Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με τα αθλήματα, είχα λατρεία για τον Ολυμπιακό και υποστήριζα όλους τους παίκτες για όσο καιρό αγωνίζονταν με τον Έφηβο στο στήθος. Αλλά με λίγους συνδέθηκα πραγματικά. Με τους Ζιοβάνι και Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς στο ποδόσφαιρο και τους Βασίλη Σπανούλη και Γιώργο Πρίντεζη στο μπάσκετ.
Δεν «ακυρώνω» κανέναν από τους προηγούμενους τεράστιους παίκτες που πέρασαν από τους Ερυθρόλευκους, αλλά βλέπετε δεν ήμουν αρκετά μεγάλος τότε για να μπορώ να καταλάβω τι γινόταν. Στο πρώτο ευρωπαϊκό, στη Ρώμη, ήμουν δύο χρονών και όπως καταλαβαίνετε δεν θυμάμαι καν την κατάκτησή του.
Τα χρόνια όμως πέρασαν και ο Ολυμπιακός από τότε δεν είχε καταφέρει να σηκώσει ευρωπαϊκή κούπα και έτσι το όνειρό μου ήταν να δω αυτήν την τρομερή ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης. Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα αυτήν την τύχη το 2012. Ξέρετε… Όταν ο Σπανούλης πέρασε σαν σταματημένο τον Τεόντοσιτς και είδε (με την άκρη του ματιού) τον ανοιχτό Πρίντεζη.
Τότε τον αγώνα τον έβλεπα με άλλα οκτώ άτομα στο σπίτι μου, από αυτούς σχεδόν κανένας δεν ήταν Ολυμπιακός, αλλά όλοι βλέπαμε με κομμένη ανάσα τον τελικό της Πόλης. Τα δευτερόλεπτα που έκανε το σουτ ο Πρίντεζης μου φάνηκαν σαν ένας αιώνας, αλλά όταν η μπάλα έπεσε στο διχτάκι, ακολούθησε μία τρελή κατάσταση. Τέτοιο τρέξιμο δεν έχω ρίξει ποτέ στη ζωή μου.
Μεγαλώνοντας έμαθα να βλέπω τις αντιδράσεις των παικτών, τότε, το 2012, δεν έβλεπα πως πανηγύριζαν οι παίκτες γιατί με ένοιαζε το πως θα ξεσπάσω, μετά από αυτήν την τεράστια ανατροπή.
Έτσι, μετά από καιρό είδα και πάλι τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα. Είδα ξανά τη φάση που ο Πρίντεζης έστειλε τον Ολυμπιακό στον έβδομο ουρανό και παρατήρησα το πάθος του, μετά από την κόρνα της λήξης. Οι γροθιές ψηλά. Το βλέμμα στην κερκίδα των φίλων της ομάδας και ένας άνθρωπος χαμένος στις αγκαλιές των συμπαικτών του.
Αυτό που έγινε τότε δεν ήταν τυχαίο. Ο Πρίντεζης είχε ονειρευτεί ότι κάποια στιγμή στην καριέρα του θα έφτανε στο σημείο της ύστατης αποθέωσης. Τα κατάφερε και το όνομά του πλέον έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ολυμπιακού και της Euroleague.
Μάλιστα, το πεταχτάρι στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ έχει χαρακτηριστεί ως το σημαντικότερο σουτ της δεκαετίας. Δικαίως! Αλλά ο Πρίντεζης εκφράζει κάθε φίλο της ομάδας. Κάθε μικρό παιδί που ονειρεύεται ότι κάποια στιγμή μπορεί να φτάσει σε αυτό το επίπεδο και να μείνει στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους παίκτες που έχει περάσει ποτέ από το άθλημα.
Κάθε παίκτης έχει τα καλά και τα κακά του. Αλλά το θέμα είναι αν τα καλά, καλύπτουν τα κακά. Στην περίπτωση του Γιώργου, αυτό έχει συμβεί. Ένας φιλότιμος παίκτης, που αγωνίζεται για αυτά που πρεσβεύει η ιδεολογία του συλλόγου. Να μάχεται δηλαδή, κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη και να μην τα παρατάει ποτέ.
Από το παιδί που 15 χρονών υπέγραφε στον Ολυμπιακό (το 2000), ο Πρίντεζης έγινε σύμβολο του Ολυμπιακού, δίπλα στον αξεπέραστο Βασίλη Σπανούλη. Οι δύο τους (χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την προσπάθεια όλων των παικτών και των ανθρώπων που απαρτίζουν τον Ολυμπιακό) είναι οι σημαίες του συλλόγου. Είναι οι άνθρωποι που έβαλαν εκ νέου τον Ολυμπιακό στο κάδρο των ευρωπαϊκών τίτλων. Που έδειξαν ότι το πάθος και η σκληρή δουλειά αποφέρει καρπούς.
Η αναγνώριση για τη σκληρή δουλειά αργεί να έρθει, αλλά ο Πρίντεζης το ήξερε αυτό. Για αυτόν τον λόγο πάλεψε για κάθε συμμετοχή του. Έφυγε για τη Μάλαγα, βελτιώθηκε, επέστρεψε στον σύλλογο για τον οποίο ήταν έτοιμος να δώσει ό,τι έχει και τελικά πέρασε στην ιστορία.
Όσες λέξεις και αν γραφτούν για τον «Πριντ» είναι λίγες για να περιγράψουν το τι πρεσβεύει ο ίδιος για τον Ολυμπιακό, όπως και το τι πρεσβεύει ο Ολυμπιακός για τον ίδιο. Είναι μία σχέση πάθους, με όλη την έννοια της λέξης.
Ο Πρίντεζης έχει συνδεθεί με την ιστορία του Ολυμπιακού και το να τελειώσει την καριέρα του στην ομάδα με την οποία πέτυχε όλα του τα τρελά όνειρα, θα είναι το καλύτερο φινάλε. Αλλά για να μην προτρέχουμε, η φετινή σεζόν δεν έχει τελειώσει και δεν ξέρουμε αν θα τελειώσει, αλλά ο χρόνος προχωρά.
Έτσι, το βλέμμα στρέφεται στο αύριο του συλλόγου και ο Πρίντεζης είναι σίγουρο ότι την επόμενη σεζόν θα τα δώσει όλα για να επιστρέψει ο Ολυμπιακός εκεί που δικαιωματικά ανήκει. Στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει χωρίς τον Πριντ και τον Σπανούλη.
