Επείγει να συνεννοηθούμε. Χωρίς φιοριτούρες και δήθεν, χωρίς παρανοήσεις και «δεν είδα, δεν ξέρω, δεν κατάλαβα». Η επιλογή του Σωκράτη Κόκκαλη να προκαλέσει μεγάλα (όχι ανυπέρβλητα) προβλήματα στον Ολυμπιακό, μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου των πρωταθλημάτων υποδομής, με αιχμή του δόρατος την Intrakat, είναι μια απολύτως συνειδητή επιλογή του πρώην αφεντικού της ΠΑΕ.
Ο κύριος Σωκράτης Κόκκαλης ήξερε πολύ καλά τι επρόκειτο να ακολουθήσει μετά την επιστολή της Intrakat προς τον Ολυμπιακό, αλλά αποφάσισε, «εν γνώσει των συνεπειών του νόμου», να προχωρήσει στην κίνηση αυτή και να ανοίξει ένα ακόμη πεδίο πολέμου όχι τόσο με τον κ. Ευάγγελο Μαρινάκη, όσο με τον κόσμο που ακολουθεί την ομάδα, ενδιαφέρεται γι’ αυτή, «ζει» για την προκοπή της.
Από πουθενά, από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει ότι ο Κόκκαλης, με όχημα την Intrakat, ξεκίνησε ένα νέο επεισόδιο στην προηγούμενη αντιπαράθεση του με τον Μαρινάκη, από εκείνα που είναι απολύτως επικοινωνιακά και δεν έχουν ουσία.
Η τελευταία επιλογή του να ζητήσει την «εδώ και τώρα» (το διάστημα των 30 ημερών είναι αστείο) αποχώρηση του πλέον ευαίσθητου τμήματος της ερυθρόλευκης ΠΑΕ, των ακαδημιών της, από τον χώρο που προπονούνται και αγωνίζονται, προέκυψε απολύτως συνειδητά και είχε ως βασικό στόχο την πλήρη, την απόλυτη και οριστική διακοπή κάθε σχέσης που τον συνέδεε (έστω και σε ελάχιστο βαθμό) με την ομάδα και τους φιλάθλους της. Γνώριζε πολύ καλά τι θα συμβεί, πόσος κουρνιαχτός θα σηκωθεί και συνειδητά το σχεδίασε, το προκάλεσε και το διόγκωσε έως της τελικής ρήξης με το παρελθόν του.
Ο Σωκράτης Κόκκαλης από χθες δεν είναι πλέον «Ολυμπιακός». Είναι ένας ακόμη επιχειρηματίας στο real estate, κινείται στο χώρο με μοναδικό οδηγό το κέρδος, επιθυμεί επιχειρηματικές συμφωνίες για έσοδα που θα χρηματοδοτήσουν (πιθανόν) νέες συνεργασίες και… έτερον ουδέν. Στην επιλογή του αυτή το ύστατο εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσει ήταν ο μύθος του σε σχέση με τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του.
Ένας μύθος λειτουργικός ακόμη, άρα προφανές εμπόδιο στα (όποια) νέα επιχειρηματικά σχέδια του ίδιου και του ομίλου που διευθύνει.
Που οδηγεί η οριστική ρήξη του Σωκράτη Κόκκαλη με τον ίδιο τον μύθο του; Στον εναγκαλισμό, κρυφό σήμερα, φανερό αύριο, με επιχειρηματικά συμφέροντα με τα οποία έχει βρει κοινό βηματισμό μακριά από κάθε τι που (χρειάζεται να) θυμίζει Ολυμπιακό. Πρόκειται για την εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για επιχειρηματικές συνεργασίες που εξελίσσονται και (πιθανόν) θα σχηματιστούν, σε στεριά και θάλασσα και οι οποίες, σύμφωνα με τον κοινό νου, είναι μακριά από την Αττική.
Εδώ ό,τι ήταν να προκύψει στον επιχειρηματικό τομέα με σαφείς ποδοσφαιρικές αναφορές προέκυψε. Άλλη υπογειοποίηση στην ευρύτερη περιοχή τέως διοικήσεως πρωτευούσης δεν φαίνεται στον ορίζοντα, επέκταση της συνεργασίας με την ΟΠΑΠ Α.Ε. (για χάρη της οποίας ο Μαρινάκης «τσακώθηκε» στο παρελθόν υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα του Σωκράτη) δεν προγραμματίζεται.
Αντίθετα, στην υπόλοιπη Ελλάδα και γήπεδα σχεδιάζονται και λεφτά για επενδύσεις κάθε είδους υπάρχουν και η διάθεση «να τινάξουμε στον αέρα τον Μαρινάκη» θεωρείται δεδομένη. Ο Σωκράτης έδειξε, ως καλός επιχειρηματίας, ότι δεν φείδεται επιχειρημάτων για να διατηρήσει εν ζωή τον όμιλο του, ούτε αντιμετωπίζει κάποιο ιδιαίτερο ηθικό δίλημμα (όπως παντού συμβαίνει με το κεφάλαιο) για συνεργασίες και επενδύσεις που η συγκυρία ζητάει.
Η απάντηση λοιπόν στις λογικές απορίες για την επιλογή του να διακόψει κάθε σχέση πλέον με τον κόσμο του Ολυμπιακού (περί αυτού πρόκειται) είναι απλή. Follow the money…
Και, είτε μας αρέσει, είτε όχι, πολύ money, έτοιμο, όπως διαδίδεται, να επενδυθεί φαίνεται να υπάρχει αυτή την περίοδο στη συμπρωτεύουσα… και στη Χαλκιδική!
Τα υπόλοιπα όλα που γράφονται και λέγονται είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε!
