Σε μια περίοδο που μέσω των social media αποθεώνεται η φράση του Dirty Harry (Κλιντ Ίστγουντ στον ρόλο του Επιθεωρητή Κάλαχαν για τους νεότερους) για τις απόψεις και τις @@@@@τρυπίδες («ο καθένας έχει από μία»), μόνος αψευδής μάρτυρας των όσων συνέβησαν στο ματς Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός είναι η τηλεοπτική εικόνα, η δύναμη της είναι απροσμέτρητη και η πειθώ της σχεδόν απόλυτη.
Από το πλήθος των τίτλων που ακολούθησαν το τέλος του αγώνα επιλέγω έναν εξαιρετικά σωστό «ένας που ήθελε κι ένας που δεν ήθελε», η εικόνα είναι αυτή ακριβώς όσο και αν δεν αρέσει στο πλήθος των ΜΜΕ και των απόψεων που κινούνται στην αντι-ολυμπιακή τροχιά, no problem, η λογική «αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, αλίμονο στην πραγματικότητα» δεν πείθει ούτε μικρά παιδιά πλέον.
Το ματς εξελίχθηκε έτσι ακριβώς: μια ομάδα που κατέβηκε στο γήπεδο για να κερδίσει ένα ματς (και δεν το κατάφερε για δεκάδες λόγους, οι περισσότεροι αφορούν αυτή την ίδια) και η αντίπαλος της που πάσχιζε να διασώσει αξιοπρέπεια και «ένα βαθμό» μετά από μια επταετή, τουλάχιστον, περίοδο αγωνιστικής και βαθμολογικής ανυποληψίας.
Κανένας ψόγος για την τακτική του Παναθηναϊκού, τόσο μπορούσε, τόσο έπαιξε, «παίζει» και με δυο-τρεις απουσίες του (του Διούδη αποδείχθηκε ευτυχής η απουσία), έχει όλο το απαραίτητο υλικό στα χέρια του για να δομήσει ένα μύθο «για μια ομάδα που μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να ξανακάνει αισθητή την παρουσία της κλπ».
Ότι στη θέση του άλλες ομάδες, από τις λεγόμενες «μικρότερες» προβλημάτισαν περισσότερο τον Ολυμπιακό ή και τον πίεσαν ακόμη δεν έχει καμία σημασία, σε όλες τις ομάδες αυτού του βεληνεκούς (του Παναθηναϊκού περιλαμβανομένου) «πέντε πάνω, πέντε κάτω» περάσματα της σέντρας δεν λένε κάτι, το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται πάντα από την απόδοση του Ολυμπιακού και χθες έτσι συνέβη.
Γιατί δεν νίκησε ο Ολυμπιακός; Ασφαλής απάντηση δεν υπάρχει, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις δεκάδες παράμετροι παίζουν ρόλο, ακόμη και ο ηρωικός χαρακτήρας της μαζικής άμυνας του αντιπάλου έχει μια κάποια συμμετοχή, με τον απέναντι να διατηρεί σταθερά δέκα παίκτες πίσω από τη μπάλα κι η Λίβερπουλ θα είχε ένα θέμα …
Ο Πέδρο Μαρτίνς αναφέρθηκε στον διαιτητή και στη συνολική συμπεριφορά του στον αγώνα, όχι σε συγκεκριμένες φάσεις, στο πνεύμα της διαιτησίας του, δηλαδή στα μηνύματα που ήθελε να στείλει και τα κατάφερε σύμφωνα με τον προπονητή του Ολυμπιακού.
Είναι θέσφατο οι δηλώσεις του; Όχι, δεν είναι, αλλά διεκδικούν μια πολύ σοβαρή προσέγγιση από όσους επιθυμούν να τις διερευνήσουν ή, πολύ χειρότερο, να τις κρίνουν.
Τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα κοντεύει ο Πορτογάλος τεχνικός και αν κάτι έχει κερδίσει με την αξία του αυτή την περίοδο είναι η αξιοπιστία του, η προσωπική του σοβαρότητα, η αποδεκτή από όλους αντικειμενικότητα του, οι προσγειωμένες προσεγγίσεις των αγώνων στις δηλώσεις του.
Αποθεώθηκε, κατ’ επανάληψη, στο παρελθόν, πρόσφατο και απώτερο, ο Μαρτίνς για το πώς προσέγγισε αγώνες που ο Ολυμπιακός «κατέστρεψε τη φήμη του αντιπάλου του», θυμάμαι πρόχειρα του ύμνους των εγχώριων ΜΜΕ μετά από εκείνο το 1-5 με την ΑΕΚ για την μετριοπάθεια του και τη σύνεση με τις οποίες έκρινε το αποτέλεσμα.
Οι χθεσινές δηλώσεις του δεν καλάρεσαν στο «πόπολο», ομολογουμένως ήταν πρωτάκουστες, ειδικά η σφοδρότητα με την οποία έκρινε τις αποφάσεις του Σλοβένου ρέφερι, αλλά ω! του θαύματος, κανένας δεν τις εισέπραξε όπως κατατέθηκαν δημόσια, δηλαδή ως μια πολύ σκληρή μεν, αληθινή δε εκτίμηση για το τι συνέβη στο γήπεδο και πως μια διαιτησία προκρίνει, με τη φιλοσοφία της, να διευκολύνει τη μία ομάδα απέναντι στην άλλη.
ΟΙ κάθε είδους «αντικειμενικοί» δυσανασχέτησαν, κάποιοι ξεκίνησαν να του επιτεθούν, ένας-δυο κοντοί και γραφικοί αυτοαναγορεύτηκαν σε εισαγγελείς των δηλώσεων του προπονητή του Ολυμπιακού, εύκολα του έριχναν και μια «απαγόρευση δηλώσεων» να έχει να πορεύεται.
Ο προπονητής του Ολυμπιακού δεν κατηγόρησε τον διαιτητή για κάτι «εσκεμμένο» ή διαιτητικά ακραίο και περίεργο σε βάρος της ομάδας του, αποτύπωσε την εκτίμηση του πως η φιλοσοφία με την οποία σφύριξε το παιχνίδι εμπόδισε την ομάδα του να παίξει το ποδόσφαιρο που ξέρει και μπορεί, δεν της επέτρεψε να αποκτήσει ρυθμό (η ιστορία με τα καπνογόνα είναι μια άλλη παράμετρος, αλλά αυτή αφορά στην ΠΑΕ Ολυμπιακός), συνεπώς διευκόλυνε τον αντίπαλο να «καταστρέφει» μαζικά και με επιτυχία τον αγώνα, δηλαδή να πετυχαίνει το σκοπό του να μην παιχτεί ποδόσφαιρο κι αναγκαστεί να πάρει μέρος στο παιχνίδι.
Πέρασα στην τηλεοπτική εικόνα του εγχώριου ντέρμπι μετά από εκείνο το καταπληκτικό ματς Λίβερπουλ – Σίτι, την εξέλιξη του, τη διακύμανση του σκορ και μια χειρουργική διαιτησία υπέρ «της ομορφιάς του ποδοσφαίρου» (της κανονικής, όχι αυτής του Καρκαμάνη) και μελαγχόλησα με την απόσταση που μας χωρίζει από μια κανονική ποδοσφαιρική θεατρική παράσταση, στην οποία όλοι οι συντελεστές κινούνται με γνώμονα «το άθλημα πάνω από όλα».
Η εικόνα στο Καραϊσκάκη ήταν απεχθής. Μια ομάδα να προσπαθεί, απέναντι και στους δικούς της φιλάθλους, να παίξει ποδόσφαιρο και όλοι οι υπόλοιποι «της παρέας» να της αρνούνται με κάθε δικαιολογία την επιθυμία της αυτή, να την καταδικάζουν σε συνεχείς διακοπές, να αδυνατίζουν διαρκώς την πρόθεση της, να υπονομεύουν την αγωνιστική της ικανότητα.
Ο Μαρτίνς αυτή την εικόνα επεσήμανε, σε αυτή άσκησε κριτική, αυτήν έκρινε ως απεχθή και κατηγόρησε δημοσίως τον βασικό υπεύθυνο, τον διαιτητή.
Ότι δεν άρεσε η κρίση του είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, την αυθεντικότητας της κανένας δεν δικαιούται να την υπονομεύει με εξυπνακισμούς.