Ο Αστέρας Τρίπολης σφαγιάστηκε σαν αρνί τη Μεγάλη Πέμπτη. Σε ένα ματς που θεωρητικά δε συνέτρεχε κανένας κίνδυνος (από το 2-0 του πρώτου αγώνα μέχρι τις απουσίες του Αστέρα στον επαναληπτικό), οι Αρκάδες μπήκαν αποφασισμένοι για να φέρουν σε δύσκολη θέση τον ΠΑΟΚ. Τελικά, ο μόνος που ήρθε σε δύσκολη ήταν ο διαιτητής Ευαγγέλου.
Για κάποιον αδιευκρίνιστο(;) λόγο, ο κύριος Ευαγγέλου και οι βοηθοί του έκαναν το μπλε μαύρο και το κίτρινο άσπρο. Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ο Αστέρας θα μπορούσε κάλλιστα να έχει πάει το ματς στην παράταση, εξαργυρώνοντας την πλήρη ανωτερότητά του. Θα μπορούσε κάλλιστα, αν Ευαγγέλου και ΣΙΑ δεν είχαν πάρει τόσο… ζεστά την υποχρέωση πρόκρισης του ΠΑΟΚ.
Το χειρουργείο το είδε όλη Ελλάδα. Ακόμα κι αν υπήρχε μια δικαιολογία για τον Αθηναίο ρέφερι στο πεντακάθαρο χέρι του Βαρέλα (που θα έπρεπε να το έχει δει πρώτος απ’ όλους ο βοηθός ), στη φάση του «επιθετικού» φάουλ εκτέθηκε ανεπανόρθωτα. Ακόμα και όταν θα έχει σταματήσει την καριέρα του, το συγκεκριμένο ματς θα αποτελεί μια τεράστια κηλίδα στο διαιτητικό παρελθόν του.
Επελέγη τυχαία ο Ευαγγέλου στο συγκεκριμένο ματς; Εκ του αποτελέσματος, αποδείχθηκε σοφός ο ορισμός του. Μια τεράστια εγγύηση πως δεν θα προκύψει το παραμικρό «απρόοπτο». Για τις συνήθειες του Ευαγγέλου έγραψε αναλυτικά το FWS με την υπογραφή του Νίκου Συνοδινού. Μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα ο εν λόγω διαιτητής ορίστηκε σε τρία εκτός έδρας ματς του ΠΑΟΚ. Πρώτα στο Αγρίνιο, μετά στην Ξάνθη και στη συνέχεια στην Τρίπολη. Σα να έχει δηλαδή μια «πιστοποίηση» το παλικάρι.
Το σύστημα ενοχλήθηκε
Από τις αντιδράσεις που προέκυψαν, καταλαβαίνει κάποιος πόσο πολύ ενοχλήθηκε το σύστημα. Οι εκπρόσωποι της «εξυγίανσης» χρειάστηκε να ταξιδέψουν έξι χρόνια πίσω και να θυμηθούν τον τελικό Ολυμπιακός – Αστέρας Τρίπολης με το χέρι του Μανιάτη για «αντεπιχείρημα». Μια φάση με σαφώς μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, που ωστόσο έπρεπε να έχει καταλογιστεί. Πριν φτάσουμε ως εκεί βέβαια, ο Αστέρας θα έπρεπε να παίζει τουλάχιστον με έναν παίκτη λιγότερο, αλλά ο Γιάχος δεν ήθελε με τίποτα να «παρέμβει» στο παιχνίδι. Αυτό βέβαια, δεν το αναφέρουν τα πληρωμένα «αφιερώματα».
Πριν όμως αρχίσει η μπουγάδα, εμφανίστηκε ο Γιώργης Σαββίδης σε ρόλο Άγγλου τζέντλεμαν (από τα Lidl), διεκδικώντας τη «διαφορετικότητα». Επικοινωνιακά ήταν σωστά υπαγορευμένη (γιατί από μόνος του δεν θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο) η κίνηση της δήθεν παραδοχής. Να το παίξει αυτός δήθεν ανώτερος ώστε να αρχίσουν οι «συγκρίσεις» και τα «αφιερώματα».
Μόνο που ούτε το υπαγορευμένο μπόρεσε να το φέρει εις πέρας. Διότι, πρώτον, δεν είναι μια «η φάση που φωνάζει ο Αστέρας» αλλά δυο. Και δεύτερον, αυτό το «δεν θα γίνουμε ποτέ τους άλλους» ήταν τεράστιο αυτογκόλ. Ποιοι είναι οι «άλλοι» καταρχάς και κυρίως, ποιος θα ήθελε να δει τον Γιώργο Σαββίδη και τον σύλλογο που εκπροσωπεί(;) να γίνεται σαν κι αυτόν;
Γιώργη, να είσαι σίγουρος πως κανείς δεν θέλει να γίνεις σαν κι αυτόν. Δυστυχώς, κανείς δεν θέλει να ξέρει πως ο σύλλογός του έχει κάποια ομοιότητα με τον ΠΑΟΚ της εποχής Σαββίδη. Όχι για τις πρακτικές που ακολουθήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να έρθει η πλήρης «κυριαρχία», αλλά για το ξεπούλημα της Μακεδονίας που θα βαραίνει πάντοτε την οικογένειά σου και τον σύλλογο για τον ρόλο που έπαιξαν σε αυτήν.
Γιώργη, αυτή τη «διαφορετικότητα» δεν μπορεί να στη στερήσει κανείς. Κυρίως επειδή κανείς δεν τη θέλει. Στην τελική, ποιος σου είπε ότι ο «διαφορετικός» είναι και «καλός»;