Υπάρχει ένας εύκολος και φαινομενικά αλάνθαστος τρόπος για να αξιολογείς τα πράγματα: να κρίνεις εκ του αποτελέσματος. Αν και θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική των ανθρώπων που δηλώνουν επαγγελματίες δημοσιογράφοι/ρεπόρτερ/αρθρογράφοι κλπ, δυστυχώς η προσέγγιση των περισσότερων είναι αυτή. Η μπακαλίστικη του «δοκάρι και μέσα μάγκας, δοκάρι και έξω Δάγκας».
Μέχρι την πρεμιέρα των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ολυμπιακός είχε δεχτεί ένα γκολ όλο κι όλο σε έξι αγώνες. Κόντρα στην Τότεναμ δέχτηκε δυο μέσα σε ένα πεντάλεπτο. Άρα; «Είχε θέματα στην άμυνα που δεν υπήρχαν στα προηγούμενα ματς» θα συμπεράνει ο «μπακάλης» – μυρωδιάς. Πόσο δίκιο όμως έχει ο συμπαθής «μπακάλης», που πληρώνεται κιόλας για να γράφει/λέει αυτές τις π@π@ριε$;
Στην Τουρκία ο Ολυμπιακός είχε μηδέν παθητικό. Όλοι το θυμάστε. Για να διατηρηθεί αυτό όμως, χρειάστηκε ο Σα να πιάσει τις κάλτσες του. Μεταξύ αυτών και πέναλτι στις καθυστερήσεις. Εκείνο το «μηδέν» λοιπόν δεν οφειλόταν τόσο στην εύρυθμη αμυντική λειτουργία, αλλά στην τεράστια κλάση του Πορτογάλου. Και λίγο – πολύ τον χρειάστηκε στα περισσότερα ματς των προκριματικών ο Ολυμπιακός.
Με την Τότεναμ πάλι, η συνδρομή του Ζοσέ ήταν περιορισμένη. Οι λιγοστές φορές που χρειάστηκε να επέμβει δεν απαιτούσαν κάποιες υπερφυσικές ικανότητες. Αυτό συνέβη επειδή ο τρόπος που αμύνθηκε η ομάδα του ήταν εξαιρετικός. Δίχως να κλειστούν, οι Ερυθρόλευκοι έδωσαν τα λιγότερα δυνατά δικαιώματα στους Λονδρέζους. Όσο για τα γκολ, αυτά μπορείς πράγματι να τα αποδώσεις στην κακιά στιγμή. Μια επιπολαιότητα του Μεριά στο πέναλτι και μια στιγμιαία αδράνεια της άμυνας στο άπιαστο σουτ του Λούκας.
Ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος της Τότεναμ σε κάθε τομέα του παιχνιδιού. Ακόμα και στο υποτιθέμενο καλό διάστημα των Άγγλων στο β’ μέρος, οι Πειραιώτες δεν ένιωσαν πολύ μεγάλο ζόρι. Αν πιέστηκαν λίγο παραπάνω, αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπήρχε αντίβαρο στην επίθεση. Ένας φορ που θα αποτελούσε πραγματική απειλή (ο Γκερέρο έσκασε μετά το 65′) ή ένας τύπος που θα κουβαλούσε για πολλά μέτρα την μπάλα με τη δυνατότητα να απειλήσει από μακριά ή να βγάλει την ομάδα στην κόντρα με μια μπαλιά – διαβήτη. Πόση αδικία για τον Μαρτίνς, τον Ολυμπιακό και τον ίδιο τον Φορτούνη η απουσία του αρχηγού, ε;
