Σύμφωνα με όλα τα προσκείμενα στον ΠΑΟΚ Μέσα «μια αντρική ομάδα αποκλείστηκε από τη συνέχεια του Τσου Λου εξαιτίας ενός Άγγλου ρέφερι, τον οποίο η κακιά UEFA (δηλαδή ο Θόδωρος Θεοδωρίδης) έστειλε συστημένο στο παιχνίδι για να καταστρέψει τον Δικέφαλο». Υποστηρίζεται, μάλιστα, βάσιμα (;) πως «αν ο Άγιαξ χρειαζόταν και τέταρτο ή πέμπτο πέναλτι θα το έπαιρνε από τον διαιτητή – σφαγέα».
Η συνέχεια έχει ακόμη μεγαλύτερη πλάκα. Η αναζήτηση των «σφαγιαστικών στιγμών» στις οποίες ο διαιτητής «απέδειξε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ήταν μιλημένος» καταλήγει (επιμελημένη ομοφωνία) «στο χέρι του Νεστ εκτός περιοχής στο 94΄του αγώνα». Την ίδια, ακριβώς, ώρα από τα τρία πέναλτι που καταλόγισε ο Άγγλος ίσα που αμφισβητείται το τρίτο κι αυτό σε πολύ χαμηλούς τόνους.
Κλασσική παλαιο-βαλκανική ανάγνωση της σκληρής πραγματικότητας και προφανής (οργανωμένη σχεδόν) απόπειρα να ωραιοποιηθεί προς χάριν του ιδιοκτήτη (καθότι αυτός πληρώνει) και του «γίγαντα λαού της ομάδας» μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία δύο αγώνων, που ξεκίνησαν… ένα χρόνο πριν.
Τότε, που ο οργανισμός του ΠΑΟΚ έφτασε και πάλι στη βρύση, αλλά νερό δεν ήπιε, εξαιτίας της Μπενφίκα (και μάλιστα στην Τούμπα) και αποφάσισε να πάρει τα ρίσκα του και να πει «πρωτάθλημα και τίποτε άλλο». Προϊόν αυτής της απόφασης οι γελοίες (για το επίπεδο της ομάδας) εμφανίσεις απέναντι σε κάτι Βίντι και σε κάτι Μπάτε σκύλοι αλέστε, οι συνακόλουθες ήττες, ο θεαματικός αποκλεισμός, η διαμόρφωση της βαθμολογίας της ομάδας στο UEFA ranking και… η κλήρωση με τον Άγιαξ.
Την προοπτική να βρει τον Άγιαξ στο δρόμο του ο ίδιος ο ΠΑΟΚ την προκάλεσε και τον εαυτό του πρέπει να μέμφεται. Πήρε, ως μεγάλο παιδί, το ρίσκο κι αυτό του βγήκε μισό (πρωτάθλημα).
Αδίκησε τον εαυτό του ως οργανισμός
Ο ΠΑΟΚ γνώριζε από τις αρχές Φεβρουαρίου ότι έχει το εγχώριο πρωτάθλημα στα χέρια του. Πως αξιοποίησε αυτή την «πληροφορία», ενόψει του «ιερού στόχου» του Champions League; Με την απόλυτη ακινησία. Αποτέλεσμα; Να χάσει (για πολύ γνωστούς λόγους) τον προπονητή του, να τρέχει κατακαλόκαιρο να βρει (και να πληρώνει για) άλλον, να οικτίρει δημόσια τη μαύρη τύχη του για την κλήρωση με τον Άγιαξ και να εμφανίζει την εικόνα μιας ομάδας που (περίπου) από υποχρέωση θα δώσει δυο ματς, θα αποκλειστεί και θα ψάχνει τη δικαιολογία που αναζητούν όλοι οι αντίστοιχοι οργανισμοί. Τη διαιτησία, την κακή UEFA και την κακή του τύχη.
Στην ανάγνωση και των δυο αγώνων ο ΠΑΟΚ δεν δικαιούται δια να ομιλεί για αδικίες και να υπονοεί σκοτεινά σενάρια σε βάρος του. Ένα εικοσάλεπτο στον πρώτο αγώνα και το πρώτο ημίχρονο στον δεύτερο αποδεικνύουν ότι ο Δικέφαλος, ως οργανισμός, αδίκησε τον εαυτό του όταν αποφάσισε να ακινητοποιηθεί (οργανωτικά και μετεγγραφικά) και να περιμένει να χιονίσει για να δει άσπρη μέρα.
Ο μεγάλος κίνδυνος για τον ΠΑΟΚ είναι να ξαναθέσει στον εαυτό του το δίλημμα της προηγούμενης περιόδου και να περιορίσει τις φιλοδοξίες του στις εγχώριες διοργανώσεις «για να την πει» στους υπόλοιπους. Να αποφασίσει, δηλαδή, ότι το εγχώριο πρωτάθλημα είναι ο μοναδικός στόχος και να παραμείνει πρώτος στο χωριό.
Δεν είναι καθόλου απίθανη μια ανάλογη ανάγνωση της ιστορίας από την πλευρά του Δικέφαλου. Παράγεται η νοοτροπία αυτή από την ευρύτερη περιοχή και εύκολα συνεγείρει τους πάντες. Για σκεφθείτε: «Η ΠΑΟΚάρα να πάρει το πρωτάθλημα χωρίς τον Τσίπρα πρωθυπουργό»… Τεράστιος στόχος για την εγγενή μυθοπλασία της ομάδας και όσων την αποτελούν, την ελέγχουν και δι’ αυτής επιθυμούν να παίξουν εν ου παικτοίς πολύ σοβαρά παιχνίδια.
Τα δυο ματς με τη Σλόβαν Μπρατισλάβα θα δείξουν τι θα συμβεί στο επόμενο χρονικό διάστημα κι αν ο ΠΑΟΚ είναι σε θέση να αντιληφθεί πως κάθε επόμενη χρονιά στις διοργανώσεις UEFA ετοιμάζεται από τις προηγούμενες…
Υ.Γ. Εκείνοι οι τύποι με τη φόρμα του ΠΑΟΚ που ξεκίνησαν από τον πάγκο για να την πέσουν στη σέντρα στον διαιτητή, αμέσως μετά το τελευταίο σφύριγμα, τι ακριβώς γραμμάτια ξεπλήρωναν και τι ακριβώς προσέφεραν στην εικόνα της ομάδας;
