράζονται, κατά βάση, σε μια οπαδική, εξ αντικειμένου ελλειμματική, οπτική της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας (δεν είναι κατ’ ανάγκη λάθος για όποιον του αρέσει), συνεπώς λειτουργούν αφαιρετικά σε μια περίοδο που το άθλημα χρειάζεται επειγόντως προσθέσεις.
Ο Ζαγοράκης εμφανίζεται να είναι (και) επιλογή του πρωθυπουργού για τη θέση του Προέδρου της Ε.Π.Ο., άρα κουβαλάει μαζί του και την κυβερνητική έγκριση, συνεπώς και όλες τις βοήθειες που θα χρειαστούν (είναι βέβαιο) στο δρόμο για την επανανομιμοποίηση του ελληνικού ποδοσφαίρου στη συνείδηση των φιλάθλων και την απολύτως αναγκαία αναβάθμιση του σε κανονικό άθλημα (σήμερα δεν είναι). Δεν γνωρίζω αν ισχύει κάτι τέτοιο, το διαβάζω και το κρατάω, επειδή δεν βλέπω να διατυπώνεται κανένας αντίλογος.
Τι γνωρίζω για την υπόθεση από την εμπειρία τόσων χρόνων (και όχι από πληροφορίες): ο Ζαγοράκης δεν έχει ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο για να υπάρξει. Την εξίσωση αυτή την έλυσε υπέρ του πριν χρόνια όταν πήρε από το χέρι (μαζί με όλη την υπόλοιπη παλιοπαρέα των διεθνών και του προπονητικού τιμ) την εθνική ομάδα, την ανέβασε στην κορυφή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και ο ίδιος βρέθηκε να απολαμβάνει τον τίτλο του MVP του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Δεν έχει κανένα όφελος να διαθέσει τον μύθο του στην κοινή κρίση, επειδή δεν υπάρχει κάτι, εμφανές τουλάχιστον, για να κερδίσει από την εμπλοκή του στην τοξικότερη, την αστειότερη, την γελοιωδέστερη των εθνικών ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών του πλανήτη, την ΕΠΟ. Δεν υπάρχει κανένας προφανής λόγος να εμφανίζεται στα ΜΜΕ «αντίπαλος, ως ΠΑΟΚτζής» του κατά δήλωση του «ολυμπιακάκια» κ. Ψαρρόπουλου, τα μεγέθη είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.
Παρά τις δημόσιες και ιδιωτικές διαβεβαιώσεις δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Θόδωρος Ζαγοράκης θα πράξει ορθά αν τελικώς αποδεχθεί, ακόμη και πλήρη την ικανοποίηση των δικών του απαιτήσεων στο οργανωτικό επίπεδο, να εκλεγεί (για εκλογή μιλάμε πάντα) στη θέση του Προέδρου της ΕΠΟ. Η πρόκληση να ασχοληθεί από θέση ισχύος με το αγαπημένο του άθλημα μπορεί να είναι ελκυστική, αλλά δεν συγκεντρώνει κανένα, σχεδόν, θετικό στοιχείο, πλην της απόλυτης παρακμής, της κορυφαίας κατάντιας της Ομοσπονδίας στα χρόνια της εξυγιαντικής διοίκησης, που μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να λειτουργήσει ως εφαλτήριο με τη λογική του « πιεσμένου ελατηρίου».
Μακάρι να αποφασίσει να ασχοληθεί (προφανώς με τους όρους του, όποιοι κι αν είναι αυτοί), είναι η τελευταία ελπίδα να αποκτήσει νόημα και πάλι η διοίκηση της Ομοσπονδίας και να γεννηθεί σύντομα μια νέα θεσμική πραγματικότητα στο άθλημα απολύτως απαραίτητη (την περιγράφει η επονομαζόμενη «Ολιστική Μελέτη») για την ίδια την ύπαρξη του.
Κανείς, όμως, δεν μπορεί να εγγυηθεί στον ίδιο τον αρχηγό της εθνικής ομάδας και στους συνεργάτες του (όποιοι κι αν είναι) ότι η εκλογή τους θα είναι μια οδός προς τον παράδεισο της ποδοσφαιρικής νομιμότητας ή ότι αυτόματα όλο αυτό το εξυγιαντικό σκοτάδι θα χαθεί ως εάν να μην υπήρξε και να μην κατέστρεψε το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δύσκολο έργο η ανόρθωση σε συνθήκες γενικευμένης κατάντιας και εντελώς αβέβαιο αν αξίζει τον κόπο ή πρέπει να ολοκληρωθεί η καταστροφή για να προκύψει κάτι άλλο.
Για να συζητάει ο Ζαγοράκης την εμπλοκή του σημαίνει ότι βλέπει φως στην άκρη του τούνελ, κάτι που μπορούν, ως ένα βαθμό, να εγγυηθούν η FIFA, η UEFA και η κυβέρνηση. Μακάρι να έχει δίκιο και όντως να υφίστανται νησίδες αισιοδοξίας σε ένα ερημωμένο, από νταραβεριτζήδες, διαιτητολάγνους και στοιχηματζήδες κάθε είδους, τοπίο.
Το πείραμα θα είναι εξαιρετικά ελκυστικό και θα το παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον!
Υ.Γ. Και τόχε πει ο μέγας Σωκράτης (ο παλαιός): «Καθεύδοντες διατελείτε αν ει μη τινα άλλον ο θεός επιπέμψειεν κηδόμενος υμών». Δηλαδή, «θα κοιμάστε μέχρι να αποφασίσει ο Θεός να σας στείλει κάποιον άλλον επειδή θα σας λυπηθεί».