Τα θυμάστε, δεν μπορεί να μην τα θυμάστε. Τα λογοπαίγνια περί «Σούπερ Λίγδας» και τα αφιερώματα στο «πιο υποβαθμισμένο πρωτάθλημα της Ευρώπης». Δεν έχουν περάσει δα και τόσα χρόνια. Μια τριετία πίσω και τσουπ, φτάσατε…
Ήταν η εποχή που ο Ολυμπιακός έδειχνε να ανοίγει ολοκληρωτικά την ψαλίδα από οποιονδήποτε εγχώριο ανταγωνιστή του. Ήταν τότε που κάθε πλάγιο υπέρ των Πειραιωτών ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων από παλαιά και νέα ΜΜΕ. Για τον… αυθορμητισμό εκείνης της εποχής δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Τα έχει καταγράψει όλα η ιστορία.
Ακριβώς τρία χρόνια και έξι μέρες έχουν περάσει από το μεγαλύτερο «στήσιμο» που γνώρισε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Στο οποίο εννοείται πως υπήρχε ξεκάθαρη κυβερνητική εμπλοκή μέσω του τότε υφ. Αθλητισμού Σταύρου Κοντονή. Τι είχε γίνει όμως τότε;
Ο Ολυμπιακός πήγε στην Τούμπα για να παίξει ματς κυπέλλου, λίγους μήνες μετά το επιβλητικό 0-2 επί του ΠΑΟΚ. Στο οποίο είχαν μεσολαβήσει κάποια διαιτητικά εγκλήματα βεβαίως, σαν το πέναλτι που δε δόθηκε υπέρ των Ερυθρόλευκων νωρίς ή δυο – τρεις αποβολές σε παίκτες του ΠΑΟΚ για χτυπήματα εντός κι εκτός φάσης που αγνοήθηκαν από τον Γιάχο.
Στις 2 Μαρτίου του 2016, το έργο θα παιζόταν αλλιώς. Η λογική του «ή εμείς ή κανείς» είχε ήδη αρχίζει να διαποτίζει την Τούμπα, ασχέτως δεν είχε διατυπωθεί επισήμως ώστε να σκανδαλίζει ακόμα και τον πιο ουδέτερο. Τι έγινε όμως τότε;
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε νωρίς πίσω στο σκορ σε μια φάση που ξεκινά από σκληρό φάουλ για κάρτα. Εννοείται πως δεν δόθηκε τίποτε από τα δυο. Στη συνέχεια η ομάδα του Μάρκο Σίλβα ισοφάρισε: το καθαρό πέναλτι μεταμορφώθηκε σε φάουλ από τον διαιτητή Παππά, παρ’ όλα αυτά το γκολ ήρθε. Και παρότι δε δόθηκε ένα πέναλτι ακόμα πριν τη λήξη του ημιχρόνου, ο Ολυμπιακός βρήκε τον τρόπο στο β’ για να πάρει προβάδισμα πρόκρισης. Και κάπου εκεί μπήκε το έργο σε εφαρμογή…
Σε μια ομολογουμένως δύσκολη φάση, ο Μακ βγήκε απέναντι στον Καπίνο. Ο γκολκίπερ του Ολυμπιακού του κλείνει το οπτικό πεδίο, ο Σλοβάκος τσιμπάει την μπάλα στον αέρα, κάνει ένα άλμα και αφού τη βρίσκει με τους προτεταμένους αγκώνες του, στη συνέχεια σωριάζεται στο έδαφος μετά από μια μικρή επαφή πάνω στο πόδι του Καπίνο. Επαναλαμβάνουμε, όλα αυτά εκτυλίσσονται στον αέρα, σε κλάσματα δευτερολέπτου και με αυτήν ακριβώς τη σειρά όπως θα δείτε στις φωτογραφίες και στο βίντεο που ακολουθεί.
Δείτε τις φωτογραφίες:
Δείτε και το βίντεο με όλες τις φάσεις του αγώνα:
Όσα ριπλέι κι αν δει κανείς, καταλαβαίνει πως η μοναδική σωστή απόφαση (σε κομβική φάση) που πήρε ο Παππάς εκείνο το βράδυ, ήταν ο μη καταλογισμός πέναλτι στη συγκεκριμένη φάση. Επειδή όμως η ώρα ήταν περασμένη και δεν υπήρχαν περιθώρια για άλλη αναμονή, η κατάσταση σιγά – σιγά κλιμακώθηκε.
Φωτοβολίδες άρχισαν να πέφτουν στο γήπεδο με σημαντική καθυστέρηση – γεγονός πως ακυρώνει οποιοδήποτε επιχείρημα εν βρασμώ πράξης – και παρόλο που ο Ολυμπιακός βγήκε ξανά για να συνεχιστεί το ματς, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ δεν είχαν καμία διάθεση να δουν τον αγώνα να τελειώνει. Λες και εκτελούσαν εντολές, λες και ήταν εξαρχής αποφασισμένοι – ή δασκαλεμένοι – να τα κάνουν όλα μπάχαλο στην πρώτη ευκαιρία…
Η δήθεν σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν τόσο χοντροκομμένα στημένη, όσο και αυτά που επακολούθησαν. Με πραξικοπηματικές μεθόδους ο Κοντονής επέβαλε τον δικό του νόμο, εφευρίσκοντας κάθε πιθανή και απίθανη δικαιολογία προκειμένου να διεξαχθεί ο τελικός όπως ακριβώς ήθελε το αντιολυμπιακό μπλοκ. Όπως και όποτε ήθελε, για την ακρίβεια.
Τη σεζόν 2016/17, το νερό άρχισε να μπαίνει στ’ αυλάκι. Παρά τα όσα έγιναν το καλοκαίρι, ο Ολυμπιακός κινδύνευε περισσότερο εξωαγωνιστικά (θυμηθείτε την υπόθεση – ανέκδοτο με τον Πλατανιά, για την οποία γραφόταν ακόμη και το σενάριο υποβιβασμού από καλοπληρωμένους καλοθελητές), παρά στο γήπεδο. Ήταν σαφές όμως ότι η δουλειά είχε ήδη γίνει. Με «δικό μας» πρόεδρο και «δική μας» ΕΠΟ, η «εξυγίανση» ήταν θέμα χρόνου…
Ο Ολυμπιακός έκανε σοβαρά λάθη στη σεζόν 2017/18. Κάποια από αυτά ωστόσο, παρακινήθηκαν από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της «εξυγίανσης» και την πίεση που αυτή ασκούσε στους Πειραιώτες. Ακόμα και στο διάστημα που είχαν ανατρέψει την εις βάρος τους κατάσταση στη βαθμολογία, οι Ερυθρόλευκοι πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν κάτι παραπάνω προκειμένου να νικούν ορατούς και αόρατους αντιπάλους. Όταν η πίστη σου κλονίζεται και όταν συνειδητοποιείς ότι τα πάντα γύρω σου είναι εχθρικά, δύσκολα θα αποφύγεις το λάθος.
Δυο χρόνια πλέον μακριά από οποιαδήποτε κούπα, η κατάσταση είναι ξεκάθαρη. Ο Ολυμπιακός χάνει το πρωτάθλημα πρωτίστως με δική του ευθύνη, έχοντας επιλέξει να δημιουργήσει από το μηδέν μια ολοκαίνουργια ομάδα. Από την άλλη όμως, κατέστη σαφές πως ακόμα κι αν οι Πειραιώτες δεν την πατούσαν σε κάποιες περιπτώσεις, το παρασκήνιο δεν θα τους άφηνε.
Τα μηνύματα ήταν πάρα πολλά για αγνοηθούν. Με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ η διαιτησία ήταν σκανδαλώδης, με τον Παναθηναϊκό υπήρχε τουλάχιστον μια καθαρή περίπτωση πέναλτι που δε δόθηκε, ενώ στην Ξάνθη ο Τζήλος έδωσε αντιολυμπιακό ρεσιτάλ. Ακόμα και στα παιχνίδια που οι παίκτες του Μαρτίνς ήταν αδύνατον να μη νικήσουν, το παρασκήνιο τους έστελνε συνεχόμενα μηνύματα: «Σταματήστε να αντιστέκεστε, είναι ανώφελο»…
Την ίδια στιγμή, ο βασικός ανταγωνιστής έπαιρνε σχεδόν πάντα τα σφυρίγματα (ή τα non call) που ήθελε. Θυμηθείτε το πέναλτι – φάντασμα στην πρεμιέρα με τον Αστέρα, το χέρι του Βιεϊρίνια, το πέναλτι που δε δόθηκε στον Παναθηναϊκό στην Τούμπα (όσο το ματς ήταν 0-0), το πέναλτι που δε δόθηκε στην ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και βέβαια την αστειότητα στον αγώνα με τον ΠΑΣ. Αν προσθέσουμε και το… αιματοκύλισμα του Πανιωνίου στο κύπελλο, εύκολα καταλαβαίνει κάποιος ποιος κάνει κουμάντο και γιατί δεν υπήρχε καμία ρεαλιστική πιθανότητα για τίτλο.
Τρία χρόνια και μια σκάρτη εβδομάδα μετά το «πραξικόπημα της Τούμπας», το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πλέον «καθαρό». Οι διαιτησίες είναι σπαθένιες, η ΕΠΟ ανεξάρτητη και χειραφετημένη και η αγωνία για το ποιος θα πάρει τον τίτλο κορυφώνεται. Η «Σούπερ Λίγδα» έγινε ξανά φουλ ανταγωνιστική, ο κόσμος επέστρεψε στα γήπεδα και όλοι έχουν να λένε για το πόσο δυνατά λάμπει ο ήλιος της εξυγίανσης.
Και μετά ξύπνησαν, θυμήθηκαν τι έχει μεσολαβήσει μέσα σε μόλις λίγους μήνες και έριξαν μια ματιά στη βαθμολογία. Τώρα όμως, κανείς δε χαλιέται στην πιθανότητα να στεφθεί μια ομάδα αήττητη πρωταθλήτρια. Διότι το πρωτάθλημα δεν είναι «τριτοκοσμικό» όπως όταν κυριαρχούσε ο Ολυμπιακός που έκανε και μια ήττα στο φινάλε. Τώρα η ιδρωτίλα μυρίζει Old Spice και η κοπριά λεβάντα. Αφού δεν παίρνει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, όλα καλά. Κι αν τυχόν μπουκάρει και κάνας πιστολέρο στον αγωνιστικό χώρο, δεν έγινε κάτι. Στην τελική, «εξυγίανση» έχουμε βρε αδερφέ.
Θέλω πάντα να είμαι δίκαιος. ο Ιβάν Σαββίδης πλήρωσε πολλά λεφτά. Πάρα πολλά λεφτά για ένα πρωτάθλημα. Το κακό είναι ότι το πρωτάθλημα αυτό το πλήρωσε και η Ελλάδα. Ακόμα κι αυτοί που κάνουν τώρα ότι δεν καταλαβαίνουν – γιατί πιστεύουν ότι τους συμφέρει να λειτουργούν έτσι -, θα μετανιώσουν πικρά. Δυστυχώς όμως, θα είναι πια πολύ αργά. Όσο αργά συνειδητοποίησε και ο Ολυμπιακός πως ο πραγματικός «εχθρός» δεν ήταν ποτέ η ΑΕΚ του Μελισσανίδη, αλλά ο ΠΑΟΚ του Ιβάν…
Η κανονικότητα θα επιστρέψει (και) στο ποδόσφαιρο. Η ιστορία έχει αποδείξει πως ομάδες που… πούλησαν και την ψυχή τους για ένα πρωτάθλημα, άδειασαν την επόμενη κιόλας στιγμή της απονομής. Το έπαθε η ΑΕΚ, νομοτελειακά θα το υποστεί και ο ΠΑΟΚ. Τα σπασμένα στον πάτο των Πρεσπών όμως, ποιος θα τα πληρώσει;