Αν δώσεις δικαιώματα στον «φάρο», ναυάγησες…
Αρχικά, ας βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Ο Ολυμπιακός ζορίστηκε πάρα πολύ κόντρα στην Κύμη και μπράβο στους Ευβοιώτες που εμφανίστηκαν τόσο ισχυροί και αξιόμαχοι. Υπάρχουν δικαιολογίες για την όχι και τόσο πειστική εικόνα των ερυθρολεύκων; Να τις δούμε…
Μόλις το βράδυ της Παρασκευής ο Θρύλος έδινε έναν πολύ απαιτητικό αγώνα μέσα στη Μόσχα. Σε σχεδόν ενάμιση εικοσιτετράωρο οι ερυθρόλευκοι κλήθηκαν να επιστρέψουν στην Αθήνα, να πάρουν κάποιες ανάσες και στη συνέχεια να μεταβούν στη Χαλκίδα για το χθεσινό ματς.
Στην ενέργεια που καταναλώθηκε (και που δεν πρόλαβε να αναπληρωθεί στο σύνολό της) την περασμένη Πέμπτη, προσθέστε και εκείνη που θα διαφυλασσόταν ένεκα της ζόρικης εβδομάδας που ξεκίνησε: αρχικά με ταξίδι στην Ισπανία και στη συνέχεια με νέο παιχνίδι μέσα σε 48 ώρες με αντίπαλο την Αρμάνι.
Εν ολίγοις, τα καύσιμα που αναλογούσαν για την Κύμη ήταν εξαρχής περιορισμένα. Και αν οι παίκτες του Μπλατ δεν έδειχναν έστω και λίγο υπερβάλλοντα ζήλο, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα έμπλεκαν. Όπως κι έγινε, με ένα ματς που κρίθηκε στο σουτ. Το ερώτημα που προέκυψε – αλλά και που θα αποτελέσει το βασικό δίλημμα – ενόψει της υπόλοιπης σεζόν δεν είναι νέο, θα πρέπει ωστόσο να απαντηθεί με τρόπο πειστικό: Θα συνεχίσει ο Ολυμπιακός να σνομπάρει το πρωτάθλημα για χάρη της Ευρωλίγκας ή θα βρει έναν τρόπο ώστε να παίζει όσο το δυνατόν λιγότερο γίνεται με τη φωτιά;
Άπαντες στον μπασκετικό Ολυμπιακό μιλούν τα τελευταία χρόνια για υπέρβαση. Μια υπέρβαση που σε αρκετές περιπτώσεις επιτεύχθηκε, κρίνοντας από τις τακτικές παρουσίες της ομάδας στα φάιναλ φορ. Το γιατί γίνεται λόγος για υπέρβαση είναι γνωστό σε όλους. Πρώτοι απ’ όλους οι αδερφοί Αγγελόπουλοι είναι εκείνοι που μιλούν πλήρως απενεχοποιημένα για το μπάτζετ, τονίζοντας ότι δεν πλησιάζει σε καμία περίπτωση τους διαθέσιμους πόρους των 3-4 πρώτων ομάδων στη σχετική κατάταξη.
Επί της ουσίας πρόκειται για ανάγκη που έγινε «επιλογή». Τα χρήματα δεν περισσεύουν από κανέναν, πόσο μάλλον από δυο ιδιοκτήτες που έχουν ξοδέψει μια διακοσάρα εκατομμύρια από την προσωπική τους περιουσία. Με αποδείξεις, όχι στο μιλητό. Α, και με την εφορία πληρωμένη στο ακέραιο, αφού δηλώνονται τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Το ερώτημα που τίθεται εν προκειμένω είναι γιατί οι Αγγελόπουλοι να βαδίζουν by the book, όταν ο εγχώριος ανταγωνισμός κάνει… τσαχπινιές εδώ και χρόνια, ωστόσο αυτό μάλλον δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Και ως προς το σκέλος των Αγγελόπουλων, αλλά και ως προς αυτό του… ανταγωνισμού. Στην Ελλάδα ζούμε, μην είμαστε απαιτητικοί…
Εμένα πάλι, θα μου επιτρέψετε να συνεχίζω να μην ασπάζομαι στο 100% την παραπάνω φιλοσοφία. Εφόσον άπαντες παραδεχόμαστε ότι ακόμη και η παρουσία στο φάιναλ φορ συνιστά υπέρβαση, ο απόλυτος στόχος δεν θα έπρεπε να είναι η υπερβατική πορεία στην Ευρωλίγκα, αλλά η κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Μέσα σε όλη αυτή την ιστορία υπάρχει ένα κακό: όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις, συνιστά μεγαλύτερη υπέρβαση για τον Ολυμπιακό να κατακτήσει τον τίτλο στην Ελλάδα, παρά να φτάσει στην τελευταία τετράδα ή ακόμα και στον τελικό της Ευρωλίγκας. Πωτς γκένεν ατό, που έλεγε και ο Ογκουνσότο; Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα στην ιστορία του αθλητισμού: μια ομάδα που αποτελεί φόβητρο σε ολόκληρη την Ευρώπη να χάνει συχνότατα τον τίτλο από έναν αντίπαλο που έχει ξεχάσει τι θα πει φάιναλ φορ από το 2012.
Στην Α1 το πρωτάθλημα κρίνεται ουσιαστικά σε τρία ματς. Είναι οι τρεις νίκες που καλείσαι να κάνεις στους τελικούς, αφού για τον έναν ή τον άλλο λόγο, καμία ομάδα από τη θέση 3 και κάτω δεν μπορεί να απειλήσει σοβαρά το δίδυμο των αιώνιων αντιπάλων. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως μια – δυο στοχευμένα κακές διαιτησίες μπορούν να αλλοιώσουν μια ολόκληρη σεζόν. Και το παραπάνω δεν είναι κάποιο θεωρητικό σενάριο: το έχουμε δει να εκτυλίσσεται μπροστά μας κάμποσες φορές.
Για μένα λοιπόν, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να εξαντλεί κάθε πιθανότητα για πρωτιά στην κανονική σεζόν, ακόμη κι αν χρειαστεί να θυσιάσει κατιτίς σε ορισμένα ματς της Ευρωλίγκας. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να πολεμήσει με όλες του τις δυνάμεις προκειμένου να γκρεμιστεί ο σκουριασμένος αλλά ακόμη ανθεκτικός «φάρος» που σκοτεινιάζει τα πάντα εδώ και τουλάχιστον δυο δεκαετίες. Οτιδήποτε λιγότερο από τα παραπάνω, είτε σε επίπεδο προθέσεων είτε σε αποφασιστικότητα, θα φαντάζει δικαίως στα μάτια των περισσότερων οπαδών του Θρύλου ως «προδοσία» εκ των έσω. Κι ας μην υπάρχει καμία πραγματική βάση για μια τόσο σοβαρή κατηγορία, όταν μιλάμε για δυο από τους μεγαλύτερους κυρίους στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ…
Η ιστορία το αποδεικνύει σχεδόν κάθε χρόνο. Αν δώσεις δικαιώματα στον «φάρο», ναυάγησες. Ακόμα και την Ευρωλίγκα να έχεις πάρει, η σεζόν ολοκληρώνεται πάντοτε με το πρωτάθλημα. Καλώς ή κακώς, η τελευταία εντύπωση είναι και εκείνη που μετράει περισσότερο…
ΥΓ. Τον λόγο για τον οποίο ο Χρήστος Μπαφές βγήκε από τα ρούχα του χθες στα μισά της πρώτης περιόδου, τον διαβάσατε πρώτοι στο FWS.GR. Δεν ήταν τόσο η ουσία του πράγματος (δεν αλλοιώνεται ένα ματς από μια τέτοια χαζομάρα), αλλά το μήνυμα που μεταφέρεται μέσα από συγκεκριμένες «λεπτομέρειες». Για να μη νομίζετε ότι τρελάθηκαν στα καλά καθούμενα οι Πειραιώτες…
ΥΓ.2 «Πρώτα το πανεπιστήμιο κι ύστερα οι έρωτες», έλεγε διαρκώς ο Παντελής Ζερβός στον «Επαναστάτη Ποπολάρο» Κώστα Πρέκα. Η παράφραση/απόδοση αυτής της συμβουλής στην μπασκετική πραγματικότητα είναι «πρώτα το πρωτάθλημα κι ύστερα οι Ευρώπες». Αυτά τα ολίγα…