«Πόση ντροπή ακόμα θα αντέξουν οι φίλοι του Ολυμπιακού με αυτά τα απροκάλυπτα δώρα της διαιτησίας; Αν προσπαθούν με τέτοιο τρόπο να φτάσουν στο αήττητο, ας το χαίρονται πραγματικά»! Η ανακοίνωση του Παναθηναϊκού στο ημίχρονο του κυριακάτικου ντέρμπι – στιλ Πανόπουλου τις παλιές καλές εποχές της Ξάνθης – πραγματικά με προβλημάτισε.
https://athlosnews.gr/panathinaikos-posi-ntropi-akoma-tha-antexoyn-oi-filoi-toy-olympiakoy/
Ρε, λες να έχουν δίκιο οι «άσπονδοι φίλοι» και να πρέπει να ντρεπόμαστε που παραμένουμε αήττητοι σε 42 ματς πρωταθλήματος (τα 10 από πέρυσι), παίζουμε μπάλα από τον περασμένο Ιούλιο –στις 23 του μήνα του 2019 ξεκινήσαμε με ένα άλλο 0-0 με τη Βικτόρια στην Τσεχία- βρισκόμαστε στον τελικό του Κυπέλλου, περιμένουμε τον επαναληπτικό με τη Γουλβς και ετοιμαζόμαστε να πουλήσουμε τον Καμαρά με καμιά 25αριά εκατομμύρια ευρώ;
Έχει δίκιο το επιτελείο του Αλαφούζου, αυτού ντε που έχει συμμαζέψει τον Παναθηναϊκό και τον έχει οδηγήσει σε πρωτόγνωρα για το κλαμπ μεγαλεία: 1) Ένα ολόκληρο Κύπελλο Ελλάδας από το τόσο κοντινό 2014. 2) Κανένα πρωτάθλημα επί των ημερών του, με πιο κοντινό εκείνο του «άμεμπτου» Πατέρα το 2010, λίγες εβδομάδες πριν μπει ο «κακοποιός» Μαρινάκης στο ποδόσφαιρο και το… χαλάσει. 3) Τελευταίο ευρωπαϊκό ματς τον Αύγουστο του 2017 και 4 χρόνια αναμονής μέχρι τον επόμενο Ιούλιο που λογικά η αρμάδα των Χατζηγιοβάννη, Ανουάρ, Κουρμπέλη και λοιπών αστέρων θα επιστρέψει στη φυσική θέση τον Panathinaikos. 4) Στην 206η θέση του ευρωπαϊκού ranking παρέα με τον ΠΑΣ, τον Αστέρα και τον Πανιώνιο (μην ξεγελιέστε, η βαθμολογία της Ελλάδας είναι οι 5.260 βαθμοί της αρμάδας του «Αλάφ», όχι κερδισμένοι στο γήπεδο), απόρροια της εγκληματικής δράσης του Μπερτομέου (οπ, sorry, αυτό αφορά άλλο άθλημα) που δεν αφήνει το μοναδικό πραγματικό ευρωπαϊκό κλαμπ της χώρας να μεγαλουργήσει στην Ευρώπη. Γιατί κατάργησε το… Ιντερτότο (μία καλοκαιρινή ευρωπαϊκή διοργάνωση προ 20ετίας, αποκλειστικά για να γεμίζει το κενό στο στοίχημα), μου λέτε;
Λοιπόν, ντροπή όντως νιώθω, αλλά για άλλους λόγους. Που περνάνε από το μυαλό του Αλαφούζου και του επιτελείου του, αλλά πού θάρρος για να τους ομολογήσει.
Νιώθω ντροπή γιατί την Κυριακή ο Ολυμπιακός δεν πέταξε πάλι 2-3 γκολ απέναντι στα «αμούστακα» που απέμειναν να φορούν την πράσινη φανέλα και το μεγαλύτερο προσόν τους είναι –προς το παρόν- ότι φυλάνε το τριφύλλι στο στήθος πριν αρχίσει το παιχνίδι.
Ντροπή νιώθω γιατί προ 15νθημέρου ο Ολυμπιακός πάτησε φρένο στο ημίχρονο κι αντί να ψάξει 4-5 γκολ για να γράψει η ιστορία, κέρδισε μόνο 3-0 βάζοντας το τρίτο στο… χαλάρωμα.
Ντροπή νιώθω επίσης γιατί τα τελευταία χρόνια κατάντησα ως Ολυμπιακός να ασχολούμαι με τον ΠΑΟΚ (και δευτερευόντως με την ΑΕΚ), με την «απουσία» του μοναδικού μεγάλου αντιπάλου μου.
Ντροπή νιώθω γιατί η ομάδα μου επιτρέπει σε αυτό το τσίρκο με τις πράσινες φανέλες να πηγαίνει τα ματς στο όριο και να βγαίνει παραπονούμενο στο τέλος. Πότε γιατί του έδωσαν μόνο δύο πέναλτι (και το ένα δεν το επανέλαβε) στο 1-1 του α’ γύρου, πότε γιατί δεν καταλόγισαν δύο πέναλτι υπέρ του και έχασε 1-0 στο ματς του β’ γύρου, πότε γιατί δεν απέβαλε ο διαιτητής 2 ή 3 παίκτες του Ολυμπιακού σε ματς που είχε 70% κατοχή κι έκανε… περισσότερα φάουλ από τον έξυπνο αντίπαλο. Που χωρίς να έχει τη μπάλα, κέρδιζε φάουλ και πέναλτι απέναντι σε εμάς τους χαζούς.
Για όλα αυτά νιώθω ντροπή. Βγάλτε τώρα το κεφάλι από την άμμο και κοιτάξτε την πραγματικότητα, πράσινοι στρουθοκάμηλοι. Ο Ολυμπιακός πανηγυρίζει το 45ο πρωτάθλημά του, ελπίζει στην υπέρβαση στην Ευρώπη μετά από 15 ευρωπαϊκά ματς (το 16ο τον Αύγουστο με τους «Λύκους»), όταν ο Παναθηναϊκός έδωσε 8 ματς για να φτάσει στο «έπος του Ουέμπλεϊ» και 10 ματς για να κάνει το τρομερό «διπλό» επί του Αγιαξ το ’96, λέει «όχι» στα 10-12 εκατομμύρια της Ρεν και της Νάπολι για τον Τσιμίκα όταν εσείς είστε έτοιμοι να πείτε «ναι» στα 500… χιλιάρικα για το πιο ποιοτικό σας παίκτη!
Εντάξει είμαστε; Εντάξει…
