Οι παραδόσεις είναι για να σπάνε, επαναλαμβάνουν κλισεδιάρικα οι αθλητικογράφοι, όταν αναφέρονται στο ζευγάρι κάποιου αγώνα που έχει δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο σερί αποτελεσμάτων με την πάροδο ετών. Υπάρχουν και κάποιες παραδόσεις όμως που δε σπάνε με τίποτα. Όπως για παράδειγμα η συνήθεια – σε βαθμό εθισμού – κάποιων να δίνουν βήμα σε «πικραμένους» που αποχώρησαν πρόσφατα από τον Ολυμπιακό ή σε «πικραμένους» γενικώς. Βουλευτές, ρεμπέτες, καθηγητές, παντοπώλες, τραμβαγέρηδες…
Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που συγκεκριμένο ΜΜΕ «πείθει» κάποιον που έφυγε «παραπονεμένος» από τους Πειραιώτες να βγει και να πει τον πόνο του. Να δημοσιοποιήσει δηλαδή οποιαδήποτε δυσαρέσκειά του για τη διοίκηση ή για τον προπονητή. Και επειδή κάποιες παραδόσεις δεν σπάνε με τίποτα, σήμερα παρατηρήθηκε το ίδιο «φαινόμενο».
Ένας πρώην πλέον αθλητής του Ολυμπιακού έριξε καρφιά στον προπονητή της ομάδας. Προσέξτε, στον νυν προπονητή της ομάδας, όχι σε κάποιον που έχει φύγει. Την ώρα δηλαδή που σύσσωμο το τμήμα μπάσκετ των Πειραιωτών βρίσκεται σε πόλεμο με όσους επιβουλεύονται τα συμφέροντα και την ίδια του την ύπαρξη, κρίθηκε σωστό από ένα ΜΜΕ που απευθύνεται σε οπαδούς του Ολυμπιακού να δώσει βήμα σε έναν ακόμα «πικραμένο».
Ακόμα και σε «καιρό ειρήνης», το παραπάνω θα ήταν τουλάχιστον μεμπτό. Σε «καιρό πολέμου» όμως η βαρύτητα της πράξης πολλαπλασιάζεται. Όπως συμβαίνει και στο στρατό: άλλη ποινή έχει ο σκοπός που θα εγκαταλείψει το πόστο του σε κάποιο στρατόπεδο σε καιρό ειρήνης και άλλη αν τυχόν αφήσει ξεκρέμαστους τους συμπολεμιστές του σε περίοδο πολέμου.
Σύμφωνα με τους θεμελιώδεις κανόνες της δημοσιογραφίας, δεν υφίσταται κανένα πρόβλημα. Απεναντίας, θα έπρεπε να δημοσιοποιούνται τα πάντα. Το πρόβλημα ωστόσο δημιουργείται όταν το «τα πάντα» δεν τηρείται. Αν θες να το παίξεις κοινωνός της δημοσιογραφίας και της ενημέρωσης, τότε θα έπρεπε να φιλοξενείς στις σελίδες σου «πικραμένους» και άλλων ομάδων. Ποιος φίλος του Ολυμπιακού δεν ενδιαφερόταν να διαβάσει τις δηλώσεις ενός παίκτη αντίπαλου συλλόγου να βγάζει τα άπλυτα της πρώην ομάδας του στη φόρα;
Για άγνωστους λόγους κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Για άγνωστους λόγους, οι «πικραμένοι» που φιλοξενούνται στο συγκεκριμένο ΜΜΕ έχουν πάντοτε την ίδια προέλευση, οπότε εύλογα μπορεί κάποιος να υποθέσει πως είναι ίδια και η σκοπιμότητα των αρμοδίων. Συνήθως δε, είναι κάκιστο και το τάιμινγκ. Όπως π.χ. μετά από μια επώδυνη ήττα του Ολυμπιακού σε ντέρμπι. Ή μετά την απώλεια ενός τίτλου. Ή μετά την οικειοθελή αποχώρηση ενός προπονητή και την απομάκρυνση κάποιου στελέχους. Ή όπως τώρα, εν μέσω εμπόλεμης κατάστασης να ακούγονται παράπονα και πικρίες από έναν που έφυγε για έναν που συνεχίζει να εκπροσωπεί τα χρώματα του συλλόγου.
Παρότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι λίγοι που εξακολουθούν να παρασύρονται, οι περισσότεροι έχουν πλήρη επίγνωση. Επειδή η παράδοση είναι… μακρά, τώρα πια ο κόσμος ξέρει. Και επειδή ξέρει, δεν την πατάει.