24.6 C
Athens

Περί «αποτυχίας», μεταγραφικού σχεδιασμού αλλά και επιστροφής στην Basket League…

Ο Γιώργος Χαλάς κάνει ΕΥΘΕΩΣ τον απολογισμό της σεζόν του Ολυμπιακού (και όχι μόνο), αναλύει τις ιδιαιτερότητες του αγωνιστικού σχεδιασμού ενόψει της νέας χρονιάς και καταθέτει τη γνώμη του για την απόλυτη ερυθρόλευκη προτεραιότητα

Η πιο παράξενη σεζόν στην ιστορία της Euroleague (και όχι μόνο) έφτασε στο τέλος της για τον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να περιμένει λίγα 24ωρα ακόμη, παρακαλώντας να πετύχει κακόκεφη και ανόρεκτη την αδιάφορη ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, η ρεπετισιόν μιας νύχτας τρόμου σαν τη χθεσινή δεν θα θεωρείται καθόλου απίθανο σενάριο κι ας έχουν οι Μοσχοβίτες ένα κάρο προβλήματα.

Η ώρα της αποτίμησης λοιπόν, έφτασε. Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τη χρονιά με 16 νίκες, μια μόλις μακριά από το 50%. Πού θα μπορούσε να έχει έρθει αυτή η μια νίκη; Σε οποιοδήποτε από τα τέσσερα ματς που κρίθηκαν στο σουτ ή έστω σε κάποιο από τα εννιά που οι Ερυθρόλευκοι ηττήθηκαν με διαφορά ίση ή μικρότερη των 6 πόντων.

Γιατί δεν μπήκαν οι Πειραιώτες στα πλέι οφ; Η απάντηση εκ πρώτης όψεως είναι απλή: διότι δεν έκαναν τέσσερις παραπάνω νίκες ώστε να πετάξουν έξω τη Ζενίτ στην ισοβαθμία. Στην πραγματικότητα όμως, συζητάμε για παραλογισμό, αν σκεφτούμε ότι οι Ρώσοι θα μπορούσαν να έχουν μείνει εκτός ακόμα και με το 20-14. Όχι από τον Ολυμπιακό προφανώς, αλλά από τη Βαλένθια που έζησε έναν πραγματικό εφιάλτη από τη θεωρητικά αδιάφορη ομάδα του Μπαρτζώκα. Εκείνη η ήττα ήταν που σκότωσε τους Ισπανούς, οι οποίοι θα είχαν τώρα ίδιο ρεκόρ με τους Ρώσους και έτσι θα χάναμε την ευκαιρία να ακούσουμε τη φωνούλα του κυρίου Μάνου στην εκπομπή της Euroleague…

 

Το ότι φέτος χρειάστηκαν 20 νίκες για πρόκριση στην 8άδα συνιστά κάτι το αδιανόητο. Στις αμέσως προηγούμενες σεζόν με τον τωρινό τρόπο διεξαγωγής, το 50% ή έστω το… 50+1 ήταν αρκετό για πρόκριση. Με 15 νίκες ο Ολυμπιακός έμεινε απέξω σε τριπλή μάλιστα ισοβαθμία πρόπερσι, ενώ με 16 προκρίθηκαν Μπασκόνια και Χίμκι το 2018 αλλά και η Νταρουσάφακα το 2017 (αφήνοντας εκτός στην ισοβαθμία τον Ερυθρό Αστέρα). Όλα τα παραπάνω βεβαίως με την υποσημείωση ότι επρόκειτο για τουρνουά των 16 ομάδων και όχι των 18 όπως έγινε φέτος (αφού πέρσι δεν ολοκληρώθηκε η σεζόν).

Για να καταλάβετε τι ακριβώς συνέβη φέτος, αναλογιστείτε πως στις τρεις προηγούμενες (ολόκληρες) σεζόν, μονάχα μια ομάδα αποκλείστηκε με 14 ήττες: ο Ερυθρός Αστέρας που προανέφερα. Φέτος, παρότι υπήρχαν τέσσερα ματς παραπάνω, οι 14 ήττες αποδείχθηκαν το μίνιμουμ πρόκρισης και παραλίγο να μην έφταναν κιόλας, αν ο Ολυμπιακός δεν είχε κάνει την κηδεία μέσα στη Βαλένθια. Αυτό και μόνο αποδεικνύει το πόσο πιο ζόρικο ήταν το πράγμα φέτος, με τους δυο πρωτοπόρους να έχουν περισσότερες απώλειες από κάθε άλλη φορά και τους από κάτω να συνωστίζονται. Κατά κανόνα, ο πρώτος από τον 8ο είχε διαφορά που κυμαινόταν από 7 μέχρι 10 νίκες (όπως πρόπερσι η Φενέρ): φέτος η 8η Ζενίτ έκανε μόλις τέσσερις ήττες παραπάνω από την 1η Μπαρτσελόνα.

Σε μια σεζόν που αποδεδειγμένα (και εκπεφρασμένα) θα ήταν «σεζόν ανοικοδόμησης», ο Ολυμπιακός άγγιξε το 50%. Και θα ήταν πάνω απ’ αυτό αν δε μεσολαβούσαν τα διαιτητικά εγκλήματα με Ζαλγκίρις και Μπαρτσελόνα. Επί της ουσίας, αυτά τα δυο αποτελέσματα τίναξαν στον αέρα και την ψυχολογία ενόψει του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Εκτός αν υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι ένας «ζωντανός» Ολυμπιακός θα εμφανιζόταν τόσο αποκαρδιωμένος κόντρα σε μια ομάδα που έφαγε 9 φορές φέτος από 90 και πάνω.

Η κουβέντα για τις ατυχίες είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Ο Ολυμπιακός έβγαλε παραπάνω από μισή σεζόν χωρίς το μοναδικό ανταγωνιστικό 3άρι του ρόστερ του. Κάθε τόσο είχε κάμποσες ακόμη «έκτακτες» απουσίες, ενώ εδώ και καιρό αγωνίζεται χωρίς τον βασικό του σέντερ. Η προσθήκη του Κουφού μας θύμισε σε κάποιες περιπτώσεις πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα με ένα μακρύ κορμί, αλλά τα λιγοστά λεπτά του Κώστα και η αντίστοιχη προσφορά του δεν μπόρεσαν να αναπληρώσουν ποσοτικά αυτά που χάθηκαν από τον τραυματισμό Χασάν Μάρτιν. Επί της ουσίας, αυτή η αναπλήρωση έγινε εκ των έσω, με Έλις και Ζαν Σαρλ να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν και τον Γάλλο να κερδίζει πάρα πολλούς πόντους.

Το κεφάλαιο των ατυχιών έχει και δεύτερο σκέλος. Την ώρα που οι Ερυθρόλευκοι έχαναν κάθε τόσο σημαντικούς παίκτες τους, οι προσεχείς αντίπαλοι είχαν διαρκώς επιστροφές και κατά κανόνα έπαιζαν πληρέστατοι. Αυτή η απίθανη γκίνια δεν αποτυπώνεται στις διάφορες στατιστικές, ωστόσο κάντε έναν κόπο να δείτε πόσοι παίκτες επέστρεψαν ενόψει Ολυμπιακού (μέχρι και ο Λάρκιν έκανε ντεμπούτο στο ΣΕΦ) και αντίστοιχα συγκρίνετε π.χ. τα ρόστερ των εκάστοτε αντιπάλων του Παναθηναϊκού. Από την πρεμιέρα κιόλας με τη Χίμκι των -5 παικτών (μεταξύ αυτών και ο Σβεντ)…

Ένας ακόμη τρόπος για να κατανοήσουμε ότι η φετινή ήταν σεζόν χτισίματος, είναι να συγκρίνουμε τον κορμό του Απριλίου 2021 με εκείνον του περσινού Απρίλη. Πλέον υπάρχει Σλούκας, υπάρχει ένας Βεζένκοφ που έχει μπει σε mode πρωταγωνιστή (είτε στο 4 είτε στο 3), υπάρχει ένας Λαρεντζάκης που ήρθε από το πουθενά και προσφέρει πολλά περισσότερα από αυτό που λέμε «κάποια ποιοτικά λεπτά», υπάρχει ένα φιλότιμο 4άρι σαν τον Ζαν Σαρλ και βέβαια ο Μάρτιν που όταν δεν υπάρχουν απέναντι «δεινόσαυροι» μπορεί να κάνει πάρτι.

Μάνι-μάνι έχουμε πέντε παίκτες που οι τέσσερις δεν υπήρχαν καν πριν από 12 μήνες και που ένας ακόμη (Βεζένκοφ) αποτελεί ουσιαστικά μια εκπληκτική «μεταγραφή». Αν σε αυτούς προσθέσουμε τον ΜακΚίσικ που τέτοια εποχή πέρυσι είχε προλάβει να παίξει τρία ματς όλα κι όλα (το ρεσιτάλ με τον Παναθηναϊκό ήταν εκείνο που επί της ουσίας τον κράτησε στο ρόστερ) ενώ πλέον γνωρίζουμε καλά τι μπορεί αλλά και τι δεν μπορεί να κάνει, ο αριθμός των «δοκαριών» του νέου οικοδομήματος φαίνεται να έχει μεγαλώσει σημαντικά.

 

Προφανώς μέσα στον προαναφερθέντα ορυμαγδό ατυχιών υπήρξαν και αστοχίες, όπως και κακή διαχείριση κάποιων αγώνων. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έγιναν ξανά της μόδας «δεινόσαυροι» 2ης και 3ης διαλογής, απλώς επειδή είναι… τρία μέτρα. Αυτή ήταν μια εξέλιξη την οποία δεν μπόρεσαν να προβλέψουν ο Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του. Πλέον όμως ξέρουν: δεν μπορείς να τα βάλεις με τον Ταβάρες ή τους πάσης φύσεως… Φαλ (Μουσταφά, Γιουσουφά και πάει λέγοντας) χωρίς ένα κορμί με αντίστοιχα κυβικά. Αυτή ήταν η παράμετρος που ξεκάθαρα υποτιμήθηκε, ίσως επειδή η μέχρι πέρυσι πληθωρική παρουσία του Μιλουτίνοφ καθιστούσε αδιανόητη οποιαδήποτε κουβέντα περί ελλείμματος κοντά στη ρακέτα.

Προφανώς παίκτες όπως ο Χάρισον και ο Τζένκινς ήρθαν με μια συγκεκριμένη λογική, η οποία εκ του αποτελέσματος δεν δικαιώθηκε. Και ειδικά η έλλειψη αξιοπιστίας στο περιφερειακό σουτ πλήγωσε πολύ τους Ερυθρόλευκους σε κάποιες περιστάσεις: θυμηθείτε τα 16 σερί άστοχα τρίποντα στο Μόναχο και βάλτε κάτω πόσες ομάδες επέλεξαν να ταμπουρωθούν στη ρακέτα τους, ποντάροντας στην πιθανή αστοχία του Ολυμπιακού από μακριά. Κακά τα ψέματα, το καλό μακρινό σουτ σου δίνει την πολυτέλεια να παίξεις όπως γουστάρεις και να βάλεις μεγάλη ποικιλία στο επιθετικό παιχνίδι σου. Σε αντίθετη περίπτωση, εκτός από αναποτελεσματικός γίνεσαι και παντελώς προβλέψιμος.

Προφανώς υπήρξαν στιγμές που καταλάβαινες ότι ο προπονητής ένιωθε περισσότερη πίεση απ’ όση θα έπρεπε. Το «γιατί» δεν απασχολεί τον μέσο οπαδό. Με δεδομένο ότι «πληρώνεται για να φταίει», εκείνος είναι που θα πρέπει να βρίσκει λύσεις και ισορροπίες. Κυρίως όμως, εκείνος είναι που θα πρέπει να παραμένει συνεπής στις αρχές του από την πρώτη μέχρι την τελευταία προπόνηση της σεζόν. Αν δεν καταφέρνει να επιβάλει τους κανόνες του, κανείς δεν θα του δώσει ελαφρυντικό: όλοι θα είναι εκεί για να τον σταυρώσουν…

Επίσης, πολλά πράγματα περνούν μέσα από τον φακό των ΜΜΕ. Που παραδοσιακά είναι μεγεθυντικός όταν πρόκειται για αρνητικά αποτελέσματα που αφορούν τον Ολυμπιακό και όχι τυχαία. Φανταστείτε για παράδειγμα, έναν οποιονδήποτε «αντικειμενικό», «έγκριτο» ή όπως αλλιώς θέλετε, να γράφει σε μια καταστροφική σεζόν πως «ο Ολυμπιακός έραψε το τέταρτο αστέρι» (μη γελάτε, συνέβη στην… απέναντι όχθη) επειδή π.χ. έκανε μια εκπληκτική ανατροπή κόντρα στη Ζενίτ και στο τέλος τη διέλυσε κιόλας. Και μετά να ξαναπέφτουν οι αγωνιστικές σφαλιάρες βροχή και να μην ανοίγει ρουθούνι.

 

Ή απλώς φανταστείτε να εμφανίζεται ο κάθε τυχάρπαστος που νομίζει ότι παίζει το «Γίνε πρόεδρος», δίνοντας δημόσια «οδηγίες» και «κατευθύνσεις» στον Δ. Γιαννακόπουλο (όταν θα ξαναβγεί επίσημα μπροστά, αφού προς το παρόν αφήνει τον Τριαντόπουλο να λειτουργεί ως σάκος του μποξ) για το ποιον να κρατήσει, ποιον να διώξει και ποιον να φέρει. Και τα δυο παραπάνω σενάρια θεωρούνται εξίσου αδιανόητα, αλλά ειδικά στο πρώτο σκέλος υπάρχει σίγουρα τρόπος διαχείρισης. Ή έστω, «άμυνας»…

Ο Ολυμπιακός θα ξεκινήσει σύντομα τον σχεδιασμό της νέας σεζόν, ευρισκόμενος σε πολύ πιο ευνοϊκή αφετηρία συγκριτικά με πέρυσι. Ποιος θα πρέπει να είναι ο βασικός γνώμονας πίσω από κάθε επιλογή του Γιώργου Μπαρτζώκα; Αν θέλετε τη γνώμη μου, η επιστροφή της ηρεμίας. Μέσα και έξω από τα αποδυτήρια. Στον αγωνιστικό χώρο και στην εξέδρα, η οποία λόγω αντικειμενικών πανδημικών δυσκολιών έχει μεταφερθεί εξ ολοκλήρου στα social media.

Πώς θα επιστρέψει η ηρεμία; Με νίκες και πάνω απ’ όλα με τίτλους. Το αργότερο μέχρι τις 31 Μαΐου θα γνωρίζουμε αν η οποιαδήποτε σκέψη επιστροφής θα αποκτήσει ρεαλιστική βάση ή αν η ενδεχόμενη παράταση του χάους στην ΕΟΚ κάνει τους Αγγελόπουλους να ρίξουν οριστικά μαύρη πέτρα πίσω τους και να μη δεχτούν να συζητήσουν το παραμικρό ενδεχόμενο επανόδου στην Basket League. Οι οποίοι είναι ήδη «συνοφρυωμένοι», αφού είναι κοινό μυστικό πως δεν ήταν ποτέ ιδιαιτέρως θετικοί στην ιδέα να ξαναμπλέξουν με Γαλατσόπουλους και λοιπούς «επενδυτές»…

Στο σενάριο επιστροφής λοιπόν, τα πάντα αλλάζουν. Και εννοείται πως οι στόχοι αναπροσαρμόζονται. Αυτή τη φορά, δεν θα μπορεί κανείς να ξαναρίξει τον Ολυμπιακό στην παγίδα «έλα μωρέ, ποιο πρωτάθλημα;», είτε από αφέλεια είτε από υστεροβουλία. Τα έχω γράψει εδώ και πάρα πολλά χρόνια εν είδει προφητείας: τα δεινά δεν προκύπτουν από την Ευρωλίγκα αλλά και από την Ελλάδα. Μπορείς να πάρεις το πρωτάθλημα σε βάρος του αιώνιου αντιπάλου σου; Η σεζόν κλείνει πανηγυρικά, εσύ έχεις την ηρεμία σου για να μπεις στην επόμενη και οι άλλοι βυθίζονται στη μίρλα. Και στο φάιναλ φορ να έχουν πάει οι «άλλοι» (που λέει ο λόγος, μια και συμπληρώνεται δεκαετία του χρόνου από την τελευταία φορά του Παναθηναϊκού), αν τους ρίξεις αγωνιστική κατραπακιά στους τελικούς η κουβέντα αμέσως αλλάζει.

Συνεπώς, στην περίπτωση που αποφασιστεί η επιστροφή στο πρωτάθλημα, δεν θα επιτρέπεται κανένα λάθος. Και θα πρέπει από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο στο ΣΕΦ να καταστεί σαφές ότι η προτεραιότητα κατάκτησης του τίτλου θα είναι απόλυτη, αν όχι αποκλειστική. Το πρακτικό σκέλος αυτής της θεωρητικής προσέγγισης είναι πολύ συγκεκριμένο: ίσως για πρώτη φορά μέσα στη δεκαετία θα κληθείς να φτιάξεις μια ομάδα κουμπωμένη πάνω στον βασικό σου αντίπαλο. Αυτό δηλαδή που επί σειρά ετών έκαναν (και κάνουν ακόμη) οι Πράσινοι.

Ένα απλό παράδειγμα. Σε μια σεζόν που ο Ολυμπιακός έκανε πέντε νίκες περισσότερες από τον Παναθηναϊκό, υπάρχουν πολλοί που λένε «ναι αλλά αυτοί μας νίκησαν παρά τα χάλια τους». Σαν κι αυτούς που ούρλιαζαν μετά την ήττα των Ερυθρόλευκων στη Λεωφόρο, επειδή οι Πράσινοι μείωσαν προσωρινά στο… -356. Μπορεί όντως να μοιάζει με παραλογισμό όλο αυτό, αποτυπώνει ωστόσο μια διαχρονική αλήθεια: κανείς δεν θέλει να χάνει από τον αιώνιο αντίπαλό του ούτε στο τάβλι. Αν μάλιστα κρίνεται τίτλος πρωταθλήματος, ακόμα χειρότερα. Τότε είναι που δεν σε ξεπλένει ούτε ένας χαμένος τελικός Euroleague…

https://athlosnews.gr/olympiakos-psila-sti-lista-toy-mpartzoka-o-goyolnten/

Μετά από όλα αυτά λοιπόν, κανείς δεν πρέπει να σας πείθει για «αποτυχημένες χρονιές» όταν πρόκειται για μια σεζόν με τις τρομερές ιδιαιτερότητες – και αντιξοότητες, ειδικά για τον Ολυμπιακό – της φετινής. Κι αν θέλουν κάποιοι να μιλήσουν συγκεντρωτικά, εδώ είμαστε. Πέρυσι η χρονιά στη Euroleague διεκόπη, άρα ήταν για όλους χαμένη (πλην ίσως για εκείνους που πήραν χάρτινο πρωτάθλημα χωρίς καν πλέι οφ!). Πρόπερσι πάλι, η ηλιθιότητα ενός ηχητικού αρχικά αλλά και τα όσα επακολούθησαν μετά την ιστορική αποχώρηση από το ΟΑΚΑ, δημιούργησαν την απαραίτητη αναστάτωση ώστε να χαθεί μια δεδομένη πρόκριση έστω στην 8άδα.

Την ίδια στιγμή, ο «Παναθηναϊκός των επιτυχιών» διασύρθηκε φέτος, πρόπερσι έζησε τη… σκούπα της Ρεάλ και η μοναδική παρηγοριά του τα τελευταία χρόνια έρχεται μέσα από οτιδήποτε σχετίζεται με την ΕΟΚ. Εξ ου και η ειλικρινής αγωνία για να μείνει όσες περισσότερες μέρες παραπάνω γίνεται το καθεστώς των βιαστών του ελληνικού μπάσκετ…

ΥΓ. Η σωστή προσέγγιση στο τεράστιο κεφάλαιο «Σπανούλης» δεν χωράει σε μερικές παραγράφους και σίγουρα δεν εξαντλείται με γραφικές υποδείξεις προς τη διοίκηση. Λίγη υπομονή λοιπόν…

Περισσότερη ΑΠΟΨΗ από το Athlosnews

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ

Ολυμπιακός: Το βλέμμα της ανατροπής από τον αρχηγό, η «έκρηξη» του πάγκου και ο… φίλαθλος Μιλουτίνοφ (vid)

Η σπουδαία νίκη του Ολυμπιακού στην Stark Arena μέσα από τον φακό της ερυθρόλευκης ΚΑΕ: Το γούρικο τελετουργικό πριν το ματς, το βλέμμα της νίκης από τον Κώστα Παπανικολάου και ο... guest Νίκολα Μιλουτίνοφ

Ο κόκκινος power ranger του Βελιγραδίου και η άμυνα για σεμινάριο στη βραδιά-δήλωση του Ολυμπιακού

Οι Ερυθρόλευκοι πήραν μία τεράστια νίκη στο Βελιγράδι κόντρα σε όλους και σε όλα, με τον Γουίλιαμς-Γκος να φωνάζει «παρών» στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν και την άμυνα από ατσάλι να τους διατηρεί σε τροχιά τετράδας

Μπαρτζώκας: Εκπληκτική η ατμόσφαιρα, τα 20′ των Γκος και Γουόκαπ ήταν έντονα και καθοριστικά

Ο προπονητής του Ολυμπιακού αναφέρθηκε στα ποιοτικά λεπτά των Γκος και Γουόκαπ που δεν προπονούνταν λόγω τραυματισμών ενώ μίλησε για τη φανταστική άμυνα και το σχήμα που έδωσε τη λύση στην 4η περίοδο