Η εθνική Ελλάδας βίωσε μια ακόμη αποτυχία. Κάτι που τείνει να γίνει να δεύτερη φύση βεβαίως, μετά τα όσα διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια. Το δράμα ξεκινάει από το 2014, όταν η εθνική ομάδα «αλώθηκε» από εκείνους που στη συνέχεια πήραν στα χέρια τους τις τύχες του ελληνικού ποδόσφαιρου. Με τα αποτελέσματα που γνωρίζουν και αναγνωρίζουν όλοι, ακόμα και οι πιο καλοπληρωμένοι υπάλληλοι (στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους).
Το πόσο μισούσαν το ποδόσφαιρο όλοι αυτοί που δήθεν κόπτονται για το καλό του αποδείχθηκε γρήγορα. Η εθνική χωρίστηκε σε στρατόπεδα και το δηλητήριο που έχυναν όλοι οι όψιμοι «απελευθερωτές» του ελληνικού ποδοσφαίρου μπήκε στις φλέβες της. Αυτοί που δημιούργησαν στημένα σκηνικά ακόμα και για να τη βγάλουν από το σπίτι της, το καλύτερο γήπεδο της χώρας. Διότι δεν ήταν δυνατόν η εθνική Εξυγίανσης να αγωνίζεται στην έδρα του κακού Ολυμπιακού.
Σε μια χώρα που τα ταλέντα σπανίζουν, επελέγη ως ομοσπονδιακός τεχνικός ένα πιόνι που η μεγαλύτερη διάκρισή του ήταν ένα κύπελλο Αυστραλίας με την Μέλμπουρν Σίτι και που τελευταία του δουλειά πριν έρθει στα μέρη μας ήταν στην παγκοσμίου φήμης Τσβόλε. Ποια ήταν η βασική αγωνία αυτού του τύπου; Να εκτελέσει όσα του ανατέθηκαν. Δηλαδή, να αφαιρέσει κάθε ίχνος προσωπικότητας από ένα σύνολο που έτσι κι αλλιώς εμφάνιζε έλλειμα και στον συγκεκριμένο τομέα.
Μανωλάς, Παπασταθόπουλος και Σιόβας φάνηκαν ιδιαιτέρως δύσπεπτοι για τους μαριονετίστες του Ολλανδού που έχουν κατσικωθεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στις τελευταίες μέρες του 2020 να βλέπουμε βασικό στόπερ στην εθνική τον Τζαβέλλα. Τον Τζαβέλλα! Τον τύπο που θα είχε κρεμάσει τους συμπαίκτες του από το ημίχρονο κιόλας, αν ο διαιτητής δεν εμφάνιζε φιλελληνικές διαθέσεις. Μετρήστε πόσες αφορμές αποβολής έδωσε ο Τζαβέλλας με τους ηλίθιους διαπληκτισμούς του και θα καταλάβετε πόσο πάσχισε ο ρέφερι να κρατήσει την Ελλάδα όρθια.
Παρένθεση. Αν έχει γίνει κάπου πραγματικά καλή δουλειά, είναι στον τομέα της διαιτησίας. Έχοντας εντρυφήσει στην τέχνη του παρασκηνίου οι εξυγιαντές, κατάφεραν να βρουν την άκρη ώστε κόντρα σε αντιπάλους αυτού του επιπέδου, να αντιμετωπίζονται ως… Βραζιλία. Δυστυχώς, όταν η ομάδα σου είναι επιπέδου Ουγκάντας, ούτε η διαιτησία Βραζιλίας δε σε σώζει. Το πολύ – πολύ να σου δώσει μια γερή ώθηση ώστε να νικήσεις την πανίσχυρη Μολδαβία στην έδρα σου.
Αυτό το πράγμα που αποκαλείται εθνική Ελλάδας δεν έχει ίχνος προσωπικότητας. Για τούτο βεβαίως δεν ευθύνεται ο δύστυχος ο Φαν’τ Σιπ (ή Φαν Ντε Σιπ που τον λέγαμε όταν ήταν παίκτης ή Φαν Σιπ ή Φαν Σχιπ ή Φαν’τ Σχιπ ή όπως στον καλό τον λένε), αλλά οι τύποι που τον έβαλαν εκεί. Και για να τα λέμε όλα, δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένας παίκτης της εμβέλειας του Φορτούνη δεν έχει τα κότσια να βγει μπροστά και να καταδικάσει τα κακώς κείμενα, ακριβώς όπως το έκανε ο Δημήτρης Σιόβας. Αν βέβαια ο ποιοτικότερος Έλληνας ποδοσφαιριστής είχε τη στόφα της «βεντέτας», πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά στην καριέρα του…
Βγήκε λοιπόν, ο κολοσσός Φαν’τ Σιπ και μας είπε ότι η εθνική εξελίσσεται και ότι είναι περήφανος. Και μετά από λίγο εμφανίστηκε και ο Τάσος ο Μπακασέτας να δηλώσει και αυτός περήφανος. Υποθέτω πως περήφανος θα νιώθει και ο Παυλίδης, ο Χατζηδιάκος, ο Μαυρίας(!), ο Κουρμπέλης, ο Γιακουμάκης και όλα αυτά τα παιδιά που οι ποδοσφαιρικές παραστάσεις τους μαζί δεν ισοφαρίζουν μια σεζόν του Μπουχαλάκη. Για να καταλάβουμε την τάξη μεγεθών, φανταστείτε να έβγαινε ένας προπονητής ή ένας παίκτης του Ολυμπιακού και να δήλωνε περήφανος την ώρα που η ομάδα του είχε χάσει το πρωτάθλημα παίζοντας άθλια και μάλιστα με αβάντα από τη διαιτησία. Θα τον είχαν πετάξει στη θάλασσα ναι ή όχι;
Προφανώς και θα είναι περήφανος ο κάθε Φαν’τ Σιπ και ο κάθε Μπακασέτας. Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν είναι καθόλου περήφανοι οι προκάτοχοί τους, βλέποντάς τους να υποφέρουν κόντρα στις Μολδαβίες, τα Κόσοβα και τις Σλοβενίες αυτού του κόσμου. Και δε λέμε για τη Σλοβενία που είχε έστω έναν Ζάχοβιτς κι έναν Ατσίμοβιτς (κι έναν Τζόνι Νόβακ!), αλλά γι’ αυτήν που έχει έναν σπουδαίο τερματοφύλακα και ένα τσούρμο μετριότατων παικτών. Περίπου σαν κι αυτούς που αποτελούν την πλειοψηφία των επιλογών του Ολλανδού και κατ’ επέκταση που είναι αρεστοί/επιθυμητοί από τους προϊστάμενούς του.
Η άλλοτε ισχυρή εθνική ποδοσφαίρου βαδίζει σταθερά στα χνάρια της απαξιωμένης εθνικής μπάσκετ. Παρότι διαφορετικές περιπτώσεις, οι ευθύνες των δυο ομοσπονδιών είναι παραπάνω από προφανείς. Κι αν για την μπασκετική υπάρχει φως στο τούνελ με την επικείμενη έλευση ανθρώπων που ήταν αγωνιστικά υπεύθυνοι για τα όσα ζήσαμε από το ’87 κι έπειτα, για την ποδοσφαιρική το μαρτύριο δε φαίνεται να έχει τέλος. Όχι όσο θα την εξουσιάζουν άνθρωποι που εξυπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες και μικροσυμφέροντα που δεν έχουν καμία σχέση με το άθλημα.
Είναι ντροπιαστικό να εμφανίζεται οποιοδήποτε μέλος μιας ομάδας που δεν έχει να επιδείξει την παραμικρή επιτυχία με τη φανέλα της και να μιλά για «περηφάνια» μετά από τέτοια αποτυχία. Η ίδια η ΕΠΟ θα έπρεπε να έχει πάρει το κεφάλι του προπονητή που τόλμησε να πει κάτι τέτοιο και να κρεμάσει στα μανταλάκια όποιον ή όποιους παίκτες «νιώθουν περήφανοι» επειδή βγήκαν δεύτεροι σε έναν τέτοιο όμιλο. Πώς να το κάνει όμως όταν αυτή – μέσω των ανθρώπων που την ελέγχουν – είναι η αποκλειστική υπαίτια για την απαξίωση της εθνικής;