Ιερό πόλεμο μοιάζει να έχει κηρύξει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στη Δύση, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό του τον ρόλο του ηγέτη του Ισλάμ. Συγκεκριμένα, επιχειρεί να ηγηθεί του σουνιτικού Ισλάμ, ειδικά των τουρκογενών εθνοτήτων και των μουσουλμανικών πληθυσμών που κατοικούν σε περιοχές οι οποίες στο παρελθόν ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Δεν κρύβει, άλλωστε, τις νεοοθωμανικές φιλοδοξίες του. Σε αυτό το πλαίσιο αξίζει να ερμηνευτούν δηλώσεις του τύπου: «Οι χώρες της Δύσης που επιτίθενται στο Ισλάμ θέλουν να αρχίσουν πάλι τις Σταυροφορίες». Στη διαμάχη του με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν μιλάει ως de facto προστάτης και εκπρόσωπος των μουσουλμάνων. Ούτε οι αποτρόπαιες επιθέσεις της ισλαμικής τρομοκρατίας δεν μείωσαν την πολεμική ρητορική του. Είναι ενδεικτικό ότι εμμέσως αφήνει να αιωρείται ότι έχει τη δυνατότητα να πυροδοτήσει κοινωνικές εξεγέρσεις των μουσουλμανικών κοινοτήτων στην Ευρώπη. Αν και η τελευταία τρομοκρατική επίθεση με στόχο Γάλλους πολίτες θα έπρεπε κανονικά να ρίξει τους τόνους από την πλευρά Ερντογάν, αυτό δεν συνέβη. Αντιθέτως, δυναμιτίστηκαν περαιτέρω οι γαλλοτουρκικές σχέσεις. Ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί, μάλιστα, να μετατρέψει την αντιπαράθεσή του με τον Μακρόν σε αντιπαράθεση με το Ισλάμ.
