Συγχωρήστε μου τον πρώτο ενικό στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου. Είναι σαν γράμμα προς τον θρύλο του Θρύλου, Βασίλη Σπανούλη, με σκόρπιες σκέψεις που έπρεπε να συγκεντρώσω και να βάλω σε μία σειρά, όντας συναισθηματικά φορτισμένος. Έγραψα αυτές τις γραμμές σαν να έχω μπροστά μου τον εμβληματικό αρχηγό του Ολυμπιακού, ο οποίος σε ηλικία 39 ετών αποφάσισε να ολοκληρώσει την αθλητική του καριέρα. Δεν το περίμενα και αιφνιδιάστηκα. Ίσως και να αρνιόμουν να δεχθώ ότι κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό, που έτσι και αλλιώς δεδομένα θα συνέβαινε. Έτυχε αυτή η ημέρα να είναι η 26η Ιουνίου του 2021.
Σε αυτό το άρθρο δεν θα διαβάσεις ύμνους για τα αγωνιστικά κατορθώματα (ομαδικά και ατομικά) του Βασίλη Σπανούλη με τον Ολυμπιακό και τους τίτλους που κατέκτησε με τους Ερυθρόλευκους και γενικότερα στην αγωνιστική του καριέρα σε συλλογικό και διεθνές επίπεδο. Οι τίτλοι δεν ήταν πολλοί σε έντεκα χρόνια στον Ολυμπιακό (αν και μέσα σε μόλις δύο χρόνια, από το 2010 μέχρι το 2012, είχε κατακτήσει τα πάντα με τους Πειραιώτες) και σίγουρα δεν ήταν όσοι άξιζε το μπασκετικό τμήμα του συλλόγου, αλλά θα τους έχουμε για πάντα στην καρδιά μας έναν προς έναν. Επτά κρυστάλλινα τρόπαια μέχρι το 2016, με ξεχωριστή συναισθηματική αξία, γιατί κατακτήθηκαν με πολύ κόπο και αίμα. Κόντρα σε όλους και όλα.
Ένα ολόκληρο «σύστημα» βουτηγμένο στη διαφθορά και την ανισονομία δεν επέτρεψε στον Ολυμπιακό να κατακτήσει περισσότερους τίτλους με τον Σπανούλη στη σύνθεσή του. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να είναι πάντα καλύτερος από τους αντιπάλους του και να παίζει, επίσης πάντα, στο 100% για να κερδίσει τους Αναστόπουλους, τους Μάνους και τους Παναγιώτου αυτού του τόπου. Αυτή είναι η πραγματικότητα, για αυτό και τα επτά τρόπαια του μπασκετικού τμήματος επί εποχής Σπανούλη θα μνημονεύονται εις τους αιώνας των αιώνων. Για αυτό, ο 39χρονος σούπερ σταρ του ελληνικού αθλητισμού έχει περάσει στο πάνθεον της αθλητικής ιστορίας της Ελλάδας. Για την «καρυδάτη» απόφαση που πήρε το 2010, αλλάζοντας τη σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Για το ελληνικό μπάσκετ, άλλωστε, δεν μπορεί να γίνει σοβαρή κουβέντα από τη στιγμή που τα Πρωταθλήματα και τα Κύπελλα δεν κρίνονται στους αγωνιστικούς χώρους εδώ και 24 ολόκληρα χρόνια.
Ο Βασίλης Σπανούλης δεν είναι ένας απλός αθλητής για τον Ολυμπιακό. Δίχως αμφιβολία, είναι ο μεγαλύτερος καλαθοσφαιριστής του μπασκετικού τμήματος και μία από τις μεγαλύτερες μορφές στην ιστορία του συλλόγου, σε όλα τα αθλήματα, ομαδικά και ατομικά. Το 2010, στο RedPlanet.gr, είχα γράψει ένα άρθρο για το οποίο πλημμυρίζομαι ακόμα από υπερηφάνεια και το μοναδικό για το οποίο μετανιώνω έντεκα χρόνια μετά είναι πως δεν το έχω κρατήσει στο προσωπικό μου αρχείο. Ο τίτλος του; «Βασίλης Σπανούλης, το σύμβολο της επανάστασης του ελληνικού μπάσκετ». Ένα κείμενο που έχει χαθεί από τη στιγμή που δεν υπάρχει πια το RedPlanet.gr, αλλά το έχω πάντα στην καρδιά μου. Οι συνοδοιπόροι όλα αυτά τα χρόνια, ίσως και να το θυμούνται. Ελπίζω και εύχομαι να το θυμούνται. Ήταν ένα άρθρο ψυχής κόντρα στο κατεστημένο, που εκείνη την εποχή είχε κάνει πάταγο στο ελληνικό διαδίκτυο. Στα 28 του, ο Βασίλης Σπανούλης είχε λάβει μία απόφαση ζωής και στα 39 του αποχαιρέτησε το μπάσκετ, με λόγια που προκαλούν ανατριχίλα: «Ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε το πεπρωμένο μου και το πιο όμορφο λιμάνι μου. Φεύγω υπερήφανος για όσα σπουδαία κατακτήθηκαν, αλλά και για όσα μετά από σκληρή μάχη χάθηκαν. Πάνω από όλα φεύγω γεμάτος γιατί έζησα περισσότερα από όσα ονειρεύτηκα».
Θα μπορούσε να παραμείνει στον Παναθηναϊκό και οι επιτυχίες του να είναι αμφιλεγόμενες και τσαλακωμένες. Και μόνο εντός συνόρων. Προτίμησε να κάνει μία τεράστια αλλαγή στη ζωή και την καριέρα του, που ελάχιστοι αθλητές αυτής της αξίας είχαν το σθένος να κάνουν στην πορεία της αθλητικής διαδρομής τους και είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Να πραγματοποιήσει μία νέα και αγνή αρχή χωρίς μουντζούρες και σκιές. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κατόρθωμά του στον Ολυμπιακό, ανώτερο και από τα τρόπαια που κατέκτησε με την ομάδα. Άφησε τη στιγματισμένη σιγουριά και κυνήγησε νέους στόχους και ορίζοντες, σε μία τίμια προσπάθεια και τον ενδοξότερο ελληνικό σύλλογο. Αυτή σου η απόφαση είναι ανεκτίμητης αξίας, ρε Βασίλη!
Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλον αθλητή ομαδικού αθλήματος, που δούλεψε τόσο πολύ από την πρώτη μέχρι και την τελευταία ημέρα της σταδιοδρομίας του. Σκεφτόταν μόνο το μπάσκετ και πώς θα γίνει καλύτερος και αποδοτικότερος σε αυτό που κάνει. Ο Βασίλης άλλαξε την ιστορία και δημιούργησε μία νέα εποχή. Έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στον Ολυμπιακό και το ελληνικό μπάσκετ. Μικρός δεν ήταν ούτε Παναθηναϊκός ούτε Ολυμπιακός, οπότε το καλοκαίρι του 2010 δεν είχε αποφασίσει ούτε με οπαδικά ούτε με οικονομικά κριτήρια. Πήρε μία απόφαση βάσει του ψυχισμού, της νοοτροπίας, του αλύγιστου χαρακτήρα του και, προφανώς, της καρδιάς του. Σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης, έδωσε όραμα και ενέπνευσε ένα ολόκληρο αγωνιστικό τμήμα και έναν ολόκληρο λαό: τον ανεπανάληπτο κόσμο των Ερυθρόλευκων. Με τον Ολυμπιακό και τους συμπαίκτες του όλα αυτά τα χρόνια έκανε το αδύνατο-δυνατό. Το ακατόρθωτο να μοιάζει εφικτό. Αγάπησε τον Ολυμπιακό όσο λίγοι και είναι χρέος των Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου να τον διατηρήσουν στις τάξεις του τμήματος από κάποιο άλλο πόστο.
https://athlosnews.gr/telos-epochis-o-thrylos-vasilis-spanoylis-aposyretai-apo-tin-energo-drasi/
Ο αποχαιρετισμός είναι βαρύς και ασήκωτος. Ο κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας της γενιάς του, ο απόλυτος παίκτης-μύθος του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο αρχηγός του Ολυμπιακού, έριξε τους τίτλους τέλους. Ένας γεννημένος ηγέτης, ένας γεννημένος νικητής. Ο Θρύλος του Θρύλου αποφάσισε να ορίσει εκείνος τον επίλογο σε μία μυθική καριέρα. Είναι υποστολή σημαίας. Ο Ολυμπιακός είναι πάνω από πρόσωπα. Είναι αυτονόητο. Είναι ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ωστόσο, κάποιοι αθλητές πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως πρέπει και να τους αναγνωρίζεται η τόλμη, η ανδρεία, η λεβεντιά… Σήκωσες βουνά με τον Θρύλο και έδωσες πόνο, ρε Βασίλη!
Ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά τον Σπανούλη, αλλά η στάση ζωής του Βασίλη αυτά τα έντεκα χρόνια είναι υποχρέωση όλων μας να αποκτήσει την υπόσταση που της αξίζει στο πέρασμα του χρόνου. Επαναλαμβάνω: θα μπορούσε με χαρακτηριστική ευκολία να είχε παραμείνει αλλού το 2010, εκεί όπου η τράπουλα είναι σημαδεμένη και να κερδίζει στιγματισμένους τίτλους μόνο εντός Ελλάδας. Ο Βασίλης δεν ήθελε να κερδίζει έτσι και δεν είχε μάθει να κερδίζει έτσι. Πήγε κόντρα στο ρεύμα και δικαιώθηκε για την επιλογή του. Με τον Ολυμπιακό ενέπνευσε και εμπνεύστηκε, δημιούργησε, κόπιασε, ίδρωσε, μάτωσε, διεκδίκησε, κατέκτησε. Ακόμα και το τελευταίο Πρωτάθλημα της καριέρας του, το 2016, κατακτήθηκε με έναν τρόπο που δεν είχε ονειρευτεί ούτε και ο πιο άρρωστος Ολυμπιακός στον πλανήτη. Ένα Πρωτάθλημα, με δύο θρυλικά και ονειρειμένα τρίποντα στην τελευταία φάση του αγώνα, που έχει αξία όσο εκατό Πρωταθλήματα. Οι Παναθηναϊκοί δεν θα τον ξεπεράσουν ποτέ, αυτό είναι σίγουρο, ούτε για το 2010 ούτε για τις back to back Ευρωλίγκες με τα Ερυθρόλευκα ούτε, φυσικά, για όσα μαρτυρικά έζησαν το 2016 μέσα στην έδρα τους. Όσο για τους λεγόμενους «μπασκετικούς»; Αυτοί δεν θα ξεπεράσουν ποτέ τη θρυλική σύνδεση του Σπανούλη με τον Ολυμπιακό!
Βασίλη, το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο και μικρό για όσα μας προσέφερες. Μας έκανες τόσες φορές να δακρύσουμε από ευχαρίστηση! Η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια, αλλά τι να πούμε τώρα εμείς για όλες τις στιγμές χαράς, συγκίνησης και υπερηφάνειας. Για την «έκρηξη» συναισθημάτων που μας προκάλεσες όλα αυτά τα χρόνια… Πιστέψαμε ότι όλα μπορούν να συμβούν σε έναν αγώνα μπάσκετ και κατ’ επέκταση στην ίδια τη ζωή. Υπάρχει μεγαλύτερο αθλητικό αποτύπωμα από αυτό; Όταν σηκωνόταν για τρεις αυτός ο παικταράς και γκαρντ ολκής, σηκωνόμασταν και εμείς μαζί του. Μπορεί να έχανε και δέκα συνεχόμενα σουτ, αλλά όλοι ξέραμε, και πάνω από όλα ο ίδιος, πως το κρίσιμο θα το έβαζε και δεν θα υπήρχε εντέκατο χαμένο! Κάθε του κίνηση και διείσδυση προς την αντίπαλη ρακέτα απέναντι σε θεριά και χωρίς να λογαριάζει ποιος βρίσκεται μπροστά του, έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας. Δουλευταράς, συγκεντρωμένος, σοβαρός, πειθαρχημένος, ανταγωνιστικός, νικητής, θρύλος. Αυτός είναι ο ανυπέρβλητος Βασίλης Σπανούλης.
Αν και έχω κάποια σοβαρά ερωτηματικά για τους λόγους (μπορεί να ήταν και ένας ο λόγος και να έχει και ονοματεπώνυμο) που σε οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση, αυτή η ημέρα είναι δική σου. Αυτό το Σάββατο σού ανήκει. Άνετα, πολύ άνετα όμως, μπορούσες να παίξεις τουλάχιστον για μία ακόμα σεζόν, όντας υπόδειγμα απόλυτου αθλητή και επαγγελματία παρά τις αναποδιές. Τις δύο τελευταίες χρονιές, δεν σε λύγισαν ισάριθμες δύσκολες χειρουργικές επεμβάσεις στη δεξιά ποδοκνημική (το 2019 και το 2020), θα σε λύγιζε μία θλάση στην αριστερή γάμπα; Είναι κρίμα ότι αυτό το τέλος και το αντίο από την ενεργό δράση έρχονται σε «κλειστά» γήπεδα λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Ελπίζω και εύχομαι να δοθεί η δυνατότητα για ένα αγωνιστικό φινάλε αντάξιο της προσφοράς αυτού του τεράστιου παίκτη στον Ολυμπιακό. Και δεν μπορώ να φανταστώ από εδώ και πέρα κάποιος άλλος παίκτης να φοράει τη φανέλα με τον αριθμό 7 στην πλάτη.
Δεν είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου για αυτήν τη στιγμή. Έχω ζήσει από κοντά το Έπος της Κωνσταντινούπολης, ήμουν κοντά σου στα επινίκια εκείνο το ευλογημένο βράδυ, που ένιωθες υπερήφανος όσο ποτέ άλλοτε για το επίτευγμα του Ολυμπιακού και έλαμπε το πρόσωπό σου από χαρά και ικανοποίηση. Σε έχω δει σε πολλούς αγώνες από κοντά, εντός και εκτός έδρας, εντός και εκτός Ελλάδας… Άλλωστε, 554 ολόκληρους αγώνες έδωσες με την Ερυθρόλευκη και ριγωτή φανέλα. Δεν μου αρέσουν γενικότερα οι φωτογραφίες. Λόγω δουλειάς έχω αρκετές με αθλητές και προπονητές από τις συνεντεύξεις που έχω κάνει, αλλά με εσένα δεν έχω ούτε μία, ρε Βασίλη! Συνεχώς, το ανέβαλα. Δεν περίμενα ότι θα σταματήσεις. Πάντα έλεγα θα υπάρχει και επόμενη φορά. Και επόμενη και επόμενη… Μία φωτογραφία, πού θα πάει, θα τη βγάλουμε κάποια στιγμή. Και τώρα που το επεξεργάζομαι περισσότερο, ίσως να είναι και θεϊκό σημάδι αυτό που κατέγραψα στον πρόλογο: κατέκτησες 7 τίτλους με τον Ολυμπιακό και το αγαπημένο σου 7 στην πλάτη, με την ομάδα του πεπρωμένου σου, όπου οι οπαδοί της λατρεύουν τον αριθμό 7!
Ευγνώμων για πάντα για τις στιγμές που μου χάρισες.
Βασίλη, σε αγαπάμε.
O Bασίλης με το 7 είναι στην καρδιά μας.
