22.6 C
Athens

Ολυμπιακός: Δεν ταιριάζει ο εφησυχασμός επειδή ο επαναληπτικός είναι εντός

Ο Ολυμπιακός βάζει δύσκολα στον εαυτό του και καλείται να κάνει μία ακόμα ανατροπή για να πάρει την πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου. Γράφει ο Παναγιώτης Γκαραγκάνης

Όπως συνέβη στον προηγούμενο γύρο κόντρα στον Λεβαδειακό, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε σαν αγγαρεία τον πρώτο αγώνα με τον Παναιτωλικό, έχοντας το «μαξιλάρι» ότι ο επαναληπτικός διεξάγεται πάλι στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Το Κύπελλο Ελλάδας, όμως, προχωράει και η πρόκριση στην ημιτελική φάση δεν θα είναι εύκολη υπόθεση επειδή η ρεβάνς είναι εντός έδρας. Δεν αρκεί μόνο αυτό… Η ομάδα ξανά καλείται να ανατρέψει αποτέλεσμα, ο αντίπαλος είναι πρώτης και όχι δεύτερης κατηγορίας, ενώ μετά το υπέρ τους 2-1 οι Αγρινιώτες αύξησαν τις ελπίδες και την αυτοπεποίθησή τους.

Οι Ερυθρόλευκοι παρουσίασαν ένα μείγμα πρώτης και δεύτερης ομάδας με προγραμματισμένες κινήσεις πριν και κατά τη διάρκεια του πρώτου προημιτελικού (οι Ελ Αραμπί και Τικίνιο να αγωνιστούν από ένα ημίχρονο, το ίδιο και οι Βαλμπουενά και Ρόνι Λόπες) και μοναδική εξαίρεση την εσπευσμένη αντικατάσταση του Μπα με τον Παπασταθόπουλο στο ημίχρονο μετά την κακή παρουσία του Σενεγαλέζου στόπερ, ο οποίος ήταν για μία ακόμα φορά επιπόλαιος και λίγο έλειψε να κάνει δύο πέναλτι-«δώρα» στον αντίπαλο.

Πολλά γράφονται και ακούγονται δεξιά και αριστερά για το Κύπελλο, την τάση που δείχνει ο σύλλογος για να μη κυνηγήσει το τρόπαιο με όλες του τις δυνάμεις και τον (για μία ακόμα φορά) «καθυστερημένο» τελικό (στις 21 Μαΐου), αλλά δεν περιμέναμε τώρα την «εξυγίανση» για να εμπεδώσουμε ό,τι έχει αλλεργία σε ό,τι έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και την περασμένη αγωνιστική περίοδο με την περιορισμένη άδεια των παικτών του Πέδρο Μαρτίνς κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, καθώς ο τελικός είχε διεξαχθεί στις 22 Μαΐου του 2021. Προφανώς, αυτή η ιδιαιτερότητα έχει επηρεάσει, σε υψηλό βαθμό, ορισμένα κομμάτια της τρέχουσας σεζόν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο σύλλογος πρέπει να κάνει διαχωρισμό προτεραιοτήτων. Δεν χαρίζουμε τίποτα, θέλουμε όλους τους τίτλους που διεκδικεί η ομάδα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο στον ορίζοντα, στη συμπλήρωση των 100 ετών του μεγαλύτερου και ενδοξότερου ελληνικού συλλόγου, ο Θρύλος να έχει 50 Πρωταθλήματα και τουλάχιστον 30 Κύπελλα στη χρυσαφένια τροπαιοθήκη του.

Αυτό που έχει αρχίσει να ενοχλεί, πλέον, σφόδρα είναι ότι ο αντίπαλος αρχίσει και πιστεύει ότι μπορεί να πάρει αποτέλεσμα από τον Ολυμπιακό. Κάπως έτσι, ο Παναιτωλικός κέρδισε τους Πρωταθλητές Ελλάδας για πρώτη φορά στην ιστορία του. Η ομάδα είχε ένα καλό εικοσάλεπτο στην αρχή στο Αγρίνιο, βγάζοντας φρεσκάδα και ενέργεια, σκόραρε ένα υπέροχο γκολ σε δημιουργία και εκτέλεση, με τον Ελ Αραμπί, είχε άλλες δύο-τρεις ευκαιρίες για να «καθαρίσει» το παιχνίδι, αλλά από εκεί και πέρα πλήρωσε τις αμυντικές αδράνειες και χωρίς να δεχθεί ιδιαίτερη πίεση είδε την εστία της να παραβιάζεται δύο φορές, μία σε κάθε ημίχρονο.

Και τα δύο γκολ προκάλεσαν εκνευρισμό. Δεν γίνεται μετά από δοκάρι του αντιπάλου να χάνεται η ψυχραιμία και λίγα δευτερόλεπτα μετά να έρχεται η ισοφάριση έπειτα από διαδοχικές κακές ατομικές αντιδράσεις. Όσο για τη φάση του 2-1, ο Ανδρούτσος έπρεπε να «παίξει» το οφσάιντ και να «συγχρονιστεί» με τους υπόλοιπους αμυνόμενους. Τέλος, δεν είναι αποδεκτό, ακόμα και μετά το 2-1, να βλέπουμε την ομάδα να μην τα δίνει όλα για να σκοράρει και να αλλάξει τα δεδομένα. Προφανώς, το 2-2 είναι καλύτερο από το 2-1. Δεν ταιριάζει, όμως, στους Ερυθρόλευκους ο εφησυχασμός της εντός έδρας ρεβάνς, καθώς παίζουν και οι άλλες ομάδες ποδόσφαιρο και διεκδικούν τα όνειρά τους.

Ο Πέδρο Μαρτίνς πρέπει να περιορίσει τα πειράματα, καθώς από εδώ και πέρα κρίνονται τίτλοι. Η ομάδα δεν είναι καλά, βάζει η ίδια μπελάδες που θα μπορούσε να αποφύγει ενεργώντας απλά με περισσότερη ηρεμία και προσαρμοστικότητα. Ο Ολυμπιακός βάζει από μόνος του πίεση στον εαυτό του και καλείται να ανατρέψει ξανά εις βάρος του σκορ για να συνεχίσει στη διοργάνωση. Έχουν περάσει 51 χρόνια από την προηγούμενη φορά ο Θρύλος δεν κέρδισε τρία συνεχόμενα ματς στην αρχή ενός ημερολογιακού έτους. Αυτό είναι ένα δείγμα για το μεγαλείο του συλλόγου και την πίκρα των αντιπάλων του, καθώς αυτό που είναι σπάνιο για τον Ολυμπιακό είναι η καθημερινότητα των υπόλοιπων.

Από εκεί και πέρα, είναι να απορεί κανείς για ορισμένα πράγματα που βγάζουν «μάτι». Δε νοείται τερματοφύλακας του Ολυμπιακού να δέχεται γκολ γονατίζοντας… Έχω πέσει έξω για τον Ρόνι Λόπες, ο οποίος έχει τρομερή ποιότητα, αλλά οι αποφάσεις του σε δημιουργία και εκτέλεση και τα τελειώματά του με τη φανέλα των Πρωταθλητών είναι χαμηλού επιπέδου.

Γιατί ο Καρμπόβνικ να «τρώει» χρόνο συμμετοχής από τον Κίτσο; Ο πιτσιρικάς με το πού μπήκε ως αλλαγή ήταν κινητικός στην αριστερή πλευρά και είχε μία εκπληκτική αμυντική αντίδραση στα αριστερά της μεγάλης περιοχής, με κλέψιμο σε αντίπαλο που τολμούν και πραγματοποιούν μόνο μπαρουτοκαπνισμένοι αριστεροί μπακ-χαφ. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις ή παίρνεις την μπάλα ή κάνεις πέναλτι. Ο ποδοσφαιρικά «άγουρος» Καρμπόβνικ δυσκολεύεται ακόμα και να κάνει κοντρόλ με την μπάλα, ενώ για προωθήσεις ας μην το προχωρήσουμε καλύτερα. Όταν είναι να πασάρει ή να σεντράρει προς τα εμπρός, σταματάει και γυρίζει την μπάλα προς τα πίσω. Πώς να αισθάνονται, άραγε, αυτοί που το περασμένο καλοκαίρι τον είχαν παρουσιάσει σαν τον Πολωνό «Κίμιχ»…

ΥΓ. Έχω ξεκάθαρη γνώση και άποψη για το τι πρέπει να γίνει ενόψει της νέας σεζόν και ιδιαίτερα στο θέμα προπονητή, αλλά η ομάδα έχει αγώνες κάθε τρεις ημέρες και προέχει το αγωνιστικό κομμάτι.

ΕΥΘΕΩΣ με τον Γιώργο Χαλά Γιώργος Χαλάς