Το ελληνικό μπάσκετ είναι μια πονεμένη ιστορία. Μια χώρα που εδώ και δεκαετίες έμοιαζε προορισμένη για το άθλημα, ακολουθώντας τα χνάρια της πρώτης θρυλικής γενιάς του ’87, εμφανίζεται ανήμπορη να σταθεί πια σε υψηλό επίπεδο. Να φανεί ανταγωνιστική σε μεγάλες διοργανώσεις σε επίπεδο εθνικών ομάδων, έστω να βγάλει παίκτες που θα μπορούσαν να συνεχίσουν την τεράστια παράδοση των προκατόχων τους. Έστω να διοργανώσει ένα πρωτάθλημα που δεν θα είναι το πιο απαξιωμένο της Ευρώπης…
Τις τεράστιες ευθύνες μιας παρωχημένης, σαπισμένης από τα χρόνια και τις κακές συμπεριφορές, διοίκησης, τις αναγνωρίζουν όλοι. Ακόμη κι αυτοί που ήταν επί σειρά ετών στο payroll της ΕΟΚ, με σκοπό να… προάγουν το άθλημα. Δεν είναι όμως μονάχα η καθεστωτική διοίκηση του μπάσκετ που ευθύνεται γι’ αυτό το κατάντημα. Με μια προσεκτική ή όχι και τόσο προσεκτική ματιά στις προσεγγίσεις αρκετών «μπασκετικών δημοσιογράφων», ακόμα και ο πιο αδαής καταλαβαίνει ότι στο έγκλημα της ΕΟΚ υπήρχαν και συνένοχοι. Και δυστυχώς, φαίνεται πως υπάρχουν ακόμη.
Το να παρουσιάζεις το άσπρο – μαύρο και όλα τα υπόλοιπα χρώματα… πράσινα, μοιάζει με μια από τις βασικές προτεραιότητες της πλειοψηφίας των «αντικειμενικών» μπασκετικών και ειδικά εκείνων που έχουν βήμα και λόγο στα πράγματα. Δεν έχει καμία σημασία αν στηρίζουν ή αν πλέον στηλιτεύουν μια ΕΟΚ που ψυχορραγεί. Ο πυρήνας των κακών συνηθειών είναι πάντα εκεί. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να απαλλαγούν απ’ αυτές.
Ο Ολυμπιακός επιστρέφει από το -15 και νικά την Άλμπα – με σχετική άνεση κιόλας στο τέλος – για να φτάσει στο 5-3. Ένα παλικαρίσιο 5-3 που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τουλάχιστον 6-2, αν οι Ερυθρόλευκοι δεν παραδίδονταν στην αγκαλιά του Μορφέα σε εκείνο το καταραμένο ματς της πρεμιέρας με τη Ζαλγκίρις. Παλικαρίσιο επειδή ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι η μοναδική ομάδα που όχι μόνο έχει παίξει όλους τους αντιπάλους τους πληρέστατους (μέχρι και ο Λάρκιν εμφανίστηκε από το πουθενά για να παίξει στο ΣΕΦ), αλλά και γιατί η ίδια έχει αντιμετωπίσει προβλήματα είτε με την απουσία του Ζαν Σαρλ, είτε με αυτή του Χάρισον που θα πάρει κάποιες εβδομάδες ακόμη.
Η αντίδραση των διαβόητων «αντικειμενικών» στη σπουδαία νίκη της Πέμπτης και κατ’ επέκταση στο 5-3; Ναι μεν αλλά. Σχεδόν σε κάθε ματς, διαβάζουμε για ένα σωρό πράγματα που «δε δουλεύουν όπως θα έπρεπε», που «προβληματίζουν», που τέλος πάντων δεν επιτρέπουν ιδιαίτερη αισιοδοξία. Με αποκορύφωμα το εμετικό «στο Μόναχο για μπίρες» που εμπνεύστηκε κάποιος που είτε δεν έχει ιδέα από το άθλημα και τη φετινή Euroleague, είτε είναι απλώς εμπαθής.
Μόλις χθες, ο Παναθηναϊκός κλήθηκε να αντιμετωπίσει την Εφές χωρίς τον κορυφαίο παίκτη της Ευρώπης (για μόλις πέντε ώρες δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής ο Λάρκιν!), αλλά και δίχως έναν από τους καλύτερους ψηλούς στην Ευρώπη από τότε που ο Ολυμπιακός τον έκανε διάσημο. Σα να μην έφτανε αυτό, ο Φόστερ έστειλε τον Μπομπουά στον πάγκο μετά από μόλις ένα λεπτό αγώνα και κάπως έτσι οι Τούρκοι βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς τρεις κομβικούς παίκτες τους.
Ασφαλώς και δεν μπορεί η απουσία του Νέντοβιτς να πλησιάσει σε βαρύτητα εκείνες των Λάρκιν, Ντάνστον και Μπομπουά, παρότι έγινε μια προσπάθεια να παρουσιαστεί κάτι μεταξύ Μάικλ Τζόρνταν και Λεμπρόν Τζέιμς. Εν ολίγοις, ο Παναθηναϊκός είχε μια ακόμη τεράστια ευκαιρία να νικήσει έναν αποδεκατισμένο αντίπαλο, όπως συνέβη με τη Χίμκι που παρατάχθηκε στην πρεμιέρα σχεδόν χωρίς τη βασική πεντάδα της. Αυτή την ευκαιρία όμως οι Πράσινοι την πέταξαν στα σκουπίδια. Το γιατί μάλλον το καταλαβαίνουν όλοι. Ακόμα κι αυτοί που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και που προσπαθούν να εμφανίσουν τον Παπαπέτρου, τον Παπαγιάννη, τον Μήτογλου και την παρέα τους περίπου ως τους Λέικερς την εποχή του showtime.
Αποκλείεται να είσαι τόσο χαζοβιόλης ώστε να μην αντιλαμβάνεσαι πως όχι μόνο δεν θα επρόκειτο για «υπέρβαση», αλλά στην ουσία συνιστούσε υποχρέωση η νίκη επί μιας τόσο προβληματικής Εφές. Όμως όχι. «Άγγιξε την υπέρβαση ο Παναθηναϊκός». Κι αν τους πεις τι πραγματικά άγγιξε, θα παρεξηγηθούν κιόλας.
Τους συνυπαίτιους για το χάλι του ελληνικού μπάσκετ – το οποίο πρωτίστως αποτυπώθηκε στην Basket League προτού κάνει μπαμ στην εθνική, με ή χωρίς τον MVP του NBA στις τάξεις της – τους καταλαβαίνεις από μακριά. Είναι αυτοί που οικτίραν τον Ολυμπιακό και τους Αγγελόπουλους με δήθεν ειλικρινές ενδιαφέρον, γράφοντας για παρατημένες ομάδες, για καράβι που πάει στα βράχια και άλλες τέτοιες ομορφιές. Και είναι οι ίδιοι που δεν έχουν το παραμικρό να πουν για τον… αυτάρκη Παναθηναϊκό ενός ιδιοκτήτη που πέταξε λευκή πετσέτα. Ακριβώς την ίδια που μελετούσε για καιρό και που ισχυριζόταν ότι πέταξαν οι αντίπαλοί του.
Την ώρα που οι Αγγελόπουλοι έφερναν τον Σλούκα, οι Πράσινοι έβλεπαν τον Καλάθη να κουνάει μαντήλι. Και έφτασαν στο σημείο να τον παρακαλούν (για να μην πω να τον απειλούν) να μην πάει στον Ολυμπιακό. Κανένα πρόβλημα όμως. Ο Παναθηναϊκός κάνει μια νέα προσπάθεια, όπως φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν οι πάσης φύσεως υπάλληλοι, ασχέτως αν παραλείπουν μια μικρή λεπτομέρεια: ότι είναι μια ομάδα χωρίς πραγματικό χρηματοδότη, αφού ο άνθρωπος που μέχρι πρόσφατα έβαζε εκατομμύρια από την τσέπη του, ηττήθηκε κατά κράτος από εκείνους που πολέμησαν μέχρι τέλους τη σήψη και τη διαφθορά. Αλήθεια, φαντάζεστε να ήταν οι Αγγελόπουλοι εκείνοι που θα είχαν παραδώσει πνεύμα και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να ήταν στη σημερινή θέση τους;
Είναι τρομερό το πόσο χιουμοριστική διάθεση υπάρχει μετά από μια ήττα του Ολυμπιακού, αλλά και πώς αυτή η διάθεση χάνεται όταν ηττάται ο Παναθηναϊκός. Αφού οι Ερυθρόλευκοι πήγαν για μπίρες στο Μόναχο, γιατί η Εφές να μην ήρθε για ούζα στο ΟΑΚΑ; Το ίδιο πρόστυχο είναι και σίγουρα περισσότερο ακριβές. Και στην τελική, πώς γίνεται όλα αυτά τα χρόνια – και φέτος ακόμα περισσότερο – οι νίκες του Ολυμπιακού να προκαλούν σχεδόν πάντα προβληματισμό, αλλά οι ήττες του ΠΑΟ να έχουν πάντα κέρδη και να είναι πιο διδακτικές κι από την τηλεκπαίδευση;
Το ελληνικό μπάσκετ δεν έφτασε τυχαία στον πάτο. Και εννοείται πως δεν το πήγαν εκεί οι «εχθροί» του αλλά οι υποτιθέμενοι δικοί του άνθρωποι. Αυτοί που για χρόνια δεν έβλεπαν κάτι μεμπτό στο ελληνικό πρωτάθλημα και που επέμεναν ότι στο μπάσκετ κερδίζει πάντα ο καλύτερος και πως η διαιτησία δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα. Τώρα βέβαια, πώς γίνεται οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι να διαμαρτύρονται σχεδόν σε κάθε φάση όταν μεταδίδουν αγώνες της αγαπημένης τους ομάδας, επίσημης (όπως η εθνική) ή… ανεπίσημης;
Εδώ και σχεδόν δυο χρόνια, ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί κομμάτι αυτής της αρρωστημένης κατάστασης, δίνοντας την τελευταία σπρωξιά σε ένα σαράβαλο που κινούταν προς τον γκρεμό. Και παρότι έχουν φαγωθεί πάνω – κάτω οι ίδιοι άνθρωποι για επιστροφή των Πειραιωτών στο εγχώριο πρωτάθλημα, οι πληροφορίες μου λένε πως θα παραμείνουν αποκλειστικά Ευρωπαίοι και στο μέλλον. Και για να μην μπερδεύεστε, το θέμα αυτό δεν εξαρτάται από την επικείμενη αλλαγή στην ΕΟΚ. Περισσότερα προσεχώς…