Δεν είναι καλή εποχή αυτή για να είναι κάποιος αντιολυμπιακός. Δε χρειάζεται καν να παρακολουθείς τα κατορθώματα του Ολυμπιακού για να το καταλάβεις. Αρκεί να παρατηρείς πώς ξεγυμνώνονται οι ορκισμένοι εχθροί του. Εχθροί και όχι απλοί αντίπαλοι, από τη στιγμή που ζουν και αναπνέουν, κοιμούνται και ξυπνάνε με μοναδική έννοια το πώς θα βλάψουν τον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας και τον ιδιοκτήτη του.
Εδώ και κάποιες μέρες, μετά τη «μη απόφαση» του CAS είχε ξεκινήσει ένα μεγάλο βιολί για τον «αδικημένο ΠΑΟΚ», το κράτος της Αθήνας, την ΕΕΑ του Αυγενάκη, τον Αυγενάκη του Μαρινάκη και πάει λέγοντας. Και να οι επιθέσεις στα μέλη της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού επειδή απλώς στοιχειοθέτησαν το προφανές, και να οι «δολοφονίες χαρακτήρα» των δικαστικών της Εφέσεων επειδή απλώς ακολούθησαν αυτό που λέει ο νόμος.
Αρκετά πιο νότια, αλλά και πάλι σε… δικέφαλα λημέρια, οι οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ ξεκίνησαν εκστρατεία ανακοινώσεων με στόχο να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι η ΘΥΡΑ 7 αποτελείται από «πρόβατα» του Μαρινάκη (και των εκάστοτε διοικήσεων) και ότι αυτοί είναι ανεξάρτητοι και δεν ελέγχονται, άγονται και φέρονται από τον Δημήτρη Μελισσανίδη.
Η δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου ωστόσο είναι αμείλικτη. Και πολλές φορές λειτουργεί με αμεσότητα και αποτελεσματικότητα που θα τη ζήλευε ακόμα και η τακτική δικαιοσύνη.
Την περασμένη Τετάρτη ήρθε η ώρα να εκτεθούν τα 2/3 του αντιολυμπιακού μπλοκ, αυτής της κυριολεκτικά και μεταφορικά «ανώμαλης συμμαχίας» που έχει ως μοναδικό ιδανικό της τον ει δυνατόν αφανισμό του Ολυμπιακού.
Τόσο αυτοί που έδιναν αγώνα για να πείσουν ότι ο Καλπαζίδης είναι ένα αποκύημα της φαντασίας του Αρκούδη και της Μαρούπα, όσο κι εκείνοι που έκαναν μαθήματα οπαδικής παλικαριάς και ανεξαρτησίας στη ΘΥΡΑ 7, εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα. Όχι ότι είναι η πρώτη φορά, σίγουρα όμως ήταν αρκετά επώδυνη αν σκεφτείς τη χρονική συγκυρία.
Οι μεν έγιναν κυριολεκτικά ρόμπες με τα αθεώρητα δελτία υγείας, εκφράζοντας μάλιστα ευγνωμοσύνη προς την ΑΕΚ με αποτέλεσμα να τους βρίζουν όλοι οι δικοί τους. Οι δε είδαν τον… κουροπαλάτη τους να το παίζει υπεράνω και να συμφωνεί πριν την έναρξη του ματς με αυτούς που ακόμη και τώρα τους λένε χάρτινους, ανήθικους κλπ, δίχως να βγάζουν κιχ, δίχως να γράφουν έστω και μια λέξη αντίθεσης, για τα μάτια του κόσμου βρε αδερφέ.
Αγωνιστικά, μπορεί σε κάποια μικρή χρονική συγκυρία να τύχει να φανεί κάποιος «σύμμαχος» ανώτερος του Ολυμπιακού. Ηθικά όμως, θα είναι πάντοτε κατώτεροι και θα μικραίνουν κι άλλο, όσο αρνούνται να αντιληφθούν ότι δεν έχουν το ανάστημα να τα βάζουν με γίγαντες. Ακόμα κι αν κάποια εποχή μοιάζει καλή για να είσαι αντιολυμπιακός, δεν υπάρχει ποτέ κακή εποχή για να είσαι οπαδός του Θρύλου…
ΥΓ. Για τους Παναθηναϊκούς δεν υπάρχουν πολλά να πεις σε μια ποδοσφαιρική κουβέντα. Και τι να πεις δηλαδή, όταν οι ίδιοι εδώ και χρόνια δηλώνουν ότι δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Όπως δεν θα ασχολούνται και με το μπάσκετ οσονούπω. Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο έγινε δεκτός στην «ανώμαλη συμμαχία» ο Αλαφούζος δε σχετίζεται με την ανύπαρκτη δυναμική του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, αλλά με τη μιντιακή ισχύ του και τις προσβάσεις του στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας…
