Από σαράντα κύματα πέρασε η υποψηφιότητα του Θόδωρου Ζαγοράκη για να καταλήξει, τελικώς, να ανακοινωθεί χθες, Τετάρτη 10 Μαρτίου (όπως αποκαλύψαμε εγκαίρως στο FWS), με μια εξόχως πολιτική ανακοίνωση, η οποία σηματοδοτεί, εν πολλοίς, τόσο τη βάση συμφωνίας στο πρόσωπο του «αρχηγού», όσο και τις προτεραιότητες που έχουν τεθεί προς υλοποίηση.
Οι συνειρμοί για την ημέρα της ανακοίνωσης της υποψηφιότητας με τα γενέθλια του Ολυμπιακού είναι, έτσι προκύπτει, απολύτως αυθαίρετοι, δεν εδράζονται σε καμία βάση, υπακούουν στην παρανοϊκή οπαδική νοοτροπία και, στην ουσία, επιβεβαιώνουν την τρελή φαντασία όσων τους διακινούν.
Ο Θόδωρος είναι (πάντα ήταν) μια αυτόνομη υποψηφιότητα γύρω από την οποία συσπειρώθηκαν όλοι όσοι επέλεξαν την οδό των μεγάλων αλλαγών που έχει ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο καθένας στο μέτρο της διαθεσιμότητας του, μερικοί με τις γκρίνιες και τις «ανησυχίες τους» κι άλλοι με μια ουδέτερη διάθεση συμμετοχής.
Περί τον Θόδωρο δύο είναι οι παράγοντες που από το ξεκίνημα της διαδικασίας επέμεναν στην υποψηφιότητα του, προσβλέποντας σε αυτή για μια διαφορετική επόμενη μέρα. Η κυβέρνηση (δια του Μεγάρου Μαξίμου και του κ. Αυγενάκη) και η UEFA.
Είναι κοινό μυστικό ότι υπέρ του Ζαγοράκη, για τη θέση του Προέδρου της ΕΠΟ, έριξε το ειδικό της βάρος η διοίκηση της UEFA «υποσχόμενη» διαφόρων ειδών «εξυπηρετήσεις» και «ανταλλάγματα» προς το ελληνικό ποδόσφαιρο (πάντα εντός των ορίων). Για τον ίδιο το Θόδωρο διερευνώνται ήδη (αν δεν έχουν καταλήξει οι σχετικές αναζητήσεις) τρόποι και θέσεις στα διοικητικά φόρα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, καθώς η UEFA ψάχνει μανιωδώς ανάλογες περιπτώσεις παλιών ποδοσφαιριστών πρώτης γραμμής για να τις αναδείξει και να οργανώσει τη διοίκηση της επόμενης μέρας στο ποδόσφαιρο γύρω τους.
Η κυβέρνηση, έπαιξε όσο δυνατότερα μπορούσε το χαρτί του Ζαγοράκη για να υπενθυμίσει την τρομακτική αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων σε όλη την ελληνική κοινωνία και στο τέλος κέρδισε για ένα πολύ απλό λόγο: όταν κάποιος βλέπει το Μαξίμου να έρχεται καταπάνω του (με διάφορους τρόπους και προσεγγίσεις) δεν είναι ηλίθιος να εξακολουθεί να στέκεται μπροστά του.
Ο τρίτος της παρέας, που από το ξεκίνημα είπε «ναι» στον Ζαγοράκη, είναι ο Ολυμπιακός για λόγους που ξεπερνούν τη γνωστή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της «εξυγίανσης» και αφορούν σε πολύ ισχυρότερες διασυνδέσεις και σε προσωπικό επίπεδο. Είναι σημαντικό να εξηγηθεί από την αρχή ότι οι ερυθρόλευκοι δεν ζήτησαν τίποτε από τον «αρχηγό», επέμεναν όμως σκληρά στην ανάγκη να έχει τον τελικό λόγο σε όλα και στην ελευθερία των επιλογών του, γιατί αλλιώς δεν θα είχε κανένα νόημα η υποψηφιότητα του.
Η εικόνα ενός Προέδρου – γλάστρα δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητες του Ολυμπιακού (για να μην γελιόμαστε, του Μαρινάκη εννοείται). Ο Ολυμπιακός ξεκαθάρισε από την αρχή τη θέση του, «ευλόγησε», στο μέτρο που του αναλογεί, την επιθυμία του Ζαγοράκη, τον διαβεβαίωσε για τη στήριξη της ομάδας και του προέδρου της, αλλά του ξεκαθάρισε ότι σε «πρόεδρο αιχμάλωτο» δεν θα συμφωνήσει για κανένα λόγο. Ξεκάθαρη θέση, χωρίς ισορροπίες και συνδικαλισμό, άρα σταθερή υπέρ του Θόδωρου και των επιλογών του.
Απέναντι σε αυτές τις τρεις εξαρχής διατυπωμένες θετικές στάσεις βρέθηκαν η ΑΕΚ (βασικά), ο ΠΑΟΚ (απλή συνεπικουρία) και ο Παναθηναϊκός (της προσκολλήσεως) ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, πάντα, όμως, συναρτώμενους με τη διαχείριση της εξουσίας που πηγάζει από τη διοίκηση της ΕΠΟ, έτσι όπως είναι δομημένο το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Στις δικές τους «υπαναχωρήσεις» από τα κεκτημένα των αριθμών και στα «ανταλλάγματα» (όχι κατ’ ανάγκη περίεργα) που εξασφάλισαν οφείλεται η επιβεβαίωση της υποψηφιότητας, αλλιώς δεν μπορούσε να γίνει. Κάπου εκεί ανάμεσα εμπλέκεται και η οριστικοποίηση της παροχής ποσοστού από το Στοίχημα στις ΠΑΕ της Super League κι ετοιμάζεται, ως δώρο προς τον «αρχηγό» κάτι ανάλογο και για την ΕΠΟ, αυτή είναι άλλωστε το αφεντικό, όπως και να το δει κανείς.
Τι θα προκύψει από αυτή την πολιτικό–ποδοσφαιρική διαχείριση του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι εύκολο να διακριβωθεί, ανεξαρτήτως των προθέσεων και των θετικών διαθέσεων όλων των εμπλεκομένων. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι στην Ελλάδα «το πρώτο πέναλτι» είναι μεγάλη υπόθεση.
Στο πρόσωπο του Ζαγοράκη το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει μια ευκαιρία να ξεφύγει από το χάος που το απειλεί και να ανακαλύψει «την οδό της μετανοίας» προς την απολύτως αναγκαία αναβάθμιση του, αν δεν θέλει να κάνει παρέα με την Ανδόρα και το Γιβραλτάρ (μη γελάτε καθόλου). Τι άλλο χρειάζεται να ανακαλύψει; Τη μεγαλοθυμία προς τον νέο Πρόεδρο της ΕΠΟ, που θα του επιτρέψει να κάνει πράξη όσα ο ίδιος ευαγγελίζεται ή έχει σχεδιάσει.
Και στην περίπτωση του Ζαγοράκη «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» και στο ξεκίνημα θα κριθούν όλοι, οι δικοί του και οι άλλοι.
Οι βοήθειες της κυβέρνησης και της UEFA και η αξιολογική ουδετερότητα του Ολυμπιακού είναι μεγάλη υπόθεση, αλλά οι αριθμοί και οι συσχετισμοί αλλού κατοικοεδρεύουν.