Σε περιδίνηση εξακολουθεί να βρίσκεται η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. Μητσοτάκης με αφορμή τα όσα κωμικά εξελίχθηκαν στη διαδικασία και μετά την ψήφιση της γνωστής (ν)τροπολογίας με την οποία καταβλήθηκε «συντονισμένη» προσπάθεια να διασωθούν ο ΠΑΟΚ και η Ξάνθη σε πείσμα των ρητών κανόνων διακυβέρνησης μιας κανονικής δημοκρατίας αστικού τύπου.
Στο σύνολο της η «κατασκευή» που επιλέχθηκε κρίθηκε και κρίνεται από ανεπαρκής έως αστεία, προκάλεσε δε περισσότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται επεδίωξε να επιλύσει.
Το σημαντικότερο εξακολουθεί να είναι (και να απειλεί την κυβερνητική συνοχή) η ίδια η ανερμάτιστη και ανεφάρμοστη τροπολογία. Το κείμενο της «μεταρρύθμισε», ως προς το ύψος της ποινής και μόνο, ένα άρθρο νόμου χωρίς καν να είναι βέβαιο αν μπορεί να εφαρμοστεί από την ώρα που της υπόθεσης της πολυϊδιοκτησίας θα επιληφθούν ποδοσφαιρικά δικαστικά όργανα οι αναφορές των οποίων είναι αποκλειστικά οι ποδοσφαιρικοί κανονισμοί και η ποδοσφαιρική δικαστική ιεραρχία με τελευταίο όριο το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο (CAS).
Το δεύτερο σημαντικότερο λέγεται «Αντώνης Σαμαράς». Ο πρώην πρωθυπουργός, ενεργός πάντα και με εμφανώς διαφορετική ατζέντα, «είδε φως και μπήκε», δήλωσε ρητώς τη διαφωνία του και μετατράπηκε αυτόματα σε «μείζον ζήτημα» για τη Νέα Δημοκρατία. Οι επόμενες εκλογές είναι με απλή αναλογική.
Οι ενστάσεις του κ. Μαρινάκη και του κ. Σαββίδη με διαφορετικό περιεχόμενο, αλλά ίδια μορφολογία, ακολουθούν. Εκτιμάται πως «πέντε πάνω, πέντε κάτω» μπορούν να ελεγχθούν σε ένα βάθος χρόνου. Ίδωμεν…
Εκείνο που είναι αδύνατο να ελεγχθεί και θα προκύπτει διαρκώς ως κορυφαίο ζήτημα είναι το τεράστιο πολιτικό έλλειμμα της κυβέρνησης στα περί το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό θέματα. Στο πεδίο αυτό η Νέα Δημοκρατία απέφυγε να πάρει θέση προεκλογικά και εξακολούθησε να απέχει στο πρώτο διάστημα της κυβερνητικής της θητείας με αποτέλεσμα όταν ξέσπασε η (αναμενόμενη για τους παροικούντες την ποδοσφαιρική Ιερουσαλήμ) κρίση να ζηλεύει τον πυγμάχο που τον έχουν στριμώξει στα σχοινιά κι έχει χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Για τέτοια ζαλάδα μιλάμε…
Οι κυβερνητικές κορώνες για «ποδοσφαιρικά μνημόνια κι επαφές με τη FIFA και την UEFA» εισπράχθηκαν από τους ειδικούς ως γραφικές, για τον λόγο ότι από τον Οκτώβριο του 2016 μέχρι και σήμερα οι δυο υπερεθνικές ποδοσφαιρικές αρχές είναι εγκατεστημένες στην Ελλάδα και «ελέγχουν» το ελληνικό ποδόσφαιρο και τη διοίκηση του με επικεφαλής «τον δικό μας άνθρωπο Βαγγέλη Γραμμένο». Η εικόνα ενός πρωθυπουργού που εμφανίστηκε από του βήματος της Βουλής να αγνοεί την πραγματικότητα αυτή ήταν μαχαιριά στην καρδιά του κ. Μητσοτάκη και κορυφαίο δείγμα πως όσοι τον συμβούλευσαν ήταν το ίδιο ανίδεοι.
Η φημολογία πως μεταξύ των συμβούλων του ήταν ένα κορυφαίο ποδοσφαιρικό νούμερο (με την καλή έννοια, αυτή των επιθεωρήσεων), ο κ. Ιωάννης Δρόσος, κολλητός του ΣΥΡΙΖΑ, του Νίκου Παππά, του Τσίπρα, συντάκτης της νομικής φάρσας που αποκλήθηκε «νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες» και κατέληξε ένα απλό κωλόχαρτο, ολοκλήρωσε την εικόνα της καταστροφής.
Μιλάμε για τον ίδιο Δρόσο που τοποθέτησε ο Κοντονής, μετά από δικαστικά πραξικοπήματα πρόεδρο της Π.Δ.Ε. στην ΕΠΟ. Είναι ο ίδιος Δρόσος που διοργάνωσε, λέγοντας ψέματα στο Μαξίμου για ένα γήπεδο που δεν είχε άδεια λειτουργίας, τον γνωστό Τελικό Κυπέλλου στο «Μπερνα – Μπέου» του Βόλου τον Μάιο 2017 με τα μαχαιρώματα στις πεζογέφυρες, τα κομμάτια ζαρντινιέρες στα κεφάλια των «επισήμων», τις παραγγελίες 2.500 καθισμάτων που παραδόθηκαν τρεις μέρες μετά τον αγώνα και όλα εκείνα τα γλαφυρά που τον ανέδειξαν σε κορυφαίο Τελικό Αγώνα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Σήμερα, η κυβέρνηση εξακολουθεί να παραδέρνει ανάμεσα στην άγνοια και τις ερασιτεχνικές επιλογές. Αδυνατεί να αντιληφθεί την ουσία του προβλήματος, μένει σε περιφερειακές ενέργειες, μεταφέρει την ευθύνη σε πρόσωπα που δύσκολα (παρόλες τις καλές προθέσεις) θα γίνουν κοινά αποδεκτά. Χάνει και πάλι μια τεράστια ευκαιρία να βγει νικήτρια από μια μάχη που είναι εύκολο να κερδηθεί, αν ο πρωθυπουργός αποδεχθεί μια απλή αλήθεια.
Το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι βαθύτατα πολιτικό. Προκύπτει (πάντα προέκυπτε) από την αντιθεσμική, ανάρμοστη και αδικαιολόγητη εμπλοκή του βαθέως κράτους στη διεθνώς αναγνωρισμένη ανεξαρτησία του αθλήματος, όπως αυτή κατοχυρώνεται από το Καταστατικό της FIFA σε εφαρμογή σχετικής πρόβλεψης του Καταστατικού της I.O.C. που αναφέρεται στη θεσμικά κατοχυρωμένη αυτονομία του αθλητικού χώρου από παρεμβάσεις τρίτων, κυβερνήσεων και ιδιωτών.
Για όσο χρόνο ο κ. Μητσοτάκης αρνείται την πραγματικότητα αυτή και επιλέγει να βαδίσει στα χνάρια των Παππάδων, των Φλαμπουράρηδων και των Κοντονήδων και των Βασιλειάδηδων το πρόβλημα θα μένει εκεί ανέγγιχτο, άρα ζωντανό και ικανό να απειλεί συνεχώς την κυβερνητική πολιτική ή μη και την κυβερνητική εξουσία.
Το FWS.gr παρεμβαίνει σήμερα στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και προτείνει την απλή, καθημερινή και συναφή με τη διεθνή πρακτική λύση σε ένα πρόβλημα, που εισπράττεται μεν ως δευτερεύον, αλλά η δυναμική του ξεπερνάει μια απλή, διεκπεραιωτική κυβερνητική υποχρέωση και αγγίζει την ίδια την ουσία της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου.
Πρόκειται για τη δυναμική του ιδιωτικού κοινωνικού χώρου σε σχέση με την κρατική εξουσία και τις διασφαλίσεις που μια κυβέρνηση μπορεί να παράσχει για την ανεμπόδιστη και ασφαλή εξέλιξη του.
Περί αυτού πρόκειται και από την αποδοχή της σχέσης αυτής θα φανεί αν θα επιλυθεί το θέμα ή θα εξακολουθεί να γεννάει κορυφαίες, σκληρές και δυσεπίλυτες αντιδράσεις.
ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ
Το αθλητικό φαινόμενο και το κράτος
Το αθλητικό φαινόμενο, στην οργανωμένη μορφή του, είναι κοινωνική, κατά βάση, έκφραση που ξεπερνάει τη στενή κρατική οργάνωση της κοινωνίας και εκτείνεται σε όλο το εύρος των ιδιωτικών κοινωνικών δραστηριοτήτων.
Για να αναπτυχθεί και να λειτουργήσει ομαλά χρειάζεται οπωσδήποτε να διακρίνεται ευκρινώς από τις λειτουργίες του στενού κρατικού τομέα, να εκφεύγει από τον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο και να χαρακτηρίζεται από τη σχετική αυτονομία των κοινωνικών φαινομένων ανάλογης εμβέλειας.
Να διαθέτει, δηλαδή, στη μέγιστη δυνατή ισορροπία τα χαρακτηριστικά της τυπικής και ουσιαστικής διάκρισης του ιδιωτικού κοινωνικού χώρου από τον δημόσιο/κρατικό αντίστοιχο , ώστε να δικαιολογεί θεσμικά την απαραίτητη αυτοοργάνωση του, που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ανεξαρτησίας του.
Σε κάθε άλλη περίπτωση και ειδικά σε εκείνες που το κράτος-πατερούλης σχεδιάζει, οργανώνει, υλοποιεί και διοικεί το αθλητικό φαινόμενο, ο αθλητισμός, σε όλες τις μορφές του και κυρίως στην πλέον οργανωμένη που είναι ο αγωνιστικός αθλητισμός, μετατρέπεται σε ένα ακόμη εκτελεστικό βραχίονα του κράτους και καταλήγει, λόγω της τεράστιας επικοινωνιακής δύναμης που διαθέτει, να εξυπηρετεί απλά τις εκάστοτε πολιτικές και κομματικές επιδιώξεις.
Αθλητισμός και άσκηση
Στην απολύτως απαραίτητη διάκριση αυτή χρειάζεται η απαραίτητη διευκρίνιση:
Ως αθλητικό φαινόμενο χαρακτηρίζεται ο οργανωμένος αγωνιστικός αθλητισμός, ανεξάρτητα αν είναι επαγγελματικός ή ερασιτεχνικός, που οργανώνεται και λειτουργεί με τους κανόνες που τίθενται από τις Διεθνείς Ομοσπονδίες, εξελίσσεται με βάση εθνικές και διεθνείς διοργανώσεις, διοικείται όπως τα καταστατικά των Διεθνών Ομοσπονδιών προβλέπουν και στηρίζεται στον ανταγωνισμό.
Οι Εθνικές και Διεθνείς Αθλητικές Ομοσπονδίες είναι οι φορείς που διαμεσολαβούν τον αθλητισμό, ως έκφραση του ιδιωτικού κοινωνικού χώρου και είναι αρμόδιες να διαχειρίζονται και να ρυθμίζουν όλα τα θέματα που αφορούν το άθλημα τους.
Η σύγχρονη πρόταση
Μια σύγχρονη κυβέρνηση, που λαμβάνει σημαντικά υπόψη της τα νέα δεδομένα στην οικονομία και στην κοινωνία, έχει υποχρέωση να σχεδιάσει, ένα νέο μοντέλο για το σύνολο της λειτουργίας του αθλητισμού, συμβατό με την αποδεκτή διεθνή πρακτική.
Προς την κατεύθυνση αυτή η κυβέρνηση χρειάζεται να αποδεχθεί πλήρως, να αναπτύξει και να εγγυηθεί νομοθετικά τις Δύο Ρήτρες:
α. τη Ρήτρα Ανεξαρτησίας του αθλητικού φαινομένου, όπως αυτή περιγράφεται ρητά και δεσμευτικά στο Καταστατικό της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (Δ.Ο.Ε./I.O.C.) και στα αντίστοιχα των Διεθνών Ομοσπονδιών των Ολυμπιακών αθλημάτων
β. Τη Ρήτρα Δημοσίου Συμφέροντος για όλα εκείνα τα θέματα που διαπλέκονται με το αθλητικό φαινόμενο και επηρεάζονται από αυτό, έχουν ευθεία αναφορά στο νόμιμο δημόσιο συμφέρον και αποτελούν προνομιακό πεδίο άσκησης της κρατικής εξουσίας.
Ρήτρα Ανεξαρτησίας
Η Ρήτρα Ανεξαρτησίας ( «το αυτοδιοίκητο» κατά την λαϊκή έκφραση) είναι η βάση επί της οποίας σχεδιάζεται και στηρίζεται ολόκληρη η οργάνωση και η λειτουργία του αγωνιστικού αθλητισμού, όπως αυτή προκύπτει από τη διεθνή πρακτική. Αφορά στην οργάνωση, στη λειτουργία, στη διαχείριση των δικαιωμάτων, στη διοίκηση και στην εκπροσώπηση κάθε αθλήματος στη χώρα και συνολικά του ελληνικού αθλητισμού, μέσω της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής (Ε.Ο.Ε.).
Κάθε οργανωμένη κοινωνία που υιοθετεί τη Ρήτρα Ανεξαρτησίας αποδέχεται τα παρακάτω:
α. Τον σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στην ευθύνη του κράτους σε όλα τα επίπεδα, όπως αυτή προκύπτει από το Σύνταγμα και τους νόμους για τη μαζική, λαϊκή άσκηση και σε αυτή του ιδιωτικού κοινωνικού χώρου για τα θέματα που αφορούν στην οργάνωση, λειτουργία και διοίκηση του αγωνιστικού αθλητισμού. Ο διαχωρισμός αυτός πρέπει να είναι λειτουργικός, να καταγράφεται πολιτικά και νομοθετικά και να επιδιώκεται μέσω αυτού η ισότητα ευθύνης των δύο χώρων για την ορθή και αποδοτική εξέλιξη του αθλητικού φαινομένου.
β. Ο αναγκαίος αυτός διαχωρισμός υπακούει και ανταποκρίνεται και στη διεθνή έννομη αθλητική τάξη, όπως αυτή εκφράζεται από τα Καταστατικά και τους Κανονισμούς της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (Δ.Ο.Ε.) και των Διεθνών Αθλητικών Ομοσπονδιών. Η υπεροχή των διατάξεων των Καταστατικών και των Κανονισμών τους έναντι του εσωτερικού δικαίου είναι κοινός τόπος σε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα και ειδικώς στις ανεπτυγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Ως αποτέλεσμα της υπεροχής αυτής η εθνική αθλητική νομοθεσία χρειάζεται να εναρμονιστεί με τις προβλέψεις της Δ.Ο.Ε. και των Διεθνών Αθλητικών Ομοσπονδιών και όχι το αντίστροφο.
γ. Η αποδοχή της Ρήτρας Ανεξαρτησίας σημαίνει, ότι το οργανωμένο αθλητικό κίνημα, μέσω των Εθνικών Αθλητικών Ομοσπονδιών, ρυθμίζει, αυτόνομα, όλα τα θέματα που αφορούν στην οργάνωση, στη λειτουργία, στη διαχείριση των παραγόμενων δικαιωμάτων, στη διοίκηση και στην εκπροσώπηση του αθλήματος με βάση το καταστατικό και τους κανονισμούς της Διεθνούς Ομοσπονδίας, προς τους οποίους εναρμονίζεται το εσωτερικό δίκαιο, μόνο στα θέματα εκείνα που δεν άπτονται του δημοσίου συμφέροντος.
Ρήτρα Δημοσίου Συμφέροντος
α. Η κυβέρνηση και η πολιτεία γενικότερα εγγυώνται τη Ρήτρα Δημοσίου Συμφέροντος. Διατηρούν, δηλαδή, την πλήρη αρμοδιότητα και ευθύνη στη ρύθμιση όλων των θεμάτων που χαρακτηρίζονται «δημοσίου συμφέροντος» και επηρεάζονται, στο ένα ή στον άλλο βαθμό, από τη Ρήτρα Ανεξαρτησίας.
β. Ως θέματα δημοσίου συμφέροντος ενδεικτικά καταγράφονται: ο έλεγχος της Πολιτείας στη διαχείριση των επιχορηγήσεων των Αθλητικών Ομοσπονδιών, τα σημαντικότατα θέματα δημόσιας τάξης και ασφάλειας στα γήπεδα, ο έλεγχος για την ίδρυση και λειτουργία των ανωνύμων αθλητικών εταιρειών μέσω των υπηρεσιών ελέγχου των Υπουργείων Ανάπτυξης και Οικονομικών, η συμμετοχή του κράτους στη διαδικασία αδειοδότησης των ομάδων, η άμεση παρέμβαση του κράτους σε υποθέσεις διακίνησης μαύρου χρήματος μέσω του αθλητισμού, η παράνομη σύνθεση διοικήσεων, η μη νόμιμη μετοχική σύνθεση των αθλητικών ανωνύμων εταιρειών, η διαφύλαξη της ακεραιότητας του αθλητικού φαινομένου από τις παρεμβάσεις εταιρειών προκαθορισμένου στοιχήματος, η θεσμοθετημένη και διαφανής λειτουργία των εταιρειών προκαθορισμένου στοιχήματος, η αντιμετώπιση κάθε απόπειρας να χειραγωγηθούν αποτελέσματα αγώνων για στοιχηματικούς ή αγωνιστικούς λόγους, οι υποθέσεις ντόπιγκ, η άδεια άσκησης του επαγγέλματος του προπονητή, η διαδικασία παροχής άδειας καταλληλότητας των αθλητικών χώρων, η νομιμοποίηση και η πιστοποίηση των Ιδιωτικών Εταιρειών Παροχής Υπηρεσιών Ασφαλείας (Ι.Ε.Π.Υ.Α.) κ.λ.π.
γ. Στα θέματα δημοσίου συμφέροντος η Πολιτεία συνεργάζεται καθημερινά, στενά και αποδοτικά με τις εθνικές και διεθνείς αθλητικές ομοσπονδίες στη βοήθεια των οποίων προσβλέπει. Διατηρεί, όμως, πλήρη τη ρυθμιστική της αρμοδιότητα και όλες τις δυνατότητες αυθεντικής και πρωτογενούς παρέμβασης στις εξελίξεις.
Ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο για να ανθίσουν χρειάζονται χώρο, κατοχυρωμένη ανεξαρτησία και καθημερινή συνεργασία. Τα πρόσωπα που θα υπηρετήσουν το σχέδιο αυτό είναι εύκολο να βρεθούν.
