Το επίπεδο scouting στην Ελλάδα είναι απελπιστικά χαμηλό, έως ανύπαρκτο. Ακούμε ξαφνικά, ότι η ΑΕΚ ενδιαφέρεται για τον τάδε παίκτη. Ή ότι ο Παναθηναϊκός για το δείνα. Αν δεν καταφέρουν να πάρουν τον τάδε και τον δείνα, θα στραφούν σε κάποιον άλλον. Τότε θ’ αρχίσουν να ελέγχουν τα e-mail των μανατζαραίων και να ψάχνουν στο google και το youtube.
Όλες οι μεγάλες ελληνικές ομάδες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, περιμένουν τους μάνατζερ, να προτείνουν την «πραμάτεια» τους και να μπουν στο μεταγραφικό παιχνίδι. Κανονικά, έπρεπε να ενεργούν με την αντίστροφη λογική. Οι ομάδες να ήξεραν αυτές, οι «τεχνικοί διευθυντές», δηλαδή, ποιους ακριβώς παίκτες χρειάζονται και το εναλλακτικό σενάριο, επίσης.
Στον προγραμματισμό που κάνει ένας προπονητής, απευθύνεται στον τεχνικό διευθυντή και λέει ότι χρειάζεται έναν μέσο, έναν επιθετικό κι έναν ακραίο μπακ. Ο τεχνικός διευθυντής, που εννοείται ότι πρέπει να μιλάει τουλάχιστον δυο ξένες γλώσσες, έχει ήδη στη λίστα των παικτών με τα ποσά που κοστίζει ο καθένας. Γνωρίζει και μέχρι πόσο μπορεί να διαθέσει ο πρόεδρος κι έτσι συναποφασίζουν για την οποιαδήποτε μεταγραφή.
Κι όταν παρθεί η απόφαση, τότε ο τεχνικός διευθυντής αρχίζει τις διαπραγματεύσεις με τον σύλλογο ή μόνο τον μάνατζερ αν ο παίκτης είναι ελεύθερος. Γνωρίζετε, μήπως στην Ελλάδα να εξελίσσεται τέτοια διαδικασία προκειμένου για μεταγραφή; Με τίποτα.
Πρέπει να σημειωθεί, ότι οι κινήσεις αυτές γίνονται στον κατάλληλο χρόνο και δίνονται τα απαραίτητα deadline. Έτσι λειτουργεί το σύστημα στα μικρά και μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης. Στην Ελλάδα ο ρόλος του τεχνικού διευθυντή, αν εξαιρέσουμε τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ, είναι ιστορία για γέλια.
Ο μεγαλύτερος ευρωπαϊκός σύλλογος στον κόσμο σε επίπεδο scouting ήταν ο ‘Άγιαξ τα περασμένα χρόνια. Είχαν κάνει σχετικό ρεπορτάζ πριν από μερικά χρόνια. Είχε απλώσει τα δίκτυα του στην Λατινική Αμερική και την Αφρική και πλήρωνε σκάουτερς. Κι όταν ερχόταν η ειδοποίηση από την Νιγηρία, ας πούμε έφευγε αμέσως ένας απεσταλμένος, με κινηματογραφικό συνεργείο.
