Είτε αρέσει, είτε όχι… alea jacta est (ο κύβος ερρίφθη)! Ο αυριανός αγώνας Ξάνθη – Ολυμπιακός απέκτησε, πριν καν διεξαχθεί, διαστάσεις κορυφαίου γεγονότος. Από τις συνθήκες διεξαγωγής του και το νομιμοποιημένο ή μη αποτέλεσμα του εξαρτώνται περισσότερα από μια νίκη ή μια ήττα. Πολύ μυαλό για να κατανοηθεί η παράμετρος αυτή δεν χρειάζεται.
Η ΠΑΕ Ξάνθη είναι, έτσι ή αλλιώς, μια κατηγορία μόνη της στο ρόστερ της Super League 1. Το θολό (στην καλύτερη περίπτωση) ιδιοκτησιακό της καθεστώς, οι φημολογούμενες και μηδέποτε διαψευσθείσες επισήμως σχέσεις ιδιοκτησίας με την πλευρά Σαββίδη, η περιρρέουσα την ευρύτερη περιοχή ατμόσφαιρα για τον έλεγχο της εταιρείας από την κα Γκοντσάρεβα, η εναγώνια αναζήτηση διοικητικού σχήματος και προέδρου για μεγάλο χρονικό διάστημα, η ονοματολογία περί τον κ. Βρύζα (πριν αποκαλυφθούν τα λεφτά που έφαγε από τον κ. Σαλπιγγίδη), οι φήμες περί εμπλοκής έτερου, ελληνικής καταγωγής και ρώσικης υπηκοότητας, ολιγάρχη στη μετοχική της σύνθεση την καθιστούν «ιδανικό αποδέκτη» της τελευταίας δημόσιας παρέμβασης του κ. Αυγενάκη.
Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς τα όσα διαιτητικά τραγικά συνέβησαν στο ίδιο γήπεδο με πρωταγωνιστή τον φέρελπι κ. Τζήλο στην προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, τα δυο πέναλτι που δεν καταλογίστηκαν και το απύθμενο αγωνιστικό θράσος των δρεπανηφόρων των γηπεδούχων που τελείωσαν τον αγώνα χωρίς ουσιαστική απώλεια, καταλήγει με περισσή ασφάλεια στο συμπέρασμα πως την Κυριακή στην Ξάνθη είναι εξαιρετικά πιθανό να κριθεί η ομαλή συνέχιση της διεξαγωγής του πρωταθλήματος.
Για να είναι η κρίση αυτή θετική και να διασκεδαστούν οι εύλογες ή μη ανησυχίες δεν υποστηρίζει κανείς στα σοβαρά πως πρέπει να νικήσει οπωσδήποτε ο Ολυμπιακός. Μια τέτοια εκτίμηση είναι απολύτως ανιστόρητη.
Η ποδοσφαιρική νομιμοποίηση του οποιουδήποτε αποτελέσματος θα προκύψει από την απόδοση των έξι (ζωή να ‘χουν) διαιτητών, που θα κληθούν να διαχειριστούν με βάση τους «κανόνες του παιχνιδιού» την αναμέτρηση και να διασφαλίσουν (μόνοι αυτοί μπορούν) την ισότητα των ευκαιριών των δυο ομάδων να επιδιώξουν αγωνιστικά (και με λίγη ή περισσότερη τύχη) τη νίκη. Οι διαιτητές, δηλαδή, χρειάζεται να επιτρέψουν, εφαρμόζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού, στις δυο ομάδες να διεκδικήσουν με ίσους και ίδιους όρους τη νίκη. Τίποτε περισσότερο.
Η διασφάλιση της ισότητας των ευκαιριών διευκολύνεται εξαιρετικά φέτος από την λειτουργία του Video Assistant Referee (VAR), που δεν είχε την ευτυχία να διαθέτει πέρσι ο κ. Τζήλος, αν και η απουσία του δεν αποτελεί καμία δικαιολογία για τα όσα τραγικά αποφάσισε σε εξαιρετικά εύκολες διαιτητικά φάσεις.
Μια από τις αποφάσεις του, μάλιστα, (το κράτημα – πέναλτι στον Τοροσίδη) τέσσερις μέρες μετά (στον αγώνα του Ολυμπιακού με τη Μίλαν για το Europa League) ένας άλλος διαιτητής, από άλλη χώρα και με άλλο μάτι «την ξεφτίλισε» με την υπόδειξη σε μια ίδια φάση της εσχάτης των ποινών. Γνωστά αυτά και καταγεγραμμένα.
Όλα τα παραπάνω είναι προφανές πως συγκροτούν ένα πλαίσιο θεσμικής και ποδοσφαιρικής αλληλουχίας που ξεπερνά τους όρους διεξαγωγής ενός ακόμη ποδοσφαιρικού αγώνα και διαμορφώνει, καλώς ή κακώς, συνθήκες ομαλής ή μη συνέχισης μιας διοργάνωσης που ήδη απειλείται ευθέως από κορυφαίες παρασπονδίες, παραλείψεις, αVARίες και, κατά περίπτωση, VARVARα «εγκλήματα».
Ο κ. Αυγενάκης έθεσε, στο βαθμό που του αναλογεί (ίσως και λίγο περισσότερο) τα θέματα, προειδοποίησε και «απείλησε», στην ουσία διαμήνυσε ότι είναι ήδη σε διαδικασία συνεννόησης «με τους απόξω» για την επόμενη μέρα (ο ίδιος γνωρίζει τη εννοεί με τον όρο) και περιμένει.
Τι περιμένει; Την αφορμή να κάνει την τελική κίνηση. Από το οργανωμένο ποδόσφαιρο (και όχι το οργανωμένο έγκλημα) εξαρτάται αν θα του προσφέρει στο πιάτο την ευκαιρία αυτή.
