Για να πω τη «μαύρη» αλήθεια άλλα περίμενα σε αυτή την ιστορία με την αναβολή του αγώνα Κυπέλου Γιάννινα – Παναθηναϊκός να κάνει η ΕΠΟ από την ώρα που επίσημες διαρροές και δημοσιεύματα την κατέστησαν υπεύθυνη για μια (κατά το μάλλον ή ήττον) «προγραμματισμένη» εξέλιξη με πρωταγωνιστή τον διαιτητή του αγώνα κ. Παπαδόπουλο.
Περίμενα, όπως έχει υποχρέωση να πράττει η ΕΠΟ σε ανάλογες περιπτώσεις, να απαντήσει δημοσίως στις εναντίον της αιτιάσεις, τόσο για την, πιθανόν, βιαστική απόφαση του διαιτητή, όσο και για την αποκάλυψη πως οι δύο ομάδες είχαν συμφωνήσει στην αμοιβαία αλλαγή έδρας, αλλά η Ομοσπονδία την αρνήθηκε.
Και στις δύο περιπτώσεις (αναβολή και αμοιβαία αλλαγή έδρας) η ΕΠΟ εμφανίζεται στριμωγμένη στα σχοινιά να δέχεται αλλεπάλληλα σκληρά χτυπήματα και αυτή να σωπαίνει αντί να βγει και να παρουσιάσει δημοσίως τη δική της άποψη απέναντι «στο δίκιο της που την πνίγει».
Τι περίμενα: Να παρουσιάσει και, αν απαιτείται, να αναλύσει την πραγματικότητα των κανονισμών, οι οποίοι ισχύουν για όλους σε κάθε περίπτωση. Έχει υποχρέωση να το πράξει τόσο για την ίδια, για να μην την χλευάζουν, όσο και για την ποδοσφαιρική οικογένεια που δικαιούται να γνωρίζει τι ισχύει.
Σε απλά ελληνικά περίμενα να επικαλεστεί για την αναβολή του αγώνα το άρθρο 10 του ΚΑΠ «Αγωνιστικός χώρος – Ακατάλληλο γήπεδο» και ειδικότερα τις παραγράφους 1α και 2, στις οποίες ρητώς περιγράφονται α. οι προϋποθέσεις αναβολής ενός αγώνα εξαιτίας του αγωνιστικού χώρου « όταν εξαιτίας της βροχής ο αγωνιστικός χώρος έχει γίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό λασπώδης και για το λόγο αυτό η κίνηση των ποδοσφαιριστών είναι δύσκολη και κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα») και β. η συναφής αποκλειστική αρμοδιότητα του διαιτητή να αποφασίσει σχετικά, χωρίς οι δύο ομάδες να μπορούν να φέρουν αντίρρηση ή να καταθέσουν ένσταση.
Στην περίπτωση της συνεννόησης μεταξύ των δύο ομάδων για αμοιβαία αλλαγή έδρας (για τις θέσεις της ΕΠΟ ενημερώθηκαν, όπως λέγεται, με έγγραφο της Νομικής Υπηρεσίας της) περίμενα να επικαλεστεί η Ομοσπονδία τη διάταξη της παραγράφου 8 του άρθρου 8 του ΚΑΠ, σύμφωνα με την οποία « σε όλα τα πρωταθλήματα του παρόντος Κανονισμού, εφόσον οι αγώνες είναι διπλοί, ο δεύτερος αγώνας διεξάγεται υποχρεωτικά στο γήπεδο της άλλης ομάδας (με την επιφύλαξη αποφάσεων τιμωρίας του γηπέδου). Η σχετική σειρά ορίζεται με κλήρωση».
Αντ’ αυτών άκρα του τάφου σιωπή. Παραίτηση από κάθε απόπειρα να απαντήσει η ΕΠΟ στις δημόσιες κατηγορίες, να επικοινωνήσει τις δικές της αλήθειες, να διευκρινίσει τι ακριβώς ισχύει και να απαιτήσει την πλήρη εφαρμογή των διατάξεων των κανονισμών, χωρίς τη διατύπωση της παραμικρής ένστασης.
Μια Ομοσπονδία με εξαιρετικά θαμπή δημόσια εικόνα που άγεται και φέρεται από δυνάμεις και συμφέροντα τρίτων, που δεν της επιτρέπουν ούτε τον εαυτό της να υπερασπιστεί, με διοίκηση μικρή κι αδύναμη, με λειτουργίες υπό αίρεση και απολύτως εξαρτημένες από το ποιος ωφελείται κάθε φορά, καταγέλαστη και παραιτημένη, ικανή μόνο να μεταφέρει από μήνα σε μήνα μια εκλογική Γενική Συνέλευση για να βρει τρόπο να διαφύγει από τη μιζέρια της και να κληρονομήσει σε άλλους την ανυπαρξία της.
Ούτε λέξη για όσα την κατηγορούν. Η στάση της αφήνει πάρα πολλά περιθώρια οι κατηγορίες να έχουν βάση. Κυρίως, η κατηγορία που αναφέρεται στην εξαιρετική ταχύτητα, σχεδόν πρεμούρα, του διαιτητή να αποφασίσει αναβολή του αγώνα σε ένα αγωνιστικό χώρο που έχουν διεξαχθεί, πρόσφατα ακόμη, αγώνες πρωταθλήματος σε συνθήκες πισίνας (Γιάννινα – Άρης).
Είναι δυστυχία, αλλά συμβαίνει. Η σημερινή ΕΠΟ καθεύδει ακόμη και στις περιπτώσεις που οι κανονισμοί μπορούν να ερμηνευθούν όπως η ίδια επιθυμεί και οι απαντήσεις σε όσα την κατηγορούν είναι εύκολες, υπό την προϋπόθεση ότι, όντως, ο διαιτητής πήρε τη σωστή απόφαση σε σχέση πάντα με την πραγματική κατάσταση του αγωνιστικού χώρου και τις πραγματικές διακινδυνεύσεις που αυτός διαμόρφωνε για την σωματική ακεραιότητα των ποδοσφαιριστών.
Δεν είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς, ευθέως, ότι περί την αναβολή του αγώνα στα Γιάννινα «έγινε κόλπο», ούτε και να αρνηθεί, πάλι ευθέως, την εκδοχή αυτή. Η φράση του κανονισμού «ο αγωνιστικός χώρος έχει γίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό λασπώδης» αφήνει όλες τις αποφάσεις στην διακριτική ευχέρεια του διαιτητή κι εκεί πάντα υπάρχει ένα ζήτημα τα τελευταία χρόνια. Αυτό το γήπεδο έχει γίνει, μόλις πριν ένα μήνα περίπου, θέατρο σκληρών, υγρών συγκρούσεων για το πρωτάθλημα με τον τότε διαιτητή να μην έχει τις ανάλογες ευαισθησίες και να επιτρέπει τη διεξαγωγή ενός ειδικού αγώνα μεταξύ ποδοσφαίρου, πόλο και τσουλήθρας στη λάσπη.
Ο χθεσινός κ. Παπαδόπουλος ούτε καν την ειδική διαπίστωση για την αναπήδηση της μπάλας σε διαφορετικά μέρη του αγωνιστικού χώρου δεν έκανε, έτσι καταγγέλλει ο κ. Χριστοβασίλης.
Αν όντως ισχύει (δηλαδή μάλλον ισχύει) τότε είναι σαφές ότι υπάρχει ένα θέμα. Πόσο μεγάλο και αληθινό είναι το γνωρίζουν μόνο οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης. Όλοι οι υπόλοιποι υποθέτουν ή υποψιάζονται τι συμβαίνει.
Το ζήτημα είναι ότι ενώ αυτοί (οι υπόλοιποι) δεν έχουν κανένα πρόβλημα δημοσίως να καταγγείλουν και να δημοσιοποιήσουν τις υποψίες τους ως βεβαιότητες, η ΕΠΟ ατάραχη παρακολουθεί τα δρώμενα, ως εάν να επιχαίρει για όσα συμβαίνουν και να δίνει εξετάσεις υπακοής αναμένοντας καλό βαθμό από το αφεντικό.
Κατάντια!
Υ.Γ. Δεν πρέπει να υπάρχει παγκοσμίως αυτή την περίοδο άλλη εθνική Ομοσπονδία που να ζητάει, σε συνθήκες πανδημίας και παγκοσμίου lockdown, να ταξιδέψει αντιπροσωπεία της στην Ελβετία για να καταγγείλει δια ζώσης στη FIFA τις διατάξεις ενός αθλητικού νόμου που ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο 2020 (!) και να περιμένει απάντηση!