Αν κάποιος επιλέξει να δει το ποτήρι μισογεμάτο, θα διαπιστώσει πως η εικόνα της εθνικής στην πρεμιέρα του Eurovolley ήταν αρκετά καλή για τρία σετ – παρά την ήττα και τον τρόπο που αυτή ήρθε – και πάντα αναλογικά με τη νεανική σύνθεση με την οποία παρατάχθηκε απέναντι σε μια ανερχόμενη δύναμη όπως η Ουκρανία.
Ο όμιλος αποτελείται από έξι εθνικές ομάδες που παίζουν σε τρεις διαφορετικές ταχύτητες. Η Σερβία και η Πολωνία μοιάζουν απίθανο να χτυπηθούν διαχρονικά, το Βέλγιο του Μουνιόθ έχει ποιότητα αλλά θέλει δρόμο ακόμα, ενώ Ελλάδα, Ουκρανία και Πορτογαλία παλεύουν για την 4η θέση.
Συγκριτικά με δύο χρόνια πριν που η εθνική μόλις είχε επιστρέψει μετά από μια δεκαετία σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, το υλικό είναι εντελώς διαφορετικό και αρκετά άπειρο.
Βασικός διαγώνιος στην πρεμιέρα ήταν ο 20χρονος Μούχλιας που εξελίσσεται στο NCAA, πασαδόρος ο Κασαμπαλής με το περσινό δεύτερο εξαιρετικό εξάμηνο στην Κηφισιά, ο – απών από το προηγούμενο Eurovolley – Χ. Ανδρεόπουλος στο πλευρό του Πρωτοψάλτη και ο Παπαλεξίου στο κέντρο. Είναι προφανές πως ο Δ. Ανδρεόπουλος χρησιμοποιεί τη διοργάνωση και για να χτίσει ομάδα για το μέλλον.
Η φρεσκάδα, η δεμένη πίσω ζώνη (σε υποδοχή και άμυνα) και η ενέργεια μέσα από τα μπλοκ ήταν τα όπλα της εθνικής στα τρία πρώτα σετ (κι ας χάθηκε στις λεπτομέρειες το δεύτερο). Είναι προφανές πως σε μια διαδικασία ανανέωσης, δεν περιμένεις από παίκτες χωρίς τρομερές παραστάσεις να έχουν σταθερότητα καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα ούτε να τελειώσουν ιδανικά όλα τα μεγάλα ράλι. Ο Πρωτοψάλτης κέρδισε τις εντυπώσεις όχι μόνο για τον τρόπο που ολοκλήρωνε τις επιθέσεις, αλλά και για τις τρομερές άμυνες που έβγαζε και έδιναν ώθηση στους συμπαίκτες του.
Εκεί που η εθνική παγιδεύτηκε ήταν στο τέταρτο σετ. Το μυαλό των παικτών δεν ήταν καθαρό και η άνοδος του Πλοτνίτσκι περιέπλεξε τα πράγματα. Ο Κράστινς διαπίστωσε πως είχε αδειάσει από δυνάμεις η πίσω ζώνη και έβαλε τον ακραίο του να σημαδεύει τον Ανδρεόπουλο: Κάτι που απέδωσε 100%.
Ο Ουκρανός προπονητής φρόντισε νωρίτερα να ρίξει στο τάραφλεξ τον Στσίτκοφ και εκείνος με τις πάσες του να «ζεστάνει» κι αρκετούς παίκτες που ήταν ανενεργοί (κυρίως τους κεντρικούς).
Το ρίσκο του Ανδρεόπουλου να πάει κυρίως με λίγους παίκτες ως το φινάλε και να μη δοκιμάσει περισσότερο τους Ράπτη – Ζουπάνι (ειδικά ο δεύτερος σίγουρα θα βρισκόταν πολύ καλύτερα με τον Κασαμπαλή λόγω της κοινής τους παρουσίας στην Κηφισιά) είχε ως αποτέλεσμα να δούμε μια πολύ κακή εικόνα στα δύο τελευταία σετ και δη στο τάι μπρέικ όπου η ομάδα έδειξε παραδομένη.
Παρότι ο ομοσπονδιακός προπονητής πήρε τάιμ άουτ για να παγώσει τον ρυθμό ο Πλοτνίτσκι έμοιαζε να μην μπορεί να σταματηθεί. Ή για να είμαστε ακριβείς, η Ελλάδα δεν είχε τρόπους να τον περιορίσει: 24 πόντους από 4 άσους, 2 μπλοκ, 18 επιθέσεις (58% αποτελεσματικότητα) και εκπληκτική υποδοχή όταν χρειάστηκε (67%).
Από τη στιγμή που ανέβηκε η ψυχολογία του 24χρονου ακραίου της Περούτζια, το πέμπτο έμοιαζε με τυπική διαδικασία. Το ντεπόζιτο είχε αδειάσει και δεν υπήρξαν άλλα περιθώρια.
Για την Ελλάδα τα δύο must win παιχνίδια για την πρόκριση εξ αρχής ήταν εκείνα με Ουκρανία και Πορτογαλία. Με δεδομένο πως το πρώτο χάθηκε, η εθνική επιβάλλεται να φανεί ανταγωνιστική κόντρα στο Βέλγιο και να πάρει τη νίκη με τους Ίβηρες.
Η ανανέωση είναι μεν αναγκαία, από την άλλη όμως, σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση η εξέλιξη οφείλεται να αποτυπωθεί σε εμφανίσεις με διάρκεια και βαθμολογική συγκομιδή ώστε να γίνει και ο σωστός απολογισμός στο τέλος.