Η ατάκα του τίτλου, με ελάχιστες διαφορές στη διατύπωση θα πρέπει να ακούστηκε χιλιάδες φορές μετά τη λήξη του αγώνα με την Μπέτις. Αν μετρήσουμε και εκείνες που τριγύρισε στο μυαλό των οπαδών του Ολυμπιακού, η σούμα μεγαλώνει ακόμα περισσότερο. Πρέπει, ωστόσο, να είναι κάποιος πολύ επιπόλαιος και ελάχιστα παρατηρητικός ώστε να μην μπορεί να κατανοήσει τις διαφορές του τότε με το τώρα…
Αντικρίζοντας τα όσα έγιναν στα 90κάτι λεπτά του ματς, καταλήγεις σε ένα αβίαστο συμπέρασμα: αυτή με τα πράσινα ήταν πιο «ομάδα» από εκείνη με τα φανταχτερά ερυθρόλευκα. Υπάρχει έστω κι ένας που να το βρίσκει παράδοξο αυτό;
Πόσο λογικό, πόσο ποδοσφαιρικά δίκαιο θα ήταν ο Ολυμπιακός του σχεδόν ολοκαίνουργιου ρόστερ να είναι στο ίδιο επίπεδο με έναν εκπρόσωπο του δεύτερου κορυφαίου πρωταθλήματος στον πλανήτη; Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι οι δυο ενδεκάδες ήταν ισοδύναμες σε ατομική σύγκριση, το γεγονός πως η μια είχε… οκτώμισι νέους – σε σχέση με πέρυσι – παίκτες στην ενδεκάδα και η άλλη τέσσερις, αυτομάτως δημιουργεί μια ανισότητα. Ο μισός είναι ο Βούκοβιτς, ο οποίος πέρασε το β’ εξάμηνο στη Βερόνα…
Να το ξαναπούμε; Όταν έχεις τις ιδιαιτερότητες του φετινού Ολυμπιακού, το αφύσικο δεν είναι να φτύνεις αίμα προκειμένου να ακολουθήσεις τον ρυθμό μιας πολύ καλής ισπανικής ομάδας. Το αφύσικο είναι να παίζεις εξαιρετικά, έστω και κατά διαστήματα, όπως έχουν κάνει κάμποσες φορές στα ματς που προηγήθηκαν οι ερυθρόλευκοι. Είπαμε, αλίμονο σε όποιον πίστευε και εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι ομάδες φτιάχνονται μέσα σε ένα – δυο μήνες. Ακόμα και το περυσινό ρόστερ αυτούσιο να έβρισκε ο Μαρτίνς, πάλι θα χρειαζόταν χρόνος προσαρμογής της ομάδας πάνω στη φιλοσοφία του νέου προπονητή. Σκεφτείτε λοιπόν, πόσο δραματική είναι η αύξηση του βαθμού δυσκολίας όταν οι «παλιοί» είναι ελάχιστοι…
Είναι κέρδος ο ένας βαθμός μέσα στο γήπεδό σου κόντρα σε μια ισπανική ομάδα; Αναλόγως πως βλέπεις τα πράγματα. Αν τα αντιμετωπίσεις ψυχρά υπολογιστικά, υποτίθεται ότι θες τρεις νίκες για να διατηρήσεις ακέραιες ελπίδες πρόκρισης. Άρα όχι. Αν μάλιστα, το ρίξεις και στις αναμνήσεις «κάποτε νικούσαμε την Ατλέτικο Μαδρίτης και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ», μέχρι και που ετοιμάζεσαι για συλλαλητήριο κατά της διοίκησης, του Μαρινάκη, του Μώραλη και όποιου άλλου εκπροσωπεί τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό…
Ποιος όμως θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι οι τρεις βαθμοί θα ήταν όντως μεγαλύτερο κέρδος; Πολλές φορές έχει ξεκινήσει με νίκη ο Ολυμπιακός τον όμιλο – ΟΚ, στο Τσάμπιονς Λιγκ – και στο τέλος είδε την πρόκριση να χάνεται με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Αντίστοιχα, έχει τύχει να ξεκινήσει με ισοπαλία εντός – άδειας – έδρας και στο τέλος να διαλύει τη Βέρντερ και να πηγαίνει καμαρωτός στην κλήρωση της Νιόν. Θα δούμε, λοιπόν, κατά πόσο το 0-0 με την Μπέτις θα επηρεάσει δραματικά τη συνέχεια.
Ο Ολυμπιακός είχε δυο σπουδαίες ευκαιρίες σε ένα ματς που πολλάκις ξέφυγε από τον έλεγχό του. Δεν ήταν σε κανένα διάστημα «κυρίαρχος», αλλά δεν ήταν ποτέ αυτό το θέμα. Ακόμα και φανερά ανώτεροι να ήταν οι Πειραιώτες, πάλι δεν θα άλλαζε κάτι ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να αλλάξει σε ό,τι αφορά τον προγραμματισμό και τον στόχο που έχει τεθεί.
Τη δεδομένη χρονική στιγμή ο Θρύλος είναι ένα εργοτάξιο όπου υπάρχουν εν εξελίξει εργασίες. Το πραγματικό ζητούμενο δεν είναι να φανεί μια βραδιά καλύτερος από την Μπέτις ή τη Μίλαν, είναι να συνεχίσει να βελτιώνεται και να προσθέτει πράγματα στο παιχνίδι του, διορθώνοντας τα όποια κακώς κείμενα στην πορεία. Αυτή τη χρονιά μάλιστα, περισσότερο από ποτέ κατά την τελευταία 20ετία, η Ευρώπη φαντάζει ως λούσο: δεν μπορείς να αγνοήσεις την ομορφιά του, δεν πρέπει όμως και να σε βγάλει εκτός δρόμου. Αν η κατάκτηση του πρωταθλήματος αποτελεί ερυθρόλευκη προτεραιότητα κάθε χρόνο, φέτος ειδικά οφείλει να κατέχει την αποκλειστικότητα στο μυαλό ομάδας και κόσμου και να μην επιτραπεί σε τίποτε να διαταράξει αυτό το στάτους. Ούτε οι παίκτες να απογοητευτούν σε περίπτωση αποκλεισμού, ούτε οι οπαδοί να αρχίσουν τη μουρμούρα παλαιότερων ετών.
Κόντρα στην Μπέτις ο Ολυμπιακός κέρδισε έναν γκολκίπερ με τεράστια προσόντα. Πολλοί γνώριζαν την ύπαρξή τους, ωστόσο χρειάζονταν και απτές αποδείξεις. Άλλο να κάνεις στράκες στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο και άλλο να φοράς τα ερυθρόλευκα γάντια που μέσα έχουν βαρίδια. Όλοι στέκονται στις αποκρούσεις του Γιαννιώτη. Εγώ θα σταθώ στο γεγονός πως μέσα σε ελάχιστα λεπτά οι αντίπαλοί του πήγαν κυριολεκτικά να τον βγάλουν νοκ άουτ. Και όμως, εκείνος που έμεινε πεσμένος και στις δυο περιπτώσεις δεν ήταν ο Έλληνας γκολκίπερ.
Να πούμε για το ότι ο Μαρτίνς σπατάλησε μια αλλαγή ποντάροντας ξανά στον Μπουχαλάκη που παίζει ασταμάτητα εδώ και καιρό; Ναι μεν αλλά. Ο Ηρακλειώτης όντως εμφάνισε σημάδια κόπωσης την Κυριακή, από την άλλη έγινε σαφές πως ο Νάτχο δεν μπορεί ακόμη να κινηθεί σε τόσο γρήγορους ρυθμούς σαν αυτούς των Ισπανών. Η διαφορά έγκειται στο ότι ο Ισραηλινός έχει την εμπειρία να κάνει καλύτερη διαχείριση δυνάμεων και κυρίως να μακιγιάρει κάποιες αδυναμίες.
Η μόνη επιλογή «προς διερεύνηση» ήταν η προσθήκη του Χασάν στην ενδεκάδα. Θεωρητικά μιλώντας, σε ένα ματς που ο Ολυμπιακός θα έβρισκε χώρους, ο Γκερέρο θα έπρεπε να έχει προβάδισμα έναντι του Αιγύπτιου που αφοπλίζεται όσο μεγαλώνει η απόσταση στην οποία καλείται να κινηθεί μακριά από την περιοχή. Η θεωρία έγινε πράξη, εντούτοις είναι βέβαιο πως ο Μαρτίνς και οι συνεργάτες του σίγουρα θα είχαν μια πολύ εμπεριστατωμένη απάντηση στο τι οδήγησε σε αυτή την απόφαση.
Για να τελειώνουμε, όσο το κοινό στο Καραϊσκάκη θα στηρίζει την ομάδα με τον τρόπο που το κάνει φέτος, αργά ή γρήγορα τα αποτελέσματα θα φανούν. Οι παίκτες θα δίνουν το κάτι παραπάνω για τον κόσμο, ο κόσμος θα τους μπιζάρει δείχνοντας έτσι την ευγνωμοσύνη του και στο τέλος ο μεγάλος στόχος θα γίνει πραγματικότητα. Μόνο να θυμούνται άπαντες ότι η διαδρομή θα είναι κακοτράχαλη και με πολλές αναταράξεις που θα δοκιμάσουν την υπομονή και τις αντοχές τόσων των εντός του αγωνιστικού χώρου, όσο και των εκτός…