Το δράμα που βιώνει η Βαλένθια εδώ και πολλά χρόνια και αφορά στα χρέη είναι γνωστό. Πέρα φυσικά από το οικονομικό σκέλος, υπάρχει και μεγάλη αγωνιστική αστάθεια. Αυτά που όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς είναι η δύναμη που έχει το «Μεστάγια» και οι επιτυχίες του παρελθόντος που κουβαλά ο σύλλογος.
Οι δύο αυτοί παράγοντες ήταν καταλυτικοί στις 10 Απριλίου 2014, όταν η ισπανική ομάδα έφερε τούμπα τη Βασιλεία (5-0) και πανηγύρισε την πρόκριση, παρότι είχε χάσει το πρώτο ματς στην Ελβετία. Σε μια από τις χειρότερες σεζόν στην ιστορία της, η Βαλένθια κατάφερε να γράψει ιστορία: Να προκριθεί στα ημιτελικά του Europa League ανατρέποντας το εις βάρος της 3-0 του πρώτου αγώνα.
Κάπου εδώ να πούμε ότι παρόμοια ανατροπή στη σύγχρονη μορφή της διοργάνωσης δεν έχει ξαναγίνει μέχρι σήμερα. Να ηττηθεί δηλαδή ομάδα με τρία τέρματα διαφορά στο πρώτο ματς (3-0) και να φτάνει σε ανατροπή στο δεύτερο. Και επαναλαμβάνω, μιλάμε για μια (πολύ) κακή Βαλένθια.
Ας δούμε τι είχε προηγηθεί στη σεζόν: Η ισπανική ομάδα είχε ξεκινήσει τη σεζόν με προπονητή τον Μίροσλαβ Τζούκιτς (συμπαθέστατος, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο ως κόουτς) και κατέληξε τον Δεκέμβρη να δίνει τα ηνία στον Χουάν Αντόνιο Πίτσι. Με τον Αργεντινό τερμάτισε τελικά στην 8η θέση του πρωταθλήματος, ωστόσο έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του Europa League.
Αν η κεφαλιά του Εμπιά δεν κατέληγε στα δίχτυα στις καθυστερήσεις του ημιτελικού με τη Σεβίλλη, τότε θα μιλούσαμε για μια επική παρουσία ομάδας σε τελικό.
Σταθερά θυμάμαι τον εαυτό μου όσα χρόνια παρακολουθώ ποδόσφαιρο να στηρίζω ισπανικές ομάδες σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το στυλ παιχνιδιού τους, η εξέλιξη που έχουν οι ποδοσφαιριστές στο πρωτάθλημα, η δουλειά που γίνεται στις ακαδημίες και η ευκολία με την οποία βρίσκουν λαβράκια σε χαμηλές τιμές είναι κάποιοι (λίγοι) από τους κύριους λόγους που έστω και ενδόμυχα τις στηρίζω.
Και μπορεί με το πέρασμα των χρόνων, λόγω των πολλών παιχνιδιών που βλέπουμε κατά τη διάρκεια μιας σεζόν να ξεχνάμε πολύ γρήγορα όσα συμβαίνουν σε (ίσως) όχι και τόσο σημαντικές αναμετρήσεις του παρελθόντος, το σίγουρο πάντως (για μένα) είναι πως εκείνο το ματς της Βαλένθια με τη Βασιλεία είναι αυτό που όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν πρόκειται να φύγει από τη μνήμη μου.
Θα θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια. Πώς δηλαδή μια ομάδα που έχασε με 3-0 έκανε μια τόσο μεγάλη ανατροπή σε ματς do or die με βασικούς τέσσερις παίκτες των ακαδημιών της (Μπερνάτ, Παρέχο, Αλκάθερ, Καρτάμπια), τον αναπληρωματικό γκολκίπερ της (Γκουάιτα) και τον εκπληκτικό Εντουάρντο Βάργκας που είχε αποκτηθεί δανεικός τον χειμώνα από τη Νάπολι.
Σημείωση: Το καλοκαίρι που είχε προηγηθεί η Βαλένθια είχε δώσει μόλις 11.000.000 για μεταγραφές (Παμπόν, Μίτσελ και Πόστιγκα) και κανένας εξ’ αυτών δεν είχε παίξει σε αυτό το ματς. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της επιτυχίας, αλλά και των ταλέντων που διαχρονικά παράγουν οι νυχτερίδες στις ακαδημίες τους και πολλές φορές πάνε στράφι γιατί παίρνουν άσχημες μεταγραφές…
Στο «Μεστάγια» είχε στηθεί γιορτή πριν την έναρξη του ματς,η οποία τελικά συνεχίστηκε μετά το φινάλε με περισσότερους από 40.000 Ισπανούς: Η εικόνα της Βασιλείας θύμιζε ομάδας που δεν μπορεί να κάνει τα βασικά στο γήπεδο. Να κυκλοφορήσει την μπάλα, κάπως να πιέσει (έστω και χωρίς συγχρονισμό), να απειλήσει ουσιαστικά.
Ο Παρέχο και ο Κεϊτά κυριολεκτικά κατάπιαν στο κέντρο του Ελ Νένι, Ντιέ και Μαρσέλο Ντίας, ενώ Φουέγο και Ματιέ καθάριζαν τα πάντα στον αέρα. Ο Βάργκας με τον Πάκο Αλκάθερ συνέθεσαν ένα από τα πιο ταιριαστά και εκρηκτικά δίδυμα (όχι μόνο σε αυτό το ματς, αλλά και σε όλο το πρωτάθλημα) και η Βαλένθια ισοφάρισε εύκολα το σκορ του πρώτου αγώνα.
Με τις αποβολές του Ντίας και του Σάουρο στην παράταση η ασύνδετη Βασιλεία κατέληξε με εννέα παίκτες να δέχεται δύο ακόμα γκολ και τελικά να αποκλείεται. Το παράδοξο είναι πως ο Ζόμερ (νυν γκολκίπερ της Γκλάντμπαχ) έκανε ένα σωρό επεμβάσεις για να κρατήσει το σκορ σε χαμηλά (;) επίπεδα, την ώρα που οι Ισπανοί είχαν και τρία (!) δοκάρια.
Απολαυστικά τα γκολ του 19χρονου τότε, Αλκάθερ, ακόμα πιο απολαυστικό το γκολ -κερασάκι στην τούρτα- του Μπερνάτ, με τον Ισπανό να ακολουθεί τα χνάρια του Άλμπα: Όχι με την ίδια αγωνιστική εξέλιξη, αλλά τουλάχιστον έπαιξε σε Μπάγερν και τώρα βρίσκεται στην Παρί.
ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Τι έχει αλλάξει μέσα σε αυτή την εξαετία; Όσον αφορά στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, βλέπουμε περισσότερες τέτοιες ανατροπές. Βλέπουμε την ψαλίδα μεταξύ των μεγάλων και των μικρομεσαίων να κλείνει.
Βλέπουμε τον Ζερεμί Ματιέ να συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο (και τι σε ενοχλεί μωρέ;). Τη Βαλένθια από εκεί που έδινε 11.000.000 σε ένα καλοκαίρι, να δίνει 12.000.000 μόνο για τον Τιερί Κορέια που έχει παίξει μόλις 410 λεπτά με τη φανέλα της.
Και για να το πάμε παραπέρα: Η Βαλένθια φέρει μερίδιο ευθύνης για την εξάπλωση του κορωνοϊού, όλοι συνεχίζουμε να είμαστε σε καραντίνα και ο Μαρσέλο Ντίας που είχε αποβληθεί σε εκείνο το ματς πιστεύει πως ο ιός είναι κατασκευασμένος για να μένουμε σκλαβωμένοι.
