Ο Ολυμπιακός κατέθεσε το απόγευμα της Δευτέρας προσφυγή στο Διαιτητικό Δικαστήριο με σκοπό να μπλοκάρει τις εκλογές της ΕΠΟ. Τις παράνομες εκλογές της ΕΠΟ, αφού η θητεία της παρούσας διοίκησης ολοκληρώνεται τον Αύγουστο του 2021. Τότε είναι που συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από την εκλογή της, αφού μέχρι τον Αύγουστο του 2017 υπήρχε η προσωρινή διοίκηση – Επιτροπή Εξομάλυνσης του κύριου Δρόσου.
Το FWS και ο Χρήστος Υφαντής έχουν δημοσιεύσει κάμποσα κείμενα επ’ αυτού, έχοντας καταστήσει σαφές γιατί δεν θα μπορούσε βάσει νόμων και κανονισμών να ισχύσει κάτι τέτοιο. Κι ας ψηφίζουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι τα «δικά μας» παιδιά της ΕΠΟ.
https://athlosnews.gr/i-epo-martyrise-dichos-xylo-me-tin-tropopoiisi-toy-katastatikoy/
Το αν θα καταφέρουν ή όχι να κάνουν πραξικοπηματικές εκλογές οι κύριοι της ΕΠΟ θα το μάθουμε προσεχώς. Το γιατί βιάζονται όμως είναι αυτό που έχει σημασία. Και το οποίο προκαλεί την αστεία προσπάθεια προπαγάνδας των γνωστών και μη εξαιρετέων ΜΜΕ που έχουν πλακωθεί με την αλήθεια, όχι όμως και με το μπαξίσι.
Ο Ολυμπιακός έκανε το αυτονόητο ως το μοναδικό, το τελευταίο τείχος νομιμότητας που έχει απομείνει στο ρημάδι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό που βιάζει καθημερινώς και παρά φύση η αυτοαποκαλούμενη «εξυγίανση» κοντά τέσσερα χρόνια τώρα. Τι έγινε; Τρελάθηκε ξαφνικά ο Ολυμπιακός και επιθυμεί να παραμείνει ο «δικός μας» Γραμμένος για έναν χρόνο ακόμη; Τον… αγάπησε, όπως γράφουν ειρωνικά οι γεννημένοι ή εξ ανάγκης ψεύτες της εργολαβικής δημοσιογραφίας;
Προφανώς δεν ισχύει κάτι από τα παραπάνω. Η απάντηση είναι απλή. Η τράπουλα είναι σημαδεμένη εδώ και χρόνια και οι πρώτοι που το παραδέχονται είναι αυτοί που βιάζονται. Γιατί βιάζονται; Διότι γνωρίζουν πως αν δεν προλάβει να περάσει το νέο αθλητικό νομοσχέδιο, θα ξαναεκλεγούν. Και τότε θα θελήσουν να εξαντλήσουν ολόκληρη την τετραετία, δίχως καμία βιασύνη για τις επόμενες εκλογές.
Τι θα μπορούσε να χαλάσει τη μανέστρα των οργάνων της «συμμαχίας νο.2»; Το είπαμε, το νέο αθλητικό νομοσχέδιο. Διότι με αυτό σε ισχύ, οι πρόεδροι και… βλαχοπρόεδροι των ΕΠΣ θα μείνουν με το… ψηφοδέλτιο στο χέρι. Το εκλογικό σώμα θα διευρυνθεί σε τέτοιον βαθμό που θα είναι αδύνατον να ελεγχθεί, τουλάχιστον όχι προτού περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Άρα, θα συζητάμε για όσο το δυνατόν πιο αδιάβλητο εκλογικό αποτέλεσμα, αφού θα έχουν ψηφίσει όλα τα επισήμως καταγεγραμμένα σωματεία. Όχι σωματεία-σφραγίδες όπως αυτά που εκλέγουν εδώ και δεκαετίες πρόεδρο στην ΕΟΚ. Κανονικά, νόμιμα και σε λειτουργία.
Αλήθεια, δεν σας κάνει εντύπωση που όλα τα παιδιά των… καλαμαρακίων ειρωνεύονται συντεταγμένα τον Ολυμπιακό; Αυτοί που δήθεν ενδιαφέρονται για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου, το οποίο έφεραν στον πάτο σε κάθε επίπεδο, γιατί δεν επιθυμούν μια πιο ανεπηρέαστη και σαφώς πιο δημοκρατική εκλογική διαδικασία; Διότι τότε θα στενοχωρηθούν τα αφεντικά. Και τότε θα κοπεί το μεροκάματο ή έστω το χαρτζιλικάκι.
Ο Τιμούρ Κετσπάγια είχε ξεφτιλίσει τους ρεπόρτερ της τότε ομάδας του ότι για ένα δίπιτο σουβλάκι γράφουν ό,τι τους πουν. Βαριά κατηγορία, ελάχιστα όμως ήταν τα αυτιά που ίδρωσαν. Στη συνέχεια τα δίπιτα έγιναν καλαμαράκια και θαλασσινοί μεζέδες σε ψαροταβέρνα. Αναβάθμιση. Τα καλαμαράκια όμως κόπηκαν. Μπορεί η νυν κυβέρνηση να έκανε το μεγαλύτερο δώρο στο αφεντικό αρκετών εξ αυτών, μέσω του νομοθετικού πραξικοπήματος Γεραπετρίτη, εντούτοις για τους από κάτω δε φαίνεται να δίνει δεκάρα. Όπως δεν θα δίνουν δεκάρα και νυν αφεντικά όταν αποφασίσουν να αποχωρήσουν από έναν χώρο που στην πραγματικότητα δεν τους ενδιέφερε ποτέ.
Ρίξτε μια ματιά στον Ιβάν Σαββίδη, τον Γιάννη Αλαφούζο και τον Δημήτρη Μελισσανίδη και απαντήστε ειλικρινά: σας πείθει έστω κι ένας εξ αυτών ότι μπήκε στο ποδόσφαιρο για να επενδύσει και όχι για να εξαργυρώσει άλλες υποθέσεις; Υπάρχει έστω κι ένας που να μπορεί να συγκριθεί επενδυτικά με τον Βαγγέλη Μαρινάκη; Τον άνθρωπο που έκλεισε δέκα χρόνια ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός και εννιά χρόνια κυνηγημένος. Αυτή και μόνο η ανθεκτικότητα μεγεθύνει τα έτσι κι αλλιώς σπουδαία επιτεύγματα της εποχής Μαρινάκη στον Ολυμπιακό. Για τη Νότιγχαμ δε μας απασχολεί, αν και φαίνεται ότι κι εκεί ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να εκτιμά την παρουσία και το έργο του.
Τώρα βέβαια, θα έπρεπε ήδη να αναρωτιέται κάποιος που έχει γεμίσει το στομάχι και το κεφάλι του με το σανό που του παρέχουν οι «αντικειμενικοί» του εικοσάρικου: Καλά η Ελλάδα που είναι ένα μπ…λο, οι αγγλικές Αρχές πως επέτρεψαν σε έναν άνθρωπο που κατηγορείται για τόσα στη χώρα του να αναλαμβάνει μια από τις πιο ιστορικές ομάδες;
Με θλίβει ειλικρινά το νοητικό επίπεδο κάποιων ανθρώπων. Δε λέω γι’ αυτούς που έχουν συμφέρον να κάνουν το άσπρο-μαύρο και τη μέρα-νύχτα για να μη χάσουν το χαρτζιλίκι. Αναφέρομαι σε εκείνους που θα έπρεπε να νιώθουν περήφανοι για τα κατορθώματα της ομάδας τους ή ντροπιασμένοι όταν οι άνθρωποί της κηλιδώνουν το σήμα και την ιστορία της. Όταν όμως προσπαθεί ο κάθε Μπαλτάκος να σε πείσει πως δεν υπάρχει κάτι μεμπτό στο ότι ο ανιψιός σερβιτόρος του Ιβάν έγινε μπρούκλης μέσα σε μια νύχτα και ότι βρήκε από το πουθενά εκ. ευρώ για να αγοράζει προπονητήρια, ξενοδοχεία αλλά και να βάζει χρήματα στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ, εκεί δεν υπάρχουν διλήμματα.
Ή θα νιώσεις ντροπή για τα όσα προφανή έχουν γίνει με χονδροειδή τρόπο ή θα καταπιείς τη γλώσσα σου για να ξεπλύνεις ένα πρωτάθλημα που κόστισε ακόμα και σε εθνικό επίπεδο. Δυστυχώς, βλέπω ότι υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να δεχτούν το «χάπι» των Μπαλτάκων, πιστεύοντας ότι ο Αρκούδης και η Μαρούπα έβαλαν τον τίμιο μεγαλοσερβιτόρο Καλπαζίδη να εμπλέξει την ομαδάρα τους με την Ξάνθη ή ακόμα και ότι δεν έγινε και τίποτα βρε αδερφέ επειδή το αφεντικό αγόρασε κι άλλη ομάδα. Στην τελική, «και ο Ολυμπιακός τα κάνει αυτά τόσα χρόνια, αλλά αυτόν τον καλύπτει το κράτος των Αθηνών».
Κάπως έτσι, η ιστορία δικαιώνει για πολλοστή φορά τους οπαδούς της λαοφιλέστερης ομάδας και ταυτόχρονα εξηγεί γιατί εξελίχθηκε σε τέτοια. Όταν βλέπεις θεωρητικά μεγάλους εχθρούς να ενώνονται για το κοινό καλό (δηλαδή το δικό σου κακό), καταλαβαίνεις ότι το «μόνοι μας και όλοι σας» δεν ήταν ποτέ υπερβολή. Ο Ολυμπιακός είναι ο μακράν μεγαλύτερος αθλητικός οργανισμός της χώρας και όλοι αυτοί που εμφανίστηκαν να δίνουν τα χέρια ξανά προκειμένου να τον εξοντώσουν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μικραίνουν ακόμα περισσότερο τους συλλόγους που εκπροσωπούν. Μαζί και τον κόσμο τους, ο οποίος τους ακολουθεί άβουλα σε εξευτελιστικές «συμμαχίες» που και πάλι θα διαλυθούν για ένα πέναλτι ή για ένα οφσάιντ…
