«Οι Τούρκοι μας έστειλαν ένα μηνυματάκι στο κινητό το Σάββατο, οι Σέρβοι όμως απόψε μας το φώναξαν στα μούτρα. Σε ένα γήπεδο που δεν θα έχει 20.000 Έλληνες και που οι διαιτητές ΔΕΝ θα είναι παιδιά της ΕΟΚ, η εθνική θα πρέπει να κάνει πολύ περισσότερα πράγματα για να έχει ελπίδες απέναντι στην παγκόσμια υπερδύναμη που λέγεται Σερβία. Ειδικά για το θέμα της διαιτησίας, καλύτερα να μην το θίξουμε περαιτέρω. Ας πούμε απλώς ότι οι διαιτητές της ΕΟΚ τίμησαν την Παγκόσμια Ημέρα Φάρων»…
Αυτή ήταν μια από τις προφητικές(;) παραγράφους της κριτικής του αγώνα Ελλάδα – Σερβία στον τελικό του Ακρόπολις, όπως δημοσιεύτηκε στο FWS. Την ώρα που όλοι – κρατικοδίαιτοι και μη – πανηγύριζαν για το φοβερό μπάσκετ που παίζει η εθνική και που θα σκορπίζει τρόμο στους αντιπάλους της, εμείς βλέπαμε την πραγματικότητα. Σε ένα άλλο γήπεδο, με άλλους διαιτητές προερχόμενους από ομοσπονδία που θα είχε την παραμικρή τσίπα πάνω της, η ελληνική ομάδα ίσως να είχε απειληθεί με ήττα από τους Τούρκους. Σίγουρα όμως θα είχε χάσει άνετα και με διαφορά από τους Σέρβους.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν περίμενε να βρει η Ελλάδα διαιτησία «α λα φάρος» σε ένα Μουντομπάσκετ. Αν βάλουμε δίπλα-δίπλα το αντιθλητικό που δόθηκε υπέρ μας και εκείνο του Γιάννη που δε δόθηκε εναντίον μας, ο Παναγιώτου, ο Αναστόπουλος και ο Μάνος θα δάκρυζαν και θα έσκυβαν κατανυκτικά το κεφάλι. Ούτε κι έτσι όμως η εθνική μπορούσε να αποφύγει το μοιραίο. Και τώρα τί;
Πριν καν ολοκληρωθεί η πρώτη φάση, η ομάδα του Σκουρτόπουλου έχει ήδη αρχίσει να τα περιμένει σχεδόν όλα από τους άλλους. Μια θεϊκή συνωμοσία την κρατά αυτή τη στιγμή ζωντανή: όποιος είδε το ΗΠΑ – Τουρκία αντιλαμβάνεται το γιατί. Αν οι Τούρκοι έμπαιναν με τρεις νίκες στην επόμενη φάση, όπως μάλλον θα κάνουν οι Βραζιλιάνοι, αντίο κόσμε και ντουνιά. Η ελληνική ομάδα θα έπρεπε να νικήσει Αμερικάνους και Τούρκους και να περιμένει συνδυασμό αποτελεσμάτων. Τώρα, υπάρχει ελπίδα για τα προημιτελικά και χωρίς υπέρβαση σε βάρος της γήινης Team USA. Να κάνουν δυο ήττες οι Βραζιλιάνοι, να νικήσουμε εμείς τους Τούρκους και να δούμε στο τέλος αν μας ευνοεί η τριπλή ισοβαθμία. Δε βάζω τους Τσέχους στην εξίσωση διότι δεν μπορώ να διανοηθώ ότι έχουν τα κότσια να νικήσουν τους γείτονες.
Οι αδέκαστες πένες και οι αδέσμευτες φωνές κράτησαν την ψυχραιμία τους μετά την ήττα-σοκ από τη Βραζιλία. Ακόμα κι αν δε λειτουργούν συναισθηματικά προσπαθώντας να προστατέψουν την ΕΟΚ, είναι δεδομένο πως οι χορηγίες της ΕΚΟ πιάνουν τόπο. Μιλάμε για εταιρία που ουσιαστικά αναφέρεται στο κράτος, έτσι για να καταλαβαίνουμε και τι γίνεται. Η ίδια εταιρία που ενδεχομένως να «επιστρατευτεί» από την κυβέρνηση για να δώσει ανάσα ζωής στο διαλυμένο προϊόν της Basket League, όπως είχε αποκαλύψει προ ημερών ο Insider. Ο κόσμος πάντως, την έχει ήδη καταλάβει τη δουλειά. Και καλά κάνει και κράζει και τα βάζει με όλους εκείνους που τον είχαν παραμυθιάσει ότι γίναμε ξαφνικά Dream Team.
Μπορεί ένας παίκτης να νικήσει μόνος του τον αντίπαλο; Σπάνιο, αλλά υπάρχουν πιθανότητες αν οι κανονισμοί είναι αυτοί του NBA. Εκεί δηλαδή που έχει μάθει να παίζει ένα παιδί το οποίο έφυγε από την Ελλάδα το 2013 έχοντας μονάχα λίγες παραστάσεις από Α2 στο πνευματικό του οπλοστάσιο. Αλήθεια, πόσοι ήταν τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν πως οι αντίπαλοι θα πήγαιναν σε… man to man ή ότι θα του έβαζαν έναν σοφτ τύπο στην άμυνα; Όλος ο κόσμος ξέρει ότι ο Γιάννης είναι μέτριος σουτέρ. Άρα, ακόμα και προπονητής Α’ ΕΣΚΑ θα αποφάσιζε να του ρίξει ξύλο και να κάνει τη ρακέτα ναρκοπέδιο.
Ο πάντα αλητάμπουρας Πέτροβιτς (ο άνθρωπος που πάνω στον πόνο του είχε ευχηθεί «καλή επιτυχία στην ΕΣΣΔ στον τελικό» πριν από 32 χρόνια) δεν ανακάλυψε την Αμερική. Έκανε απλώς αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε νοήμων προπονητής. Όταν μάλιστα έχεις μάθει το μπάσκετ στη μεγαλύτερη σχολή του κόσμου – αυτή της πρώην Γιουγκοσλαβίας -, είναι δεδομένο ότι έχεις συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι σε έναν συμπαθέστατο κύριο με ανεπαρκείς προπονητικές παραστάσεις γι’ αυτό το επίπεδο. Λυπάμαι αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Το ότι ο Σκουρτόπουλος δεν πήρε μόνος του το χρίσμα είναι μια άλλη κουβέντα.
Πόσο αφελής μπορεί να ήταν εκείνος που πανηγύριζε στο ημίχρονο με τους Βραζιλιάνους βλέποντας τη φάκα αλλά όχι το τυρί; Για πόση ώρα ακόμη θα διατηρούταν το 53% της Ελλάδας στα τρίποντα, μέχρι να φτάσει στο 30κάτι τοις εκατό με το οποίο σουτάρουμε όταν είμαστε… εύστοχοι; Το παράδοξο δεν ήταν το 34,6% του τέλους αλλά το 53% του ημιχρόνου. Την ίδια ώρα οι Βραζιλιάνοι έβγαιναν μόνοι τους και τα έχαναν. Κάποια στιγμή θα γύριζε το πράγμα και τότε θα χρειαζόταν διαχείριση και μυαλό. Έστω κι αν το +17 έμοιαζε πολύ μεγάλο για να απειληθεί.
Το ελληνικό μπάσκετ είναι παραγωγικά νεκρό εδώ και μια δεκαετία
Δεν ξέρω γιατί προσπαθούν κάποιοι να σας παραμυθιάσουν. Το ελληνικό μπάσκετ εδώ και μια δεκαετία είναι παραγωγικά νεκρό. Όπως το ακούτε, ΝΕΚΡΟ. Οι τελευταίοι υψηλού επιπέδου παίκτες που παράχθηκαν στην Ελλάδα θα κλείσουν τα 30 σε λίγους μήνες. Πίσω από τον Σλούκα και τον Παπανικολάου (ο οποίος δυστυχώς δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στο μάξιμουμ των τεράστιων δυνατοτήτων του) υπάρχει το χάος. Ο Παπαπέτρου έχει μείνει στάσιμος από τα 20 του, ο Παπαγιάννης (που έκανε πάρτι με το Μαυροβούνιο) ήταν και χθες ο ατσούμπαλος δεινόσαυρος που χρειάζεται τρομακτική δουλειά για να φανεί πραγματικά χρήσιμος κόντρα σε ισχυρούς αντιπάλους και πάει λέγοντας.
Το ελληνικό μπάσκετ είναι εδώ και χρόνια δομημένο σε σάπιες βάσεις. Και οι ευθύνες δε βαραίνουν μονάχα την ΕΟΚ, αλλά και εκείνους που σας έχουν κάνει τον εγκέφαλο πουρέ με το να μιλούν και να γράφουν μόνο για άμυνα. Λες και είμαστε στη δεκαετία του ’90 που ένας τύπος σαν τον Σιγάλα μπορούσε να κάνει καριέρα. Όταν το άθλημα βασίζεται περισσότερο από ποτέ στο μακρινό σουτ, όταν οι ευαγγελιστές του 1 on 1 Αμερικανοί απαιτούν ακόμα και από τα 5άρια να έχουν αξιοπρεπή ποσοστά στο τρίποντο, στην Ελλάδα γίνεται ακόμα λόγος για την άμυνα.
Προφανώς θα υπάρχουν ματς που θα τα κερδίσεις παίζοντας ξύλο. Όταν όμως το πράγμα αγριεύει και ο απέναντι είναι τοπ επίπεδου, θα πρέπει να σουτάρεις καλύτερα από εκείνον για να νικήσεις. Μπορείς σε ένα βράδυ να σουτάρεις καλύτερα από τους Σέρβους ή έστω τους Ισπανούς και τους Λιθουανούς; Αν και οι τελευταίοι τα έχουν σπάσει λιγάκι στα πρώτα δυο ματς, είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή θα θυμηθούν την καταγωγή τους και θα κλάψουνε μανούλες κι ορφανά.
Η Ελλάδα παράγει άμπαλους σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Και ΟΚ, στο ποδόσφαιρο υπάρχουν θέσεις που προβλέπουν κάτι τέτοιο. Στο μπάσκετ όμως έχουν καταργηθεί. Από την εποχή του Σιγάλα και του Τζιμ Μπιλμπά, εκείνου του απίθανου ξυλοκόπου από τη Γουαδελούπη που έδερνε ακόμα και τους συμπαίκτες του μέσα στο παρκέ. Οι εποχές Σιγάλα – Μπιλμπά τελειώσανε κύριοι, που θα ‘λεγε και ο αείμνηστος Μάκαρος…
Από έναν εξαιρετικό αμυντικό που νομίζει ότι η μπασκέτα είναι εξοπλισμός οικοδομής, θα είναι πάντα προτιμότερος ένας κίλερ που τα βάζει από το σπίτι του και ας παίζει άμυνα με τα μάτια που λέει ο λόγος. Γιατί παράγουμε «καταστροφείς» και όχι δημιουργούς; Διότι έτσι λειτουργούμε στην καθημερινότητά μας. Διότι είναι πιο εύκολο. Διότι είμαστε φύσει τεμπέληδες, όταν μας δοθεί η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε σκληρή δουλειά και αραλίκι.
Το πόσο λάθος δουλεύει το ελληνικό μπάσκετ το βλέπεις στις μικρές ηλικίες. Εκεί που το τρίποντο πανηγυρίζεται σαν γκολ, μια και έχει την ίδια σπανιότητα εμφάνισης. Στις μικρές ηλικίες διδάσκεις τα βασικά και εξοικειώνεις ατομικά το παιδί με το άθλημα. Σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, οι Αμερικανοί είναι ξεκάθαροι: κάθε παιδί πρέπει να έχει μια μπάλα στα χέρια/πόδια του στην προπόνηση. Να μάθει να τη χειρίζεται, να την πασάρει, να τη σουτάρει. Μεγαλώνοντας θα μάθει και τακτικές και άμυνες και απ’ όλα. Αν παραλείψεις το στάδιο της απόλυτης εξοικείωσης με την μπάλα, θα παράγεις ό,τι παράγει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχει βεβαίως και η κακή νοοτροπία από πλευράς πιτσιρικάδων. Όταν η αγωνία σου είναι να βρεις μια ομάδα Α1 για να αρχίσεις να πλακώνεσαι στα τατουάζ, το τρένο έχει ήδη χαθεί. Τις προάλλες χάζευα τους Σέρβους με τα καθαρά χέρια (πλην του Ραντούλιτσα βεβαίως) και απορούσα πως τους επιτρέπουν να αγωνίζονται χωρίς ζωγραφιές. Αλήθεια, δεν τους έχει πει κανείς ότι τα τατούαζ κάνουν τον παίκτη;
Το ρεζουμέ της ιστορίας είναι πως πολύ γρήγορα η εθνική κατάφερε να βάλει τον εαυτό της σε διαδικασία αμφισβήτησης. Αυτό είναι κακό. Ακόμη χειρότερο όμως θα είναι να αποδειχθεί απροετοίμαστη για μια τέτοια εξέλιξη. Πλέον, πολλοί από εκείνους που παπαγάλιζαν τα περί φαβορί για μετάλλιο, ανησυχούν για το αποτέλεσμα κόντρα στους συμπαθείς, ατάλαντους, αλλά άκρως παθιασμένους Νεοζηλανδούς. Εδώ που φτάσαμε, η Ελλάδα θα χρειαστεί πια μια πολύ μεγάλη νίκη. Πρώτα για να τονώσει το ηθικό της και δεύτερον επειδή ίσως μόνο έτσι θα μπορέσει να φτάσει ως την οχτάδα. Θα προλάβει να την κάνει ή θα τη φάει η μαρμάγκα;