Τον έχουμε συνηθίσει να σκορπά γέλιο με τα σκίτσα και το καυστικό χιούμορ του. Αυτή τη φορά όμως ο Αρκάς μάς κάνει να συγκινηθούμε και να κλάψουμε.
Ο Ιούλιος μάς αποχαιρετά και δίνει τη θέση του στον Αύγουστο, όμως δεν επιστρέφει χαρωπός, όπως συμβαίνει συνήθως με τους μήνες που τελειώνουν.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Στη «βάρδιά» του θρηνήσαμε 92 νεκρούς. Επιστρέφει λοιπόν καταρρακωμένος, με ρούχα και παπούτσια μισοκαμένα, με το κεφάλι του σκυφτό από το βάρος της τραγωδίας, τα μάτια γεμάτα δάκρυα και φορώντας μαύρο περιβραχιόνιο.
Απέναντί του οι μήνες που προηγήθηκαν, κάθονται επίσης φορώντας μαύρα περιβραχιόνια, δακρυσμένοι, με τον Φεβρουάριο να σκουπίζει τα μάτια του με ένα μαντίλι.
Ολοι κλαίνε, εκτός από τον Αύγουστο που παίρνει σειρά. Προχωρά αγέρωχος, ανέκφραστος, λες και δεν τον αγγίζει όλη αυτή η θλίψη.
Είναι ο Αύγουστος… αναίσθητος; Oχι, είναι ο τρόπος του Αρκά να στείλει ένα μήνυμα ελπίδας, ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ότι η ζωή θα προχωρήσει, οι άνθρωποι θα σταθούν στα πόδια τους και θα κοιτάξουν μπροστά.
Ετσι όπως πρέπει να γίνει. Αρκεί να μην ξεχάσουν. Γιατί αν ξεχάσουν, θα ξαναζήσουν τέτοιες στιγμές… Και αν ξεχάσουν και δεν απαιτήσουν να αλλάξει η κατάσταση που οδήγησε σ’ αυτή την τραγωδία, τότε η θυσία όσων έφυγαν τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα, θα πάει εντελώς χαμένη…
Δείτε το συγκλονιστικό σκίτσο:
