23.5 C
Athens

Ομάδα Premier League και στην ευρωπαϊκή ελίτ

Ο Παναγιώτης Γκαραγκάνης γράφει για τον Ολυμπιακό που έχει κάνει... εξοχικό το «Emirates», αποδεικνύοντας ξανά ότι είναι μία ομάδα που δεν τη χωρούν τα ελληνικά σύνορα

Για μία ακόμα φορά, την ώρα μιας απόλυτης αγωνιστικής υπέρβασης, όλα τα δεδομένα και στοιχεία ήταν εναντίον του, καθώς η κακοτυχία έκανε την εμφάνισή της ξανά στο πιο κρίσιμο κομμάτι της σεζόν. Ο Ολυμπιακός στάθηκε στο ύψος του και αποχαιρέτησε την Ευρώπη με το κεφάλι ψηλά, νικώντας για τρίτη διαδοχική φορά την Άρσεναλ στο αγαπημένο του «Emirates» (μέσα σε διάστημα έξι ετών), στο 22ο επίσημο παιχνίδι του μέσα στο 2021 και από τις 3 Ιανουαρίου έως τις 18 Μαρτίου. Ασύλληπτος αριθμός με αγώνα κάθε τρεις ημέρες για τον Πρωταθλητή και Κυπελλούχο Ελλάδας.

Για τους περισσότερους, ο Ολυμπιακός κυνηγούσε… Χίμαιρες στο Λονδίνο. Κάτι ανέφικτο, άπιαστο και πρωτόγνωρο. Να αποκλείσει την ίδια ομάδα για δεύτερη διαδοχική σεζόν ήταν εξ αρχής κάτι που φάνταζε δύσκολο. Μία ομάδα, την Άρσεναλ, που αγωνίζεται στο κορυφαίο Πρωτάθλημα του πλανήτη και εισπράττει ετησίως 114 εκατομμύρια ευρώ μόνο από Emirates και Adidas για τη χορηγία στο γήπεδο και τη φανέλα αντίστοιχα (είναι τρίτη μεταξύ των ομάδων της Premier League με το υψηλότερο εισόδημα ανά σεζόν από τον κύριο χορηγό τους, ενώ κατέχει την ίδια θέση με την καλύτερη συμφωνία για αθλητικό εξοπλισμό). Μία ομάδα, που έχει χρηματιστηριακή αξία 549.100.000 ευρώ και παίκτες πρώτης γραμμής σε όλες τις θέσεις.

Ίσως, και να ήταν έτσι και ο Ολυμπιακός να έψαχνε κάτι μη ρεαλιστικό επί αγγλικού εδάφους. Άλλωστε, το σκορ του πρώτου αγώνα και η ήττα με 3-1 στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» άφηνε, πρακτικά, λιγοστές πιθανότητες πρόκρισης στην προημιτελική φάση του Europa League. Ο Θρύλος, όμως, έπρεπε να τις εξαντλήσει και να οδηγήσει την Άρσεναλ στη διαδικασία δεύτερων σκέψεων κατά τη διάρκεια του αγώνα και πως δεν έχει και τόσο σίγουρη την πρόκριση όσο φαινόταν πριν από τη σέντρα του επαναληπτικού… Κάτι που έγινε περίτρανα στον αγωνιστικό χώρο του «Emirates Stadium», με τον Αρτέτα να «φορτώνει» εξ αρχής το κέντρο της ομάδας του και τους παίκτες της Άρσεναλ να κάνουν καθυστερήσεις κατά τη διάρκεια των… καθυστερήσεων, εκτελώντας ακόμα και κόρνερ με πάσα στο φινάλε, με τον Ολυμπιακό να παίζει από το 82′ με 10 ποδοσφαιριστές και να χρειάζεται δύο γκολ στις καθυστερήσεις για να προκριθεί! Τόσο άγχος είχαν οι Λονδρέζοι…

Ο Θρύλος έπαιξε την Άρσεναλ σαν τη γάτα με το ποντίκι από την αρχή έως το τέλος του αγώνα, μέσα στο ίδιο της το «σπίτι». Μπορεί οι Κανονιέρηδες να είχαν τις καλύτερες ευκαιρίες στη ρεβάνς, αλλά οι περισσότερες εξ αυτών προήλθαν μετά το γκολ του Ελ Αραμπί (βασικά μετά το 75′, όταν οι Ερυθρόλευκοι είχαν πάρει πολλά μέτρα στο γήπεδο και ήταν ευάλωτοι στις αντεπιθέσεις) και με την ελληνική ομάδα να έχει «ανεβάσει» ψηλά τις γραμμές της, αφήνοντας, φυσιολογικά, κενούς χώρους στην άμυνα.

Ουδέποτε η Άρσεναλ πήρε τα ηνία του αγώνα και ο Αρτέτα μπήκε από το σφύριγμα της έναρξης σε μία διαδικασία διαχείρισης του αποτελέσματος από το πρώτο παιχνίδι, θέλοντας να προλάβει τα περυσινά! Άλλωστε, τα λόγια του Ισπανού προπονητή μετά το λυτρωτικό σφύριγμα της λήξης για την ομάδα του, είναι ενδεικτικά: «Υποφέραμε στα τελευταία λεπτά γιατί ο Ολυμπιακός είχε καλύτερη φυσική κατάσταση». Μπορεί ο Ολυμπιακός να μην είχε κλασικές ευκαιρίες μετά την επίτευξη του 1-0, αλλά έφτασε σε οριακή κατάσταση τους γηπεδούχους, που από ένα σημείο και έπειτα έπαιζαν με το χρόνο. Και είναι τιμητικό για τους Ερυθρόλευκους να σχολιάζεται από τον αντίπαλο προπονητή η πολύ καλή φυσική κατάσταση της ομάδας απέναντι σε μία αντίπαλο που αγωνίζεται στην Premier League, όπου οι αγωνιστικοί ρυθμοί, οι εντάσεις και οι ταχύτητες είναι εξωφρενικές!

Ο πλήρης Ολυμπιακός θα είχε πολύ καλύτερη τύχη στη φάση των «16» του Europa League. Με δύο ακριβοδίκαιες διαιτησίες, θα είχε πολύ καλύτερη τύχη, ακόμα και με τόσα αγωνιστικά προβλήματα που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια των δύο συγκεκριμένων αναμετρήσεων. Με τα «αν» δεν φτιάχνονται πραγματικότητες. Κάποιες λεπτομέρειες, όμως, πρέπει να επισημανθούν, καθώς για μία ακόμα φορά δεν ήταν με την πλευρά των Πειραιωτών. Κάποια «γιατί» πρέπει να πάρουν τη διάσταση που τους αρμόζει. Με το «γιατί τώρα;» να είναι το μεγαλύτερο εξ αυτών.

Γιατί στον πρώτο αγώνα για τη φάση των «16» μιας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, ο Ολυμπιακός να έχει μόλις έναν διαθέσιμο κεντρικό αμυντικό; Τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο. Και να μην μπορεί ο προπονητής να παρατάξει την καλύτερη δυνατή εντεκάδα.

Γιατί σε αυτά τα δύο παιχνίδια να μη δώσει το «παρών» λόγω τραυματισμού ο κορυφαίος και πιο ταλαντούχος κεντρικός αμυντικός της ομάδας, Ρούμπεν Σεμέδο;

Γιατί να τεθεί νοκ-άουτ με ενοχλήσεις στη μέση ο δεύτερος πιο βασικός στόπερ Ουσεϊνού Μπα, ο οποίος έκανε αγώνα δρόμου επί τέσσερις ημέρες για να προλάβει το πρώτο ματς, αλλά στην προθέρμανση να μην αντέχει άλλο τους πόνους στο πιο ευαίσθητο σημείο του σώματος και να μένει εκτός αποστολής;

Γιατί ο πιο κομβικός παίκτης της μεσαίας γραμμής να πρέπει να γυρίσει πίσω στο κέντρο της άμυνας στην πρώτη αναμέτρηση, στερώντας από τον Ολυμπιακό τον «ισορροπιστή» του κέντρου και τον ποδοσφαιριστή που αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ των τριών γραμμών;

Γιατί να χρειαστεί να αλλάξει ολόκληρη η λογική και το τακτικό πλάνο της αναμέτρησης, λίγα λεπτά (!) πριν από τη σέντρα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης»; Άλλη στρατηγική ετοίμαζε ο Πέδρο Μαρτίνς στο πρώτο ματς, διαφορετική χρειάστηκε να καταστρώσει μέσα σε λίγα λεπτά μετά την αρνητική εξέλιξη της τελευταίας στιγμής με τον Μπα.

Γιατί ο Ολυμπιακός να έχει για μία ακόμα φορά μία διαιτησία 100%-0% σε βάρος του στην πρώτη αναμέτρηση από τον απαράδεκτο Γερμανό και να μην παίρνει ούτε… κουκούτσι στο δεύτερο ματς από τον Ισπανό;

Γιατί αυτός ο Ντάνιελ Ζίμπερτ να διαιτητεύσει έτσι τον Ολυμπιακό μέσα στο «σπίτι» του και να τον… σφάξει χωρίς αναισθητικό;

Γιατί αυτός ο Γερμανός «εντεταλμένος» να μετρήσει το 1-2 σε μία φάση που αν γινόταν στην απέναντι περιοχή θα είχε υποδείξει το επιθετικό φάουλ πριν καν η μπάλα καταλήξει στα δίχτυα; Την εποχή του VAR, είδαμε και την Τετάρτη (17/3) στο Λονδίνο, στην αναμέτρηση της Τσέλσι με την Ατλέτικο Μαδρίτης για τη φάση των «16» του Champions League (με το πέναλτι-μαρς και την αποβολή που δεν υπέδειξε ο Ιταλός Ορσάτο υπέρ των φιλοξενούμενων), πως οι διαιτητές εξακολουθούν να αποφασίζουν με τα δικά τους κριτήρια και είτε με VAR είτε χωρίς VAR η προσωπική βούληση θα παίζει πάντα πρωτεύοντα ρόλο σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι.

Ακόμα και στον επαναληπτικό, αν και ο Κάρλος ντελ Θέρο Γκράντε δεν έκανε το μεγάλο λάθος, αντιμετώπισε σκληρά και ψυχρά τους παίκτες του Μαρτίνς. Και αν στη θέση του Μπα, ο Νταβίντ Λουίζ για παράδειγμα έκανε μία τέτοια «ανόητη» κίνηση όπως ο Σενεγαλέζος στόπερ του Ολυμπιακού, θα έπαιρνε δύο κίτρινες κάρτες μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα; Είμαι σίγουρος πως ο Ισπανός διαιτητής θα έκανε μία απλή επίπληξη και θα επέτρεπε στην Άρσεναλ να ολοκληρώσει τον αγώνα με 11 ποδοσφαιριστές, αφήνοντάς την στη διεκδίκηση της πρόκρισης μέχρι το τέλος.

Και σε αυτό το ματς, η ατυχία δεν άφησε τον Ολυμπιακό στην ησυχία του. Με το σκορ στο 1-0, στο 51′, ήταν εμφανές πως η ομάδα χρειαζόταν έναν ακόμα σέντερ φορ για να κυνηγήσει την επική ανατροπή και να «γεμίσει» ακόμα περισσότερο την αντίπαλη περιοχή. Ο Χασάν τραυματίστηκε στη Λάρισα και δεν ταξίδεψε καν στην Αγγλία. Είναι ξεκάθαρο πως ο Αιγύπτιος επιθετικός ήταν αναγκαίος σε αυτό το ματς, από τη στιγμή που οι Ερυθρόλευκοι βρήκαν το πρώτο γκολ. Ο Χασάν θα πλαισίωνε τον Ελ Αραμπί στη γραμμή κρούσης ως αλλαγή, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη επιθετική οντότητα στην ομάδα του, και θα αποτελούσε έναν επιπλέον κίνδυνο για την Άρσεναλ, που θα αναγκαζόταν να κλειστεί ακόμα περισσότερο στη μεγάλη περιοχή της.

Οι Μπρούμα και Ραντζέλοβιτς δεν βοήθησαν καθόλου όταν μπήκαν στο παιχνίδι ως αλλαγή, αλλά ο Μαρτίνς δεν είχε άλλον επιθετικό περιοχής να ρίξει στην αναμέτρηση. Ακόμα και ο Βαλμπουενά θα ήταν χρήσιμος στην τελική ευθεία του αγώνα και μετά το 1-0, αλλά ούτε ο Γάλλος μεσοεπιθετικός ήταν διαθέσιμος λόγω τραυματισμού. Η ομάδα δεν είχε επιλογές μεσοεπιθετικά για να αλλάξει τα δεδομένα της ρεβάνς και μετά το γκολ του Ελ Αραμπί έδειξε να ξεμένει από εμπνεύσεις, ιδέες και επιθετικές πρωτοβουλίες. Σίγουρα, έπαιξε ρόλο και η κούραση από την υπερπροσπάθεια. Με τόσα αγωνιστικά θέματα που προέκυψαν σε αυτούς τους δύο αγώνες με την Άρσεναλ και τόσες μαζεμένες ατυχίες σε σύντομο χρονικό διάστημα, είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως ο Ολυμπιακός δεν λύγισε και πάλεψε στα ίσα για την πρόκριση. Και στην τελική, πέτυχε δύο γκολ και η αγγλική ομάδα μόλις ένα περισσότερο…

Αυτά τα στοιχεία και γεγονότα, δεν μπορούσε να τα ελέγξει ο Ολυμπιακός. Το «γιατί τώρα;», όμως, σε αυτό το κρίσιμο της σεζόν είναι βασανιστικό και στενάχωρο. Οι Ερυθρόλευκοι άξιζαν την πρόκριση και απέδειξαν ότι ο πρώτος αγώνας ήταν μία «μαγική» εικόνα, όταν και υποχρεώθηκαν να αγωνιστούν χωρίς ορθολογικό σχήμα. Ο Ολυμπιακός ήταν εκείνος που είχε το μομέντουμ και η Άρσεναλ είχε να απειλήσει την εστία του από το 34′. Ήρθε το «δώρο» του Ζίμπερτ στο 79′, αλλοιώνοντας 100% τη μοίρα του ζευγαριού και την πρόκριση. Προφανώς, έπαιξε ρόλο και το τρίτο γκολ στο 85′, όταν επήλθε η ψυχολογική «κατάρρευση», αλλά εκείνο το ματς αλλοιώθηκε ξεκάθαρα και απόλυτα από τον Γερμανό διαιτητή.

Στη ρεβάνς, οι νταμπλούχοι Ελλάδας έπαιξαν με μία πιο ορθολογική σύνθεση και διάταξη 5-4-1, με δύο κανονικούς στόπερ και τον Εμβιλά στη φυσική του θέση, στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Αυτός ο σχηματισμός έφερε μεγαλύτερη αμυντική ασφάλεια και σιγουριά, που δεν υπήρχε στην πρώτη αναμέτρηση. Βέβαια, στο πρώτο ματς, οι Ερυθρόλευκοι δεν μπορούσαν να παίξουν με τρεις κεντρικούς αμυντικούς (ακόμα και να σκεφτόταν κάτι τέτοιο ο Μαρτίνς, που δεν το σκεφτόταν, δεν έβγαιναν τα «κουκιά» για να πραγματοποιηθεί), καθώς υπήρχε μόνο ένας διαθέσιμος στόπερ και θα έπρεπε να γίνουν διάφορες «αλχημείες» και παίκτες (όπως οι Λαλά και Χολέμπας) να παίξουν στο κέντρο της άμυνας, με αβέβαιο λειτουργικό αποτέλεσμα.

Στα δικά μου μάτια, ο Ολυμπιακός απέδειξε και στη ρεβάνς ότι είναι μία ομάδα επιπέδου Premier League και μπορεί να σταθεί άνετα στο κορυφαίο και πιο απαιτητικό Πρωτάθλημα παγκοσμίως. Ο Ολυμπιακός ανήκει στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, παίζοντας κάθε χρόνο με τους καλύτερους, τους οποίους και ανταγωνίζεται χωρίς να καταστρατηγεί ποδοσφαιρικούς νόμους και κανόνες. Με τη δική του φιλοσοφία και ταυτότητα. Με κυριαρχικό ποδόσφαιρο στη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων. Με χαρακτήρα, προσωπικότητα, μαχητικότητα, αξιοπιστία, αξιοπρέπεια, σταθερότητα και συνέπεια.

Είναι θέμα χρόνου να έρθει η απόλυτη υπέρβαση και να κατακτηθεί η κορυφή και στην Ευρώπη. Χρειάζεται επιμονή, πίστη στο πλάνο και τη διαδικασία ανέλιξης. Η ομάδα έχει αλλάξει επίπεδο στην Ευρώπη και ο επιμένων, κάποια στιγμή, νικά ολοκληρωτικά και απόλυτα. Σίγουρα, κάθε χρόνο το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο αποτελούν τους βασικούς στόχους των Ερυθρόλευκων από τη φύση τους, αλλά είναι ξεκάθαρο πως τον Ολυμπιακό δεν τον χωρούν πια τα ευρωπαϊκά σύνορα. Όπως και να έχει, είναι σημαντικό, σπουδαίο και ανεκτίμητο να είσαι πάντα εκεί και να παίζεις και να ανταγωνίζεσαι με τους καλύτερους.

ΥΓ: Τι ματσάρα έκανες, ρε Σωκράτη! Απίστευτος για μία ακόμα φορά ο Παπασταθόπουλος σαν να φοράει χρόνια τη φανέλα του Ολυμπιακού.

https://athlosnews.gr/arsenal-olympiakos-0-1-efyge-san-lordos-me-trito-diplo-sto-emirates/

ΕΥΘΕΩΣ με τον Γιώργο Χαλά Γιώργος Χαλάς